تبیان، دستیار زندگی

در این تاپیک قصد داریم مجموعه ای از اشعار قیصر امین پور عزیز رو گردآوری کنیم. من زیاد اینجا رو نگشتم فقط امیدوارم که تاپیک تکراری نباشه.
فقط یه نکته: دوستانی که می خواند از ایشون شعری بذارند لطفا شعرایی که قبلا ثبت شده رو هم یه دور بخونند تا احیانا شعر تکراری گذاشته نشه. پیشاپیش ممنون از همکاریتون. 

ای درخت آشنا
شاخه های خویش را
ناگهان کجا
جا گذاشتی؟
یا به قول خواهرم فروغ
دستهای خویش را
در کدام باغچه
عاشقانه کاشتی؟
این قرارداد تا ابد میان ما برقرار باد:
چشمهای من به جای دستهای تو
من به دست تو آب می دهم
تو به چشم من آبرو بده

من به چشمهای بی قرار تو قول می دهم:
ریشه های ما به آب
شاخه های ما به آفتاب می رسد
ما دوباره سبز می شویم!

دست عشق از دامن دل دور باد
می توان آیا به دل دستور داد؟
می توان آیا به دریا حکم کرد
که دلت را یادی از ساحل مباد؟
موج را آیا توان فرمود: ایست!
باد را فرمود باید ایستاد
آنکه دستور زبان عشق را
بی گزاره در نهاد ما نهاد
خوب می دانست که تیغ تیز را
در کف مستی نمی بایست داد

سه شنبه؛
چرا تلخ و بی حوصله؟

سه شنبه؛
چرا این همه فاصله؟

سه شنبه؛
چه سنگین! چه سرسخت، فرسخ به فرسخ!

سه شنبه
خدا کوه را آفرید!

خسته‌ام از آرزوها، آرزوهای شعاری
شوق پرواز مجازی، بالهای استعاری
لحظه‌های كاغذی را روز و شب تكرار كردن
خاطرات بایگانی، زندگیهای اداری
آفتاب زرد و غمگین، پله‌های رو به پایین
سقفهای سرد و سنگین، آسمانهای اجاری
با نگاهی سرشكسته، چشمهایی پینه‌بسته
خسته از درهای بسته، خسته از چشم‌انتظاری
صندلیهای خمیده، میزهای صف‌كشیده
خنده‌های لب پریده، گریه‌های اختیاری
عصر جدولهای خالی، پاركهای این حوالی
پرسه‌های بی‌خیالی، صندلیهای خماری
سرنوشت روزها را روی هم سنجاق كردم
شنبه‌های بی‌پناهی، جمعه‌های بی‌قراری
عاقبت پرونده‌ام را با غبار آرزوها
خاك خواهد بست روزی، باد خواهد برد باری
روی میز خالی من، صفحه‌ی باز حوادث:
در ستون تسلیت‌ها نامی از ما یادگاری

بفرمایید فروردین شود اسفندهای ما
نه بر لب،بلکه بر دل گل کند لبخندهای ما
بفرمایید هر چیزی، همان باشد که می خواهد
همان ،یعنی نه مانند من و مانندهای ما
بفرمایید تا این بی چرا تر کار عالم؛عشق
رها باشد ازاین چون چرا و چندهای ما
سر مویی اگر با عاشقان داری سر یاری
بیفشان زلف و مشکن حلقهی پیوندهای ما
به بالایت قسم،سرو وصنوبر با تو میبالند
بیا تا راست باشد عاقبت سوگندهای ما
شب و روز از تو میگوییم و میگویند، کاری کن
که «می بینیم» بگیرد جای «می گویند»های ما
نمی دانم کجای یا که ای،آنقدر می دانم
که میآیی که بگشای گره از بندهای ما
بفرماید فردا زودتر فردا شود،امروز
همین حالا بیاید وعده ی آینده های ما

عمری به جز بیهوده بودن سرنکردیم
تقویم ها گفتند و ما باور نکردیم
در خاک شد صد غنچه در فصل شکفتن
ما نیز جز خاکستری بر سرنکردیم
دل در تب لبیک تاول زد ، ولی ما
لبیک گفتن را لبی هم تر نکردیم
حتی خیال نای اسماعیل خود را
همسایه با تصویری از خنجر نکردیم
بی دست و پاتر از دل خود کس ندیدیم
زان رو که رقصی با تن بی سر نکردیم

قطار می رود….
تو می روی….
تمام ایستگاه میرود….
و من چقدر ساده ام که سال های سال
در انتظار تو ، کنار این قطار رفته ایستاده ام
و همچنان….
به نرده های ایستگاه رفته ، تکیه داده ام

سراپا اگر زرد و پژمرده ایم
ولی دل به پائیز نسپرده ایم
چون گلدان خالی لب پنجره
پر از خاطرات ترک خورده ایم
اگر داغ دل بود ما دیده ایم
اگر خون دل بود ما خورده ایم
اگر دل دلیل است آورده ایم
اگر داغ شرط است،ما برده ایم
اگر دشنه ی دشمنان،گردنیم
اگر خنجر دوستان،گرده ایم
گواهی بخواهید اینک گواه
همین زخمهایی که نشمرده ایم
دلی سربلند و سری سر به زیر
از این دست عمری به سر برده ایم

رفت تا دامنش از گرد زمین پاک بماند
آسمانی تر از آن بود که در خاک بماند
از دلِ برکه ی شب سرزد و تابید به خورشید
تا دلِ روشن نیلوفری اش پاک بماند
دل و دامان شب آنگونه ز سوز دم او سوخت
که گریبان سحر تا به ابد چاک بماند
خوشه سرمست رسیدن شد و از شاخه فرو ریخت
تا که در خاک ، رگ و ریشه ی این تاک بماند
هرچه دیدیم از این چشم ، همه نقش بر آب است
نیست نقشی که در آیینه ی ادراک بماند
جز صدای سخن عشق صدایی نشنیدم
که در این همهمه ی گنبد افلاک بماند

دلم را ورق می زنم
به دنبال نامی که گم شد
در اوراق زرد و پراکنده ی این کتاب قدیمی

به دنبال نامی که من....
- من ِ شعرهایم که من هست و من نیست -
به دنبال نامی که تو....
- توی آشنا ، ناشناس تمام غزل ها -
به دنبال نامی که او....
به دنبال اویی که کو؟!!!