گلزار کاظمی ۴۶ ساله از جمله این زنان است. زنی که در ۱۴ سالگی ازدواج
کرده و اکنون دارای ۵ فرزند است. او را در اولین جشنواره ییلاق ایل قشقایی مییابم.
جشنوارهای که در دامنه خوش آب و هوای خنک البرز، انتهای جاده لشکرک (بلوار ارتش)
با همکاری شهرداری منطقه یک تهران و شرکت کوچ ایل قشقایی برگزار شده است تا زندگی،
آداب و رسوم و موسیقی و هنرهای ایل قشقایی را به نمایش بگذارد و فرهنگ گذشتگان را
به نسل آینده انتقال دهد. گلزار کاظمی از زندگی زن عشایر برایم میگوید که با هم
زندگی زنان عشایر را ورق میزنیم.
*********************
هر صبح با بانگ خروس بیدار میشویم. نماز میخوانیم و بعد از سپیده صبح
دیگر از خواب خبری نیست. بعد از جارو و نظافت، با پخت نان تیری، صبحانه را برای
فرزندان تهیه میکنیم و بعد از مشک زدن ودرست کردن کشک، دامها را با چوپان به چرا
میفرستیم که البته بردن دام به چرا، وظیفه مردان ایل است. اگر هم در ساعت ۹، وقت
اضافی داشته باشیم، یکی دو ساعتی را به گلیمبافی و قالیبافی اختصاص
میدهیم.
بزرگترین هنر زنان عشایر این است که همه نوع بافتنی را بلد هستند، پشم
میریسند و تاب میدهند و بعد دولا میکنند و با رنگهای طبیعی مانند روناس، پوست
گردو و زعفران که از کوه و دشت میچینند رنگ میکنند و حتی رنگرزی هم با زنان ایل
است.
بعد از آن هم وسایل ناهار را تهیه میکنیم؛ بزقورمه، لایپلوگوشت و مرغ
که همان تهچین شهریها است، آش دوغ، ترش قیله، دمپخت، کلمپلو و مرغشکمپر از
غذاهای محلی ما است. غذاهای اصلی ما واقعا غذای کاملی است که اصولا ازکشک، کره، شیر
و ماست در غذاهای محلی ما استفاده میشود.
روزی ۲ بار یعنی در هنگام ظهر و عصر با برگشت دامها از چرا، شیر آنها
را میدوشیم و مقداری از آن را میجوشانیم و بعد ماست میزنیم. شبها ماست را آماده
میکنیم تا برای فردای آن روز دوغ درست کنیم. جمعآوری هیزم برای پخت شام و ناهار
از دیگر وظایف زنان ایل است. سر چشمه میرویم و مشک را از آب پر میکنیم و برای اهل
خانه میآوریم. بعد از نماز مغرب و عشا، و بعد از صرف شام، حدود ساعت نه یا ده،
میخوابیم.