تبیان، دستیار زندگی

عزیزان همراه

این مبحث با شب شعر تفاوت دارد

در این مبحث از شعرهایی استفاده می کنیم که کلمه ی شب در آن باشد

شعرهایی که در وصف شب

یا بر علیه شب

یا با شب سروده شده

منتظر حضور قشنگتون هستم.

با شعر خودم شروع می کنم:

(رنگ شب)
بر سرم امشب هوای کوی توست
در فضــای خانه امشب بوی توست

بر مشــامم عطـــر گامت میرسد
اشتیاقم آرزوی روی تــوست

شوق عشق و همــدلی دارد دلم
تیر عشـقم در خم ابروی توست

امشــبم طـرحی دگر دارد ز تو
رنگ شب مفتون رنگ موی توست

پر کشـــد حس نجیبی در فضـــا
عاشــقی جادوی ناب خوی توست

هجر تو آتش کشد این سینه را
مرهم زخم دلم داروی تـوست

شـوق دیدارت رهــایم می كند
چشم دل هرلحظه امشب سوی توست
بهروز(رها)

امشب در سر شوری دارم، امشب در دل نوری دارم
باز امشب در اوج آسمانم، راضی باشد با ستارگان
امشب یکسر شوق و شورم، از این عالم گوئی دورم

از شادی پر گیرم که رسم به فلک
سرود هستی خوانم در بر حور و ملک
در آسمان غوغاها فکنم
سبو بریزم ساغر شکنم

امشب یکسر شوق و شورم، از این عالم گوئی دورم
با ماه و پروین سخن می گویم، وز روی مه خود اثری جویم
جان یابم زین شبها، می کاهم از غمها
ماه و زهره را به طرب آرم،از خود بی خبرم ز شعف دارم
نغمه ای بر لب ها، نغمه ای بر لب ها
امشب یکسر شوق و شورم، از این عالم گوئی دورم

امشب در سر شوری دارم، امشب در دل نوری دارم
باز امشب در اوج آسمانم، رازی باشد با ستارگان
امشب یکسر شوق و شورم، از این عالم گوئی دورم

سلام ای غروب غریبانه ی دل

سلام ای طلوع سحرگاه رفتن

سلام ای غم لحظه های جدایی

خداحافظ ای شعر شب های روشن

خداحافظ ای قصه ی عاشقانه

خداحافظ ای آبی روشن عشق

خداحافظ ای عطر شعر شبانه

خداحافظ ای همنشین همیشه

خداحافظ ای داغ بر دل نشسته

تو تنها نمی مانی ای مانده بی من

تو را می سپارم به دل های خسته

تو را می سپارم به مینای مهتاب

تو را می سپارم به دامان دریا

اگر شب نشینم اگر شب شکسته

تو را می سپارم به رویای فردا

به شب می سپارم تو را تا نسوزد

به دل می سپارم تو را تا نمیرد

اگر چشمه واژه از غم نخشکد

اگر روزگار این صدا را نگیرد

خداحافظ ای برگ و بار دل من

خداحافظ ای سایه سار همیشه

اگر سبز رفتی اگر زرد ماندم

خداحافظ ای نوبهار همیشه

بی تو مهتاب شبی باز از آن كوچه گذشتم
همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه كه بودم

در نهان خانه جانم گل یاد تو درخشید
باغ صد خاطره خندید
عطر صد خاطره پیچید
یادم آمد كه شبی با هم از آن كوچه گذشتیم
پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم

ساعتی بر لب آن جوی نشستیم
تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه محو تماشای نگاهت
آسمان صاف و شب آرام

یادم آید تو به من گفتی : از این عشق حذر كن
لحظه ای چند بر این آب نظر كن
آب ، آیینه عشق گذران است
تو كه امروز نگاهت به نگاهی نگران است
باش فردا كه دلت با دگران است
تا فراموش كنی ، چندی از این شهر سفر كن

با تو گفتم حذر از عشق ؟ ندانم
سفر از پیش تو ؟ هرگز نتوانم
روز اول كه دل من به تمنای تو پر زد
چون كبوتر لب بام تو نشستم

تو به من سنگ زدی ! من نه رمیدم نه گسستم
باز گفتم كه تو صیادی و من آهوی دشتم
تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم
حذر از عشق ندانم. سفر از پیش تو هرگز نتوانم ، نتوانم

یادم آید كه دگر از تو جوابی نشنیدم
پای در دامن اندوه كشیدم
نگسستم ، نرمیدم

رفت در ظلمت غم آن شب و شبهای دگر هم
نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم
نه كنی از آن كوچه گذر هم


بی تو اما به چه حالی من از آن كوچه گذشتم

سلام
از آن می خوردن عشقست دایم کار من هر شب
که بی من در خراباتست دایم یار من هر شب

بتم را عیش و قلاشیست بی من کار هر روزی
خروش و ناله و زاریست بی او کار من هر شب

من آن رهبان خود نامم من آن قلاش خود کامم
که دستوری بود ابلیس را کردار من هر شب

برهنه پا و سر زانم که دایم در خراباتم
همی باشد گرو هم کفش و هم دستار من هر شب

همه شب مست و مخمورم به عشق آن بت کافر
مغان دایم برند آتش ز بیت‌النار من هر شب

مرا گوید به عشق اندر چرا چندین همی نالی
نگار من چو بیند چشم گوهر بار من هر شب

دو صد زنار دارم بر میان بسته به روم اندر
همی بافند رهبانان مگر زنار من هر شب

سنایی

از دوستان گلم تشکر می کنم که به زیبایی شعرهای قشنگی اینجا گذاشتند.

چند این شب و خاموشی؟ وقت است كه برخیزم

وین آتش خندان را با صبح برانگیزم



گر سوختنم باید افروختنم باید

ای عشق بزن در من كز شعله نپرهیزم



صد دشت شقایق چشم در خون دلم دارد

تا خود به كجا آخر با خاك در آمیزم



چون كوه نشستم من با تاب و تب پنهان

صد زلزله برخیزد آنگاه كه برخیزم



برخیزم و بگشایم بند از دل پر آتش

وین سیل گدازان را از سینه فروریزم



چون گریه گلو گیرد از ابر فرو بارم

چون خشم رخ افروزد در صاعقه آویزم



ای سایه! سحرخیزان دلواپس خورشیدند

زندان شب یلدا بگشایم و بگریزم



هوشنگ ابتهاج

لای لای، ای پسر كوچك من
دیده بربند، كه شب آمده است
دیده بربند، كه این دیو سیاه
خون به كف خنده به لب آمده است

سر به دامان من خسته گذار
گوش كن بانگ قدم هایش را
كمر نارون پیر شكست
تا كه بگذاشت بر آن پایش را

آه، بگذار كه بر پنجره ها
پرده ها را بكشم سرتاسر
با دو صد چشم پر از آتش و خون
می كشد دم به دم از پنجره سر

از شرار نفسش بود كه سوخت
مرد چوپان به دل دشت خموش
وای، آرام كه این زنگی مست
پشت در داده به آوای تو گوش

یادم آید كه چو طفلی شیطان
مادر خسته خود را آزرد
دیو شب از دل تاریكی ها
بی خبر آمد و طفلك را برد

شیشه پنجره ها می لرزید
تا كه او نعره زنان می آمد
بانگ سر داده كه كو آن كودك
گوش كن، پنجه به در می ساید

نه برو، دور شو ای بد سیرت
دور شو از رخ تو بیزارم
كی توانی بربائیش از من
تا كه من در بر او بیدارم

ناگهان خاموشی خانه شكست
دیو شب بانگ برآورد كه آه
بس كن ای زن كه نترسم از تو
دامنت رنگ گناهست، گناه

دیوم اما تو ز من دیوتری
مادر و دامن ننگ آلوده
آه، بردار سرش از دامن
طفلك پاك كجا آسوده

بانگ می میرد و در آتش درد
می گدازد دل چون آهن من
می كنم ناله كه كامی، كامی
وای بردار سر از دامن من

فروغ فرخزاد

(شوره زار غم)
ابـر غم می گســترد بر آسمان سینه امشب
مـرغ مـاتم پـرزنـد زی آشـــیان سینه امشب

در فضـــــای خانه پیچـد،بوی نای هجـر دادار
تیر حسرت می نشیند،درمیان سینه امشب

درتمـــنای محبت ، دست دل بس نـالـه دارد
مشت غم هرلحظه آید،بردهان سینه امشب

کام دل تلخ است میان شـوره زار غصه و غم
آتش بی همدلی افتد ،به جان سینه امشب

توسن دل چون بتازد ، در کویر خشک حـرمان
از کف من شـد رها آخر ، عنان سینه امشب

گوئیـا افســانه شــد دیگـر نشــان همــزبانی
بس شـکایتها شنیدم ، از زبـان سینه امشب

می چکد اشک«رها»برگونه هایش قطره قطره
پر شده اندوه و محنت،در میان سینه امشب

بهروز((رها))

باورش کمی سخت است

اما باور کن پدرانمان هم

تمام شب های مهتابی عاشق بوده اند

وقتی به دود سیگارشان خیره می شدند و

باد در پیراهن بلند زنی می وزید

که بهار نارنج می چید و

به مردی که _ فرض کن _

برای تماشای بهار آمده ،

لبخند می زد



باورش کمی سخت است ، می دانم

اما بارها به ماه گفته ام طوری بتابد

که بغض راه گلوی پنجره ای را نبندد

مخصوصا اگر باد

با خاطره ی بلند پیراهن زنی وزیده باشد



بارها گفته ام این شهر بهار ندارد

باغ ندارد

بهار نارنج ندارد

و آدم اگر دلش بگیرد

دردش را به کدام پنجره بگوید

که دهانش پیش هر غریبه ای باز نشود ؟

...........

لیلا کردبچه