حکایتی از مرحوم علامه محمد تقی جعفری(ره)
در کتاب نکته ها از گفته ها(جلد اول)که منتخبی از فرمایشات استاد فاطمی نیا است آمده:
مشاجره و نزاع ها،نور باطن راخاموش می کند.بسیاری از بی حالی ها وعدم نشاط ها،به جهت مشاجرات است!کم منزلی داریم که در آن پرخاش و تندی نباشد،روزی چند تا پرخاش باشد،برکات میرود و دیگر چیزی نمی ماند.حتی اگر حق هم با تو بود،در امور جزئی و شخصی مشاجره نکن،چون کدورت آور است.
مرحوم علامه محمد تقی جعفری(ره) از صاحب دلی که چشم باطنش بازبود،نقل کرد که:
در موضوعی داشتم با همسرم بحث و مشاجره می کردم و گمان می کردم که حق با من است،ولی درواقع حق با او بود؛ناگهان صورت باطنی غضبم را به من نشان دادند؛بسیار کریه و زشت بود.
آن صورت آمد و به من نزدیک شد و در گوشم گفت:کثیف،ساکت شو! همین که متنبه شدم،فورا دست همسرم را بوسیدم و عذر خواستم.او که از قضیه خبر نداشت،متحیر شد که چطور در وسط دعوا و مشاجره، این کار را کردم.