چرا دوری ز تو تقدیر ما شد؟
غم هجران گریبانگیر ماشد ؟
تو غایب نیستی ، مهجور ماییم
دریغا علتش تقصیر ما شد . . .

سلام
ممنون حیات طیبه گرامی بابت قرارتون
انشالله که عمل کنیم

یا اباصالح المهدی

سلام

من این نماز استغاثه و دعای بعدش رو خیلی دوست دارم.. ممنون :)

قبول باشه از همه

اللهم کن لولیک....

به نام خدا
سلام
گر قسمتم شود که تماشا کنم ترا
ای نور دیده جان و دل اهدا کنم ترا

این دیده نیست قابل دیدار روی تو
چشمی دگر بده که تماشا کنم ترا

تو در میان جمعی و من در تفکرم
کاندر کجا برآیم و پیدا کنم ترا

هر صبح جمعه ندبه کنان در دعای صبح
از کردگار خویش تمنا کنم ترا

یابن الحسن اگر چه نهانی ز چشم من
در عالم خیال، هویدا کنم ترا

گویند دشمنان که تو بنموده ای ظهور
زین اقترای محض مبرا کنم ترا

همچون موید به تکاپو مگر دمی
ای آفتاب گمشده پیدا کنم ترا

به نام خدا
سلام
باتشکر از جناب حیات

قصه استغاثه مرد سنی با آن حضرت و رسیدن آن حضرت به فریاد او
حکایت هیجدهم - خبر داد مرا عالم جلیل و حبر نبیل مجمع فضایل و فواضل شیخ علی رشتی و او عالم تقی زاهد بود که حاوی بود انواعی از علوم را با بصیرت و خبرت و از تلامذه خاتم المحققین الشیخ مرتضی اعلی الله مقامه و سید سند استاد اعظم دام ظله بود و چون اهل بلادلار و نواحی آنجا شکایت کردند از نداشتن عالم جامع نافذ الحکمی، آن مرحوم را به آنجا فرستادند در سفر و حضر سالها مصاحبت کردم با او در فضل و خلق و تقوی مانند او کمتر دیدم. نقل کرد که وقتی از زیارت حضرت ابی عبد الله علیه السلام مراجعت کرده بودم و از راه آب فرات به سمت نجف اشرف می رفتم پس در کشتی کوچکی که بین کربلا و طویرج بود نشستم و اهل آن کشتی همه از اهل حله بودند و از طویرج راه حله و نجف جدا می شود پس آن جماعت را دیدم که مشغول لهو و لعب و مزاح شدند جز یک نفر که با ایشان بود و در عمل ایشان داخل نبود آثار سکینه و وقار از او ظاهر، نه خنده می کرد و نه مزاح و آن جماعت بر مذهب او قدح می کردند و عیب می گرفتند و با این حال در مأکل و مشرب شریک بودند بسیار متعجب شدم و مجال سؤال نبود تا رسیدیم به جائی که به جهت کمی آب ما را از کشتی بیرون کردند، در کنار نهر راه می رفتیم پس اتفاق افتاد که با آن شخص مجتمع شدیم پس از او پرسیدم سبب مجانبت او را از طریقه رفقای خود و قدح آنها در مذهب او، گفت ایشان خویشان منند از اهل سنت و پدرم نیز از ایشان بود و مادرم از اهل ایمان و من نیز چون ایشان بودم و به برکت حضرت حجة صاحب الزمان علیه السلام شیعه شدم.
پس از کیفیت آن سؤال کردم، گفت اسم من یاقوت و شغلم فروختن روغن در کنار جسر حله بود پس در سالی به جهت خریدن روغن بیرون رفتنم از حله به اطراف و نواحی در نزد بادیه نشینان از اعراب پس چند منزلی دور شدم تا آنچه خواستم خریدم و با جماعی از اهل حله برگشتم در بعضی از منازل چون فرود آمدیم خوابیدیم چون بیدار شدم کسی را ندیدم همه رفته بودند و راه ما در صحرای بی آب و علفی بود که درندگان بسیار داشت و در نزدیکی آن معموره ای نبود مگر بعد از فراسخ بسیار، پس برخاستم و بار کردم و در عقب آنها رفتم پس راه را گم کردم و متحیر ماندم و از سباع و عطش روز خائف بودم پس استغاثه کردم به خلفاء و مشایخ و ایشان را شفیع کردم در نزد خداوند و تضرع نمودم فرجی ظاهر نشد پس در نفس خود گفتم من از مادر می شنیدم که او می گفت ما را امام زنده ایست که کنیه اش ابو صالح است گمشدگان را براه می آورد و درماندگان را به فریاد می رسد و ضعیفان را اعانت می کند پس با خداوند معاهده کردم که من به او استغاثه می نمایم اگر مرا نجات داد بدین مادرم درآیم پس او را ندا کردم و استغاثه نمودم، پس ناگاه کسی را دیدم که با من راه می رود و بر سرش عمامه سبزی است که رنگش مانند این بود و اشاره کرد به علفهای سبز که در کنار نهر روئیده بود آنگاه راه را به من نشان داد و امر فرمود که بدین مادرم درآیم و کلماتی فرمود که من یعنی مؤلف کتاب فراموش کردم و فرمود به زودی می رسی به قریه ای که اهل آنجا همه شیعه اند، گفتم یا سیدی یا سیدی با من نمی آئید تا این قریه؟ فرمود نه، زیرا که هزار نفر در اطراف بلاد به من استغاثه نمودند باید ایشان را نجات دهم. این حاصل کلام آن جناب بود که در خاطر ماند پس از نظرم غائب شد پس اندکی نرفتم که با آن قریه رسیدم و مسافت تا آنجا بسیار بود و آن جماعت روز بعد به آنجا رسیدند، پس چون به حله رسیدم رفتم نزد فقهای کاملین سید مهدی قزوینی ساکن حله قدس الله روحه قصه را نقل کردم و معالم دین را از او آموختم و از او سؤال کردم عملی که وسیله شود برای من که بار دیگر آن جناب را ملاقات نمایم پس فرمود چهل شب جمعه زیارت کن حضرت ابی عبد الله علیه السلام را پس مشغول شدم از حله برای زیارت شب جمعه به آنجا می رفتم تا آنکه یکی باقی ماند. روز پنجشنبه بود که از حله رفتم به کربلا چون به دروازه شهر رسیدم دیدم اعوان دیوان در نهایت سختی از واردین مطالبه تذکره می کنند و من نه تذکره داشتم و نه قیمت آن و متحیر ماندم و خلق مزاحم یکدیگر بودند در دم دروازه پس چند دفعه خواستم که خود را مختفی کرده از ایشان بگذرم میسر نشد، در اینحال صاحب خود حضرت صاحب علیه السلام را دیدم که در هیئت طلاب عجم عمامه سفیدی بر سر دارد و داخل بلد است چون آن جناب را دیدم استغاثه کردم پس بیرون آمد و دست مرا گرفت و داخل دروازه نمود و کسی مرا ندید چون داخل شدم دیگر آن جناب را ندیدم و متحسر باقی ماندم.

بعد از نماز صبح
چه وقت خوبی

بسم رب المهدی

او میگفت:
برای ظهور حضرت مهدی به پیشگاه خداوند ، طلب نزدیکتر شدن آن را نکنید !
بلکه از خدا بخواهید دیگر فرجشان را برساند .
چرا که نزدیک بودن امر فرج یک امر بدیهی و روشن است که محقق شده است.
فلذا انشاالله فرج ایشان نصیب و روزی شیعیان و جهانیان گردد .
الهم عجل لولیک الفرج