تبیان، دستیار زندگی

به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»، "مثل ایشان یادآور لطیفه آن رندی است که در میدان شهر و در تنگنای قضای حاجت، تنها داروخانه ای را یافت و بمجرد ورود از صاحب داروخانه پرسید: نفت دارید؟ و وقتی با پاسخ منفی مواجه شد با ادای تغیّر غرید و این بهانه که این چه داروخانه ای است که نفت ندارد، خود را سبک کرد! القصه روز دوم نیز همین تجربه تکرار شد و این بار در رجوع مجدد به همان داروخانه و پرسش از داشتن نفت، این بار پاسخ شنید: داریم! اما از آنجا که نفت بهانه ای بیش نبود، این بار با تغیّـُر از داروخانه ای که نفت دارد، شکوه کرد و به این بهانه سبک شد! اما روز سوم و در پرسش مجدد مبنی بر آنکه نفت دارید؟ مالک را پاسخ شنید: شما کارت را بکن! چه کار داری ما نفت داریم یا نداریم." این بخشی از جملات سوژه وبلاگ داریوش سجادی از مخالفان مقیم خارج کشور است تا به ارزیابی رفتار کسانی چون گل شیفته فراهانی، سوسن تسلیمی، محسن نامجو و ... بپردازد.

سجادی در وبلاگ خود مصاحبه گل شیفته فراهانی با شبکه بی بی سی را مورد توجه قرار داد و نوشت: در این پست ضمن پوزش از جناب آقای بهزاد فراهانی و با این امید که انشاالله به دل نگیرند مایلم نکاتی را به صبیه محترمه ایشان متذکر شوم هر چند این حق را برای جناب آقای فراهانی برسمیت می شناسم تا متاثر از مناسبات عاطفی پدر و فرزندی به هر حال از نیشتر این قلم مکدر شوند.

وی نوشته است: گلشیفته در مصاحبه اخیرش با تلویزیون فارسی بی بی سی به کرات بر روی این محور تاکید کرد که در ایران وی و امثال و هم نسلان وی از آزادی و بویژه آزادی بیان و فعالیت مطابق میل و خواست قلبی و بلکه عقلی شان محروم اند. من شخصاً و در این پست تمایلی به نفی یا اثبات بود یا نبود آزادی یا آزادی بیان در ایران ندارم و در جای خود در این خصوص حرف ها و ادعاهائی دارم اما ادعای افرادی مانند گلشیفته را نیز ناشی از خودشیفتگی می دانم تا واقعیت!

سجادی با این توصیف که "خودشیفتگانی که بمجرد کونه کردن خیارشان، با ابتلا به نسیان و غرور، بی التفات به آن می شوند که اگر ستاره اقبال شان در عرصه های فرهنگی آن جامعه درخشید در ذیل همان نظام حاکم بر آن جامعه و مناسبات و رسم و رسومات اداری حاکم بر ساز و کارهای فرهنگی همان جامعه درخشیده" می افزاید: و این کمال بی معرفتی است که پیاز نظام را بخورند و بمجرد فربه شدن و آغاز فصل ثمردهی ناگهان به آغوش غریبه بلغزند و بانگ فریاد برآرند که آزادی نیست! من نمی دانم امثال گلشیفته برای طی مدارج پیشرفت و ترقی در ذیل همان نظام جمهوری اسلامی که وی آن را متهم به اعمال محدودیت برای درخشش ایشان می کند محتاج چه چیزدیگری بوده که از وی مضایقه شده؟

این ضدانقلاب فراری با یادآوری جوایزی که گلشیفته در ایران دریافت کرده است می نویسد: گلشیفته فراهانی در حالی رثای اعتراض خود در نبود آزادی بیان و پیشرفت در ایران را در بی بی سی بلند کرده که در ذیل همان نظام جمهوری اسلامی آخرین و بالاترین جوایز و مدارج را از حکومت دریافت کرده. کسب سیمرغ بلورین بهترین و جوان ترین بازیگر نقش اول بخش بین الملل جشنواره فیلم فجر در سال 76 در سن 14 سالگی در فیلم درخت گلابی و کسب مقام بهترین بازیگر بیست و دومین جشنواره فیلم فجر برای بازی در دو فیلم بوتیک و اشک سرما، کسب چنین مدارج و افتخاراتی اگر موید امکان وی برای درخشش در ذیل همان مناسبات به زعم ایشان خفقان آور نیست پس چگونه قابل توجیه است.

سجادی با لحنی طنزآمیز اضافه می کند: گلشیفته در حالی طی مدت بالغ بر یک سالی که مجبور به اقامت در خارج از کشور شده مُدام در مصاحبه هایش از نبود آزادی بیان و حیات و اندیشه در کشورش گلایه می کند که برای مخاطب ناآشنا با ایشان چنین توهمی پیش می آید که خلق الساعه با اندیشمندی مبرز از جنس «هانا آرنت» یا «رُزآ پارکز» و «ژانت رنکین» و «مادام پیر کوری» یا «سیمون دوبووار» و«روزالین یالو» و «ژان دارک» و یا «جمیله بوپاشا» مواجه شده که همه استعدادها و نبوغ فزاینده اش توسط رژیمی سفاک و دیکتاتور در ایران به صلابه کشیده شده است. این در حالی است که طی یک سال گذشته که گلشیفته در خارج از کشور و علی الظاهر در کشورهائی که مهد آزادی و تمدن قلمداد می شوند اقامت داشته، علی رغم این اندیشه ای مشعشع و یا گفتار یا بیانی که حاکی از حرفی نو برای گفتن یا فلسفه ای نوین برای اندیشیدن یا منطقی عمیق برای تامل ورزیدن از ایشان ملاحظه نشده که این گونه بوتیماروار اشک حسرت در نبود آزادی بیان و اندیشه و عمل در ایران می ریزند.

سجادی در ادامه می نویسد تنها تفاوتی که در گل شیفته ایران نشین و خارج نشین طی این مدت ملاحظه شده، فقدان روسری بر سر ایشان است. پارچه ای که تصور نمی رود بود و نبودش بر سر ایشان محلی از اعراب در کاهش یا افزایش هنر مشارالیه در عرصه سینما داشته باشد جز آنکه ایشان بخواهند تن به سفله انگاری حاکم بر سینمای هالیوودی از زن و نگاه سکس سالارانه به ایشان بدهند که با توجه به اصالت خانواده فراهانی ها چنین رویکردی نیز در منش فرزند بهزاد فراهانی بعید بنظر می رسد.

و اضافه می کند نمی توان منکر شد که مخالف خوانی بدون پشتوانه نظری و فکری، بخشی از اطوار هنرمندانی شده که به دلایل غیرسیاسی از کشور خارج می شوند اما ظواهر سیاسی برای این کار می تراشند.

داریوش سجادی به وضعیت مبتذل و سقوط آمیز برخی از پیشینیان «فراهانی» اشاره کرد و یادآور شد: گلشیفته در حالی در حسرت نبود آزادی در ایران شکوه به بی بی سی می برد که پیش از او کسانی از جنس او کمابیش با ادعاهائی مشابه ایران را ترک کردند و جّوزده و مدهوش جاذبه ها و ظواهر شهرفرنگ ناگهان احساس به ایشان دست داد و جامعه هنری جهانی را حریصانه چشم انتظار انفجار استعدادها و هنرهای بدیع و نامکشوف خود کردند. انتظاری که با همه ادعاهای بلوغ و فرهیختگی و شعور نهایتاً به چند اجرای سکشوال و اروتیک ختم شد!

وی با اشاره به سوسن تسلیمی بازیگر سینمای ایران در دهه 60 مدعی شد: وی که هر چند بناحق زخم خورده تنگ نظری مسئولین وقت ارشاد شد اما به هر حال نمی تواند مُنکر آن باشد که ستاره اقبالش با وجود همان تنگ نظری ها در همان سینمائی درخشید و اقبال مردمی یافت که برخوردار از تماشاچیانی قدرشناس بود. سوسنی که با هجرت اش به آزادی! منطقاً توقع شکوفائی هر اندازه بیشترش در عرصه تاتر و سینما نزد شیدائیان را فراهم کرد اما در کمال تحیّر از ابتذال و رکیک گوئی چارواداری درام «خانه جهنمی» سر درآورد.

سجادی به «سعید شنبه زاده» رقاص بوشهری نیز اشاره کرده و می افزاید: او که در بستر فرهنگی جمهوری اسلامی خرامید و بالید و گروهش از اولین تا دوازدهمین جشنواره موسیقی فجر حضوری خوش اقبال داشت و برگزیده ششمین جشنواره موسیقی فجر شد و به «سنت مالوف اسلاف» با شعار نبود آزادی سر از پاریس درآورد و در مصاحبه با بی بی سی نوید آن را به جامعه هنردوستان جهانی داد که بزودی قصد آن را دارد تا «لخت مادرزاد»! بر روی صحنه برای علاقه مندان برقصد! تو گوئی همه دغدغه جامعه هنری جهان رویت ماتحت ... مشارالیه است و همه شکوفائی هنر جهانی معطل و منتظر ملاحظه برهنگی اندام این رقاص بوشهری است.

در ادامه این یادداشت آمده است: بر همین روال بجوئید «محسن نامجو» را که از قرائت قرآن شروع کرد و زمانی سراینده و نوازنده قطعه عاشورا برای بیست و ششمین جشنواره تائر فجر شد و با آغاز فصل برداشت متوجه شد در ایران آزادی نیست و با هجرت به غرب، شیفتگانش را حریصانه چشم انتظار فوران هنرش در دنیای آزاد کرد. انتظاری که به شهوت خوانی مشارالیه در کنسرت بی نظیر ختم شد!

داریوش سجادی در پایان «ابتذال گردی» و «هوس طلبی» برخی شبه هنرمندان فراری و فیگور سیاسی و اپوزیسیونی و آزادیخواهی آنها را به ماجرای همان کسی تشبیه کرد که به داروخانه می رفت و می پرسید «آقا نفت دارید».

و نوشت: شیوه و جنس سُرایش «مرثیه نبود آزادی در ایران» توسط بوتیمارانی از نوع گلشیفته و ... قرینه ای از رند لطیفه فوق است که با چنین رویکرد و رویه ای اولاً با کشیدن لعاب سیاست به مطالبات فرهنگی و اجتماعی شان، فرهنگ سیاسی را به ابتذال می کشند و متقابلاً همه اجحاف ها و تنگ نظری ها و مضایقه های فرهنگی ناوارد و تحمیلی از سوی مسئولین در کشور را موجه می کنند. اکنون و با اتشار تصویر برهنه «گلشیفته فراهانی» مشخص شد همه آن دغدغه ها و غمبرک ها و شکوه ها در نبود آزادی بیان و اندیشه مترصد یک ...[اندام نمایی] مبتذل بود!

به نقل از عمارنامه

بسم الله

امثال گلشیفته با این حرکتهای زشت و سخیفشون برای من به عنوان یک جوان ایرانی ، نتیجه ای جز تنفر از جنس زن باقی نگذاشتند :|
تنفری که پستی و رذالت جنس زن رو از هر چه خوبی و پاکی واقعی هست جدا میکنه و بیشتر نمایش میده
امثال اینها واقعا آدمهای.....
واقعا نمیدونند یا نمیخواهند بدونند چه ظلمی در حق هم دختر و هم پسر متدین و پاک کردند !

یا ع ل ی مدد

سلام ایول خیلی باحال بود
عدوشود سبب خیر اگر خدا خواهد.

با نام خدا و سلام
نمی دونم درباره این جور افراد چی باید گفت فکر کنم سکوت در قبالشون بهترین جواب است.