تبیان، دستیار زندگی

شهادت گل بوستان محمدی حضرت امام رضا(ع) تسلیت باد.

(ماه مشهد)
باز اندر ماسوا غوغا شده
ماتمی اندر جهان بر پا شده
زآسمان خون می چکد درهرسرا
تازه گشته در جهان شور عزا
قلب امت بشکند بار دگر
اشک غم جاری شود از هر بصر
شمس عزت ماه مشهد ان رضا
با شهادت می رود سوی خدا
بیست و نهم از صفر واویلتا
گشته مسموم آن ستاره از جفا
فاطمه اندرجنان غمگین شده
همچومهدی زارواندوهگین شده
شد پیمبر زین جفا زار و غمین
نوحه گر گشته امیرالمومنین
دل کند زین غصه یاد کربلا
یاد غمهای حسین سرجدا
یاد کوفه یاد حیدر می کند
یاد ان فرق مطهر می کند
می کند یاد مدینه از غمش
یاد آن پهلو شکسته مادرش
یاد تلخ روی نیلی می کند
دست بسته یاد سیلی می کند
زین مصیبت عرش لرزان می شود
امت غمدیده گریان می شود
می زند بر سینه و غم از سرش
سوزدو غمگین شود از ماتمش
یوسف زهرا خدا صبرت دهد
زین مصیبت ها که بر تو می رود
چون سروده شعر سوگش را «رها»
شافعش گردد یقین روز جزا
(بهروز _ رها)

سلام
شهادت ثامن الائمه، خورشید خراسان، علی بن موسی الرضا (ع) تسلیت باد.

استاد ممنون از شعر قشنگتون، خوش به حالتون که تو عزاداریها دستتون خالی نیست.


دل همیشه غریبم هوایتان کرده است
هواى گریه پایین پایتان کرده است

وَ گیوه‏هاى مرا رد پاى غمگینت
مسافر سحر کوچه هایتان کرده است

خداش خیر دهد آن کسى که بال مرا
کبوتر حرم باصفایتان کرده است

چگونه لطف ندارى به این دو چشمى که
کنار پنجره هایت صدایتان کرده است ؟

چگونه از تو نگیرم نجات فردا را؟
خدا براى همین‏ها سوایتان کرده است

چرا امید ندارى مدینه برگردى؟
مگر نه آنکه خدا هم دعایتان کرده است ؟

میان شهر مدینه یگانه خواهرتان
چه نذرهاى بزرگى برایتان کرده است

تو آن نماز غریب همیشه‏ها هستى
که کوچه‏هاى خراسان قضایتان کرده است

سپیده‏اى و به رنگ شفق در آمده‏اى
کدام زهر ستم جابجایتان کرده است

(علی اکبر لطیفیان)

خادمت پشت در قصر خبر می خواهد
از شب مبهم این فتنه سحر می خواهد

کاش آن خوشه مسموم زبانش می گفت:
لب شیرین تو انگور مگر می خواهد؟

تو عبا روی سرت می کشی و پا به زمین
رفتنت تا به در خانه هنر می خواهد

ای جگر گوشه که در حجره غم تنهایی
زهر از جان تو انگار جگر می خواهد

دل تو سوخته از درد به خود می پیچی
لب خشکیده تو دیده تر می خواهد

خوب شد اینکه جوادت به کنارت آمد
پدر از نفس افتاده پسر می خواهد

لحظه رفتن خود در نظرت می آمد
روضه مرد غریبی که نفر می خواهد

یاد آن حرف تو با ابن شبیب افتادم
یاد آن دشنه که از جد تو سر می خواهد

(محمد امین سبکبار)

با زمین خوردنت امروز زمین خورد زمین
آسمان خورد زمین عرش برین خورد زمین

وسط کوچه همینکه بدنت لرزه گرفت
ناگهان بال و پر روح الامین خورد زمین

این چه زهری است که داری به خودت می پیچی
گاه پشت کمرت گاه جبین خورد زمین

از سر تو چه بگوییم؟ روی خاک افتاد
از تن تو چه بگوییم؟ همین ... خورد زمین

دگرت نیست توان تا که ز جا برخیزی
ای که با تو همه ی دین مبین خورد زمین

داشت می مرد اباصلت که چندین دفعه
دید مولاش چه بی یار و معین خورد زمین

زهر اول اثرش بر جگر مسموم است
پهلویت سوخت که زانوت چنین خورد زمین

پسرت تا ز مدینه به کنار تو رسید
طاقتش کم شد و گریان و حزین خورد زمین

به زمین خوردن و خاکی شدنت موروثی است
جد تشنه لبت از عرشه ی زین خورد زمین

(جواد حیدری)

از شعرهای قشنگی که انتحاب کردی ممنونم

خراسان می‎دهد بوی مدینه
خراسان کوه غم دارد به سینه

خراسان را سراسر غم گرفته
در و دیوار آن ماتم گرفته

خراسان! کو امام مهربانت؟
چه کردی با گرامی میهمانت؟

خراسان راز دل‎ها با رضا داشت
چه شب‎هایی که ذکر یا رضا داشت

خراسان کربلای دیگر ماست
مزار زاده‎ی پیغمبر ماست

خراسان! می دهد خاکت گواهی
ز مظلومی، شهیدی، بی گناهی

به دل داغ امامت را نهادند
امامت را به غربت زهر دادند

دریغا! میهمان در خانه کشتند
چه تنها و چه مظلومانه کشتند

امامِ اِنس و جان را زهر دادند
به تهدید و به ظلم و قهر دادند

ز نارِ زهرِ دشمن، نور می‎سوخت
سرا پا همچو نخل طور می‎سوخت

ز جا برخاست با رنگ پریده
غریبانه، عبا بر سر کشیده

گهی بی‎تاب و گه در تاب می‎شد
همه چون شمع روشن آب می‎شد

میان حجره ی در بسته می سوخت
نمی زد دم ولی پیوسته می سوخت

ز هفده خواهر والا تبارش
دریغا کس نبودی در کنارش

به خود پیچید و تنها دست و پا زد
جوادش را، جوادش را صدا زد

دلش دریای خون، چشمش به در بود
امیدش دیدن روی پسر بود

پدر می‎گشت قلبش پاره پاره
پسر می‎کرد بر حالش نظاره

پدر چون شمع سوزان آب می شد
پسر هم مثل او بی‎تاب می شد

پدر آهسته چشم خویش می‎بست
پسر می‎دید و جان می داد از دست

پسر از پرده‎ی دل ناله سر داد
پدر هم جان در آغوش پسر داد

ممنونم سبحان جان
اجرت با آقا امام هشتم(ع)

سلام
با عرض تسلیت به همه ی ادیبان عزیز

فی البداهه:
روز آخر زصفر بود هوا گریان شد

اشک غم زعالم بالا همی باران شد

پسر آمد زمدینه به سرایی در طوس

روی زانوبگرفت راس پدر، نالان شد

آن پسر بود جواد(ع) وپدرش بود رضا(ع)

آمد ودرد غریبی پدر جبران شد

داد مامون عنب زهر بیالوده رضا

شد شهید وبه رسول دو سرا مهمان شد