از دوستی با دروغگو بپرهیز تهران - حضرت علی علیه السلام در حكمت 38 نهج البلاغه فرمودند: از دوستی با دروغگو بپرهیز كه همانند سراب است و دور را به تو نزدیك، و نزدیك را دور می نمایاند.

** حكمت (32) ارزش انجام دهنده كارهای خیر

نیكو كار، از كار نیك بهتر، و بدكار از كار بد، بدتر است.

** حكمت (33) اعتدال در بخشش و حسابرسی

بخشنده باش، اما زیاده روی نكن. در زندگی حسابگر باش، اما سخت گیر مباش.

** حكمت (34) راه بی نیازی

بهترین بی نیازی، ترك آرزوهاست.

** حكمت (35) ضرورت موقعیت شناسی

كسی در انجام كاری كه مردم خوش ندارند، شتاب كند، درباره او چیزی خواهند گفت كه از آن اطلاعی ندارند.

** حكمت (36) آرزوهای طولانی و بزهكاری

كسی كه آرزوهایش طولانی است، كردارش نیز ناپسند است.

** حكمت (37) ضرورت ترك آداب جاهلی

در راه صفین، دهقانان شهر انبار تا امام(ع) را دیدند، پیاده شده و پیشاپیش آن حضرت می دویدند. امیرالمومنین (ع) فرمود چرا چنین می كنید؟ گفتند عادتی است كه پادشاهان خود را احترام می كردیم.

سپس آن حضرت فرمودند: به خدا سوگند كه امیران شما از این كار سودی نبردند و شما در دنیا با آن، خود را به زحمت می افكنید و در آخرت، دچار رنج و زحمت می گردید و چه زیانبار است رنجی كه عذاب در پی آن باشد و چه سودمند است آسایشی كه با آن، امان از آتش جهنم باشد.

حكمت (38) ارزش ها و آداب معاشرت با مردم

آن حضرت به فرزندش امام حسن(ع) فرمود: پسرم! چهار چیز از من یاد گیر (در خوبی ها) و چهار چیز به خاطر بسپار (هشدارها)، كه تا به آنها عمل می كنی، زیان نبینی.

الف ـ خوبی ها

همانا ارزشمندترین بی نیازی عقل است و بزرگترین فقر، بی خردی است و ترسناك ترین تنهایی، خود پسندی است و گرامی ترین ارزش خانوادگی، اخلاق نیكوست.

ب ـ هشدارها

پسرم! از دوستی با احمق بپرهیز. چرا كه می خواهد به تو نفعی رساند، اما دچار زیانت می كند و از دوستی با بخیل بپرهیز. زیرا آنچه را كه سخت به آن نیاز داری از تو دریغ می دارد و از دوستی با بدكار بپرهیز، كه با اندك بهایی تو را می فروشد و از دوستی با دروغگو بپرهیز كه همانند سراب است و دور را به تو نزدیك، و نزدیك را دور می نمایاند.

** حكمت (39) جایگاه واجبات و مستحبات

عمل مستحب اگر به واجب زیان رساند، انسان را به خدا نزدیك نمی گرداند.

** حكمت (40) راه شناخت عاقل و احمق

زبان عاقل در پشت قلب اوست و قلب احمق در پشت زبانش قرار دارد.

سید رضی گردآورنده نهج البلاغه می نویسد: این سخن، ارزشمند و شگفتی آور است كه عاقل زبانش را بدون مشورت و فكر و سنجش رها نمی سازد اما احمق هر چه بر زبانش آید، بدون فكر و دقت می گوید. پس زبان عاقل از قلب او و قلب احمق از زبان او فرمان می گیرد.