جسارتاً، گوشی را داشته باشید تا اول یک مقدمه عرض کنم خدمتتان. مقدمه این است که در تب و تاب بازار سکه، ما هم برای این که از قافله عقب نیفتیم، فکر کردیم مگر ما چلاق تشریف داریم که نرویم توی کار خرید سکه. چرا فقط سکه های 25 تومانی و 50 تومانی تو بساط ما پیدا شود؟ الان دیگر این جور سکه ها توی جیب گدایان و بینوایان هم پیدا نمی شود. البته اگر برداشت سیاسی نشود، داشتیم فکر می فرمودیم بالاخره سرنوشت این اختلاس 3 هزار میلیارد تومانی چی شد؟ و این که اگر خدای ناکرده ما صاحب چند سکه ی ناقابل بشویم پایمان به ماجرای اختلاس باز می شود یا نه! بالاخره هرکس برای خودش اصولی دارد. گوشی را همین طور داشته باشید تا بقیه اش را عرض بفرماییم.
بعدش چی کار کردیم؟ رفتیم طلافروشی و النگوها و گوشواره های عیال را فروختیم که سرمایه جور کنیم، وگرنه ما که از این پول های بادآورده نداریم. بعدش چی کار کردیم؟ نصفه شب رفتیم تو صف سکه. چه صفی؟ تقریباً اندازه ی استادیوم صدهزار نفری آزادی آدم پشت در بانک ایستاده و نشسته و خوابیده بود.
آن طفلی ها هم مثل ما طلاهای عیالشان را فروخته بودند که با آن سکه بخرند. ظهر روز بعد نوبتمان شد و خوشحال و خندان رفتیم پشت باجه. به هر نفر پنج عدد سکه می دادند ولی به ما چهار تا دادند. گفتند همین هم از سرت زیاد است. نمی دانیم از کجا فهمیدند. لابد از آن جایی که پولمان کم بود یا از آن جایی که می دانستند با نیم سوت و نیم شوت زندگی و کار می فرماییم. به هرحال خدا خیرش بدهد که پنج تا نداد و چهارتا داد. البته کاش آن چهارتا را هم نمی داد. می دانید چرا؟ به خاطر این که ما فرهنگ سکه داری نداریم. به خاطر این که شاعر مادر مرده در شعری بی ربط فرموده:
سکه شد از نان شب واجب تر
نان شب از سکه شد غایب تر
عاشقان را بگذارید بخوابند همه
مصلحت نیست که این سکه فراموش کنید
خب برگردیم به همان تلفنی که اول مطلب سوت کشید و سوتمان را از اشکمان و اشکمان را از مشکمان و مشکمان را از وجود نازنینمان در آورد. نیم سوت بود و همشیره اش نیم شوت. فرمودیم: «بنال ببینیم چی می گویی؟»
گفت: «شما کجایی؟ هرچی تلفن می زنم نیستی؟»
فرمودیم: «ما که سر جایمان هستیم. شما کجایید؟»
گفت: «من و نیم شوت اومدیم خیابون. کارمون طول کشید، گفتیم به شما خبر بدیم نگران نشید.»
فرمودیم: «نترسید نگران نمی شیم. نیومدید هم نیومدید. خیال می کنید سکه ی طلا هستید که نگرانتون بشیم؟»
گفت: «خیلی ممنون.»
فرمودیم: «حالا از کجا زنگ می زنین؟»
گفت: «تلفن عمومی دیگه. شما که واسه ما موبایل نمی خری. این تلفن ها هم همه اش خرابه. چهار تا تلفن عوض کردیم تا بالاخره این یکی وصل شد.»
فرمودیم: «مال سکه ها هم هست. آخه هرکدومشون یه شکل، یه اندازه و یه رنگیه.» تا این را گفتیم یادمان به سکه های طلایمان افتاد. از جا پریدیم و گفتیم: «سکه های شما چه جوری بود؟»
گفت: «چیز بود دیگه. رنگش طلایی بود و روش نوشته شده بود 1390و خیلی هم نو بود.»
فرمودیم: «از کجا برداشتیش؟»
گفت: «شما که خواب بودی. گفتیم بیدارتون نکنیم یه وقت اخمالو بشین. واسه ی همین خودمون با اجازه از توی کیفتون برداشتیم که بعدش بهتون بگیم. چهارتا بود. می خواستیم باهاش پفک هم بخریم، نشد. تلفن ها خراب بود و سکه هامون رو خورد.»
فرمودیم: «خورد؟» و بعدش نفهمیدیم غش کردیم یا سکته یا سکسکه. فکر کنیم سکسکه بود. شایدم سکته بود.
