شاعر زباله ها
پدرم گفت: نه !اصلاً خط تو خوب نیست! تابستان که آمد باید بسپارمت دست استاد یونس خوش نویس!
من گفتم:« اصلاً خط من خوب نمی شود!»
پدرم گفت:« پشتکار پسرم، پشتکار! فکر می کنی این استاد یونس خوش نویس، چه طوری خوش نویس شده؟
گفتم: «چه طوری؟»
گفت: «ها ! این استاد یونس، خطش از خط تو هم بدتر بود. از بس همسایه ها آشغال می ریختند سر چهار راه و در خانه ها، استاد به فکرش رسید که روی کارتن مقوا ها بنویسد« بر پدر و مادر کسی رحمت که این جا آشغال نریزد!» اما چون کسی نمی توانست خطش را بخواند، این بود که رفت کلاس خوش نویسی و به درجه استادی هم رسید، اما باز کسی توجه نکرد. استاد به این نتیجه رسید که مردم حرف شاعران را بیشتر قبول دارند!
این بود که همه دیوان های اشعار شعرا را خواند تا چند بیتی را پیدا کند که در آن به ساعت گذاشتن آشغال دم در اشاره شده باشد! اما هیچ شاعری چنین شعری را نسروده بود! حالا دور از شما، یا فرهنگش را نداشتند یا آشغالش را! (استاد شخصاً عقیده دارد که در آن سال ها مردم آشغال تولید نمی کردند!) با این حال استاد از بس دیوان اشعار شعرا را خوانده بود خودش شد یک پا شاعر؛ اما روز های اول برای محکم کاری زیر اشعارش امضاهایی می گذاشت مثل سوزنی سمرقندی، حافظ شیرازی، اوحدی مراغه ای، خاقانی شروانی و...
مردم محله ما هم که همه اهل فرهنگ اند بیشتر آشغال می ریزند سر چهارراه و توی کوچه، که استاد بیشتر به وجد بیاید و اشعار ناب تری بسراید تا آنها یک عالمه به ارتقای فرهنگی خود بیفزایند! و ایشان هم این اواخر که محله ما او را واقعاً به شاعری پذیرفته، زیر این شعرش را «استاد یونس چهار محله ای» امضا کرده:
«ساعت 9 تا که می آید، پسر- تو بنه آشغال خود را پشت در/ تا که فرصت ناورد گربه چموش- بردرد نایلون آشغالت چو موش/ عقل باید در سرت ای گنده بک!- تا که این گفتار را گیری تو گوش!»
البته پدرم می گفت حالا آوازه استاد به جایی رسیده که سه تا از پیرمرد هایی که قرار است در همین ربع قرن آینده ته مانده عمرشان را بدهند به وارثانشان، از استاد خواسته اند که ابیاتی بسیار سوزناک برای روی سنگشان بسراید تا کس و کارشان که در زمان حیات سراغشان را نمی گرفتند، روی سنگشان آن اشعار را بخوانند و یک عالمه دلشان بسوزد!
من گفتم:« روی سنگ چی؟»
و پدرم گفت:« بچه مگر تو درس نداری؟ همین است که این قدر بد خط می نویسی !»
