تبیان، دستیار زندگی

سلام

به نظرم انجمن بهداشت کمی از تکاپو خارج شده وبرای اینکه انجمن از یک نواختی خارج بشه به نظرم اومد یه مبحثی را با عنوان خاطرات پزشکی ایجاد کنم تا دوستانی که خاطره ای از حرفه پزشکی دارند یا خاطرات اشتباهاتشون دردوران دانشجویی خود را اینجا بنویسند تا کمی انجمن از رسمی بودن خارج شود.

اولین خاطره را خودم می نویسم: سعی می کنم کمتر از واژه های پزشکی استفاده کنم تا همه دوستان دررشته های دیگه هم متوجه شوند.دوران تحصیل واحدی به اسم ccuداشتیم استاد مهربانی داشتیم که بسیار خوب نوارخوانی قلب را به ما یاد می دادکه از آنجا به بخش ccuعلاقه مند شدم ولی یه روز دربخش ccuهمراه با استاد بیماری داشتیم که دچار ارست قلبی شده وامیدی به زنده ماندنش نبود تا جایی که با دستگاه نفس می کشید وبه کما رفته بود تصمیم بر این شد که بیمار را از دستگاه جدا کنند وبیمار را فوت شده اعلام کنند ولی من مخالفت می کردم ومی گفتم ما به معجزه وخدا ایمان داریم نباید بیمار را از دستگاه جدا کرد.وباگریه والتماس از استاد که این کار را نکنید .استاد با قاطعیت گفت اگر ادامه داده ودرمورد بیماران دیگر بخواهی گریه کنی بهت نمره نمی دم.این مطلب مقدمه ای بود برای خاطره ای که می خوام براتون تعریف کنم.سرنوشت باعث شد که دربخش ccuشروع به کار کنم.درماههای اول طرحم پیرزنی دچارارست قلبی شده بودوبه دستگاه متصل بود .عفونت وارد خونش شده و5/1 ماه بستری بود وچند بار مجددا ارست کرده واحیا شده بود.تا اینکه به تشخیص پزشک nocode(اگر دچار حمله شد دیگر کد احیا برای احیا کردن نیاید)شد.شیفت عصر من بود و تازه کاربودم ومعنی nocodeرا نمی دانستم تا اینکه درهمان شیفت مجددا ارست کرد همکارم رفته بود نماز بخواند ومن کد احیا را با خبر کرده وعملیات احیا انجام شد.همکارم که آمد گفت چرا کد احیا را با خبر کردی بیمارnocodeاست ومی بایست از دستگاه جدا یش می کردی تا فوت کرده .همه اقوام بیمار از قضیه no codeبودن با خبر بوده ومنتظر مرگ بیمار بودند.ولی اون اتفاق آخرین ارست بیماربود واز فردا وضعیت بیمار روبه بهبودی رفت تا اینکه کاملا بهبود یافته از بیمارستان مرخص شد اون بیمار عمه دوست پدرم بود ووقتی احوال عمه اش را جویا می شوم می گوید از قبل هم بهتره وخودش کارهای خودش را انجام می ده وحتی به خرید می ره.ومی گه عمه ام مدیون شماست.واقعا عمردست خداست اگر من معنی nocode را می دانستم اون پیرزن حالا زیر خروارها خاک خوابیده بود. وهنوز هم به معجزه معتقدم هرچند این مساله خارج از حرفه پرستاری هست وعلم پزشکی اونو رد می کنه.

واییی میدونید با خوندن این خاطرتون چی فک کردم؟
من کسیمو نمیذارم بره سی سی یو
:(
همینطوری از دسگاه جداش کنن:(

سلام
من هم به معجزه اعتقاد دارم.البته نه اونجوری که تلویزیون نشون میده ،که بیمار Gcs :3 از روی تخت بلند بشه و یکدفعه بشینه.
این خاطره در بخش ای سی یو بیمارستان خودمان اتفاق افتاد ولی من در ان دخیل نبودم.ولی نشون میده چه طوری اگر خدا بخواد یک بیمار نجات پیدا میکنه.
یکی از همکارهای ما دچار مشکل در ناحیه مهرهای کمری است(از عواض شغل ما)چند روزی دنبال نوبت ام ار ای بود.تا اینکه یک روز عصر که شیفت بود همون اول شیفت زنگ زدن بره پایین برای ام ار ای.همزمان یک بچه 3 ساله تو بخشمان بود که باید میرفت سی تی اسکن مغز بشه.این کودک با تشخیص تشنج بستری شده بود.
پس از هماهنگی بچه را با یک اینترن صفر کیلومتر که بلند نبود با امبو کار کنه فرستادیم پایین.20 دقیقه بعد کد 44 پیج شد و فهمیدیم این کودک تو سی تی اسکن اپنه کرده.
همکارمون که لباس پوشیده بود برا ام ار ای تعریف میکرد:دیدم صدای جیغ و داد بلند شد ومن که تو اتاق بغلی بودم با همان لباس مخصوص عکسبرداری اومدم بیرون.دیدم بچه تشنج کرده و پشت سرش اپنه.(همون بیمار بخش خودمون)
همکارمون تعریف میکرد که:اینترن اطفال هم حول کرده بود و نمیدونست چکار کنه.من رفتم جلو و یک ایروی برا بچه گذاشتم و شروع کردم به امبو زدن.تا گروه کد امدن حدود 10 دقیقه شد ومن به بیمار امبو میدادم.و بعد از ان رزیدنتها اون بچه را اینتوبه کرده اوردن بالا تو بخش.
بچه تا فردا صبح زیر دستگاه ونتیلاتور بود و صبح کاملا هوشیار شده بود و گریه میکرد که از دستگاه جداش کردیم و در سلامت کامل مرخص شد.و همه پرسنل از این اتفاق خوشحال بودن.
خدا میخواست که اون روز همکار من تو بخش رادیولوژی باشه و اون بچه نجات پیدا کنه.این معجزه است.

مبحث جالبی میشه. دستتون دردنکنه ملیناز عزیز.
اون خاطره ای که تعریف کردید واقعا نشون میده هیچ کار خدا بی حکمت نیست. همه مانشانه هایی از بزرگی خداوندیم.

سلام
چه خاطرات قشنگی بودن
توی زندگی روزمره مون اتفاقاتی میفته كه شاید ما حكمتش رو ندونیم و از اون اتفاق ناراحت هم بشیم اما خداوند خطر و مشكلی رو شاید از زندگیمون دور كرده و یا خوبی رو در پسش برامون قرار داده كه ما گاهی متوجه اش نمیشیم

سلام

برای خودم این متن تودرتو هست برای دوستان مرتبه؟

سلام

یه خاطره دیگه تعریف کنم

شیفت شب اورژانس بو دم مادری دخترحدودا 7ساله خود را به بیمارستان آورد بستری شد.برای ترخیص کارهای بیمارانجام شد درنهایت به مادرگفتیم برایش موز بگیر.

کودک به مادرش نگاه کردو گفت مامان من موز نمی خوام نون خالی هم می خورم.بایه حالت مایوسانه وناراحت کننده ای این جمله را گفت.همه ما تحت تاثیر قرار گرفتیم.

نشون می داد وضع مالی خیلی بدی دارند اسمش فاطمه وسید بود از مادرش سوال کردیم گفت یک ماهی هست پدرش راکشتند وما دربه در هستیم.

با همسرم صحبت کردم وبرای دختر بینوا که وضع مالیشون را درک می کرد موز، لباس ولوازم تحریر گرفتیم.

هنوز نگاه دختر به مادرش را به یاد دارم ووقتی یاد آن شب می افتم دلم می لرزد.

سلام

تاپیک خوبیه ممنون:)
---------------------
یعنی همینقدر که این خاطرات یه خرده هیجان انگیز(=ترسناک!) هست شغلتون هم پر از استرسه؟...

خدا قـــــــــــوت!

با سلام. خیلی خاطره ناراحت کننده ای بود. من که هم دلم لرزید و هم اشک ریختم. خیلی خوبه که شما به این خانواده کمک کردید. انشالله همه ما بتونیم از ضعیف تر از خودمون دستگیری کنیم.

ممنون 

به نام خدا
سلام
خیلی خوبه مینویسید
تشکر