....چون بچه هایشان شب ها خیلی گریه می کردند و تا صبح بیدار می ماندند ،امام شب را تقسیم کرده بودند ؛ یعنی دو ساعت خودشان از بچه نگهداری می کردند و روزها بعد از تمام شدن درس ، امام ساعتی را به بازی با بچه ها اختصاص می دادند تا کمک خانم در تربیت بچه ها باشند.( خانم فاطمه طباطبایی ، عروس امام)
کودکی که شب ها گریه می کند همان فرزندی است که در طول روز او را بارها بوسیده اید. عاطفه ی شما باید هم در زمان شادی او باشد ، هم در زمان گریه ی او ، از همه مهم تر چرا تصور می شود که شب بیداری و ساکت کردن بچه در نیمه های شب فقط وظیفه مادر است تا جایی که اگر گریه ی کودک مزاحم خواب پدر شود، باید اورا به اتاقی دیگر برد!
برای کمک به مادر چندید دلیل وجود دارد : یکی اینکه در منزل ، پدر و مادر هردو در شادی و گریه بچه سهیم هستند.دیگر اینکه شوهرش در همه جا در کنارش هست. به علاوه بچه یی که گاهی در آغوش مادر و گاهی در آغوش پدر است ، ازنظر محبت، به تعادل عاطفی دست پیدا می کند. عاطفه ی پدرو مادر خود را حس می کند و نیز وابستگی او به یک شخص زیاد نمی شود . لذا این گونه رفتار حضرت امام ،نه تنها از نظر روانشناسی و عاطفی ارزشمند است بلکه در کنار جلب مهرو محبت همسر، پاداش و ثواب در خور اخروی هم دارد.
چنان که پیامبر بزرگوار می فرمایند :
آنچه کودک نورس به ذهن می سپارد ، مانند نقشی ست که برسنگ می تراشند و آنچه مرد بزرگسال به ذهن می سپارد ، مانند نوشتن بر آب است .
حسنعلی میرزا بیگی – خانواده و امام خمینی (ره )- ص195
