تبیان، دستیار زندگی

عمل جویدن انگشتان که اغلب نشانه استرس است، علامتی است که بیشتر در کودکان مشاهده می‌شود. در اینجا دلایل این عادت غلط و اینکه چگونه در برابر آن واکنش نشان دهیم را مورد بررسی قرار می‌دهیم.

ناخن جویدن علامتی است که در بین کودکان بین 3 تا 10سال بسیار شایع است و از هر 4 کودک، یک نفرشان به آن دچار می‌شود. کودکانی که ناخن‌هایشان را بیش از حد می‌جوند و همواره یکی از انگشتانشان را در دهان می‌کنند، احتمال دارد که دچار عفونت شوند. انگشتانشان را مرتب یکی پس از دیگری در دهان می‌کنند تا جایی که دردشان می‌آید، پوست انگشت‌شان نازک می‌شود و تا جایی پیش می‌رود که از آن خون می‌آید.

این پدیده بیشتر کودکان و نوجوانان را دربرمی‌گیرد. این عمل که اغلب توجهی به آن نمی‌شود، معمولا حدود 6سالگی برطرف می‌شود و ممکن است قبل از سن نوجوانی (از شروع 10سالگی) دوباره ظاهر شود و بعدها دوباره ناپدید شود یا آنکه تا سنین بزرگسالی ادامه پیدا کند. 

منشأ مشکل:

جویدن ناخن معمولا به‌دنبال وقایعی که می‌توانند منشأ اضطراب کودک باشند، بروز می‌کند. وقایعی چون: تولد یک برادر (ورود یک نوزاد به خانواده)، ورود به مدرسه و آغاز سال تحصیلی و یا جدایی والدین.

کودکی که ناخن‌هایش را می‌جود، کودکی مضطرب، کمرو و نسبتا درونگراست که برای کنترل اضطرابی که در اثر واقعه‌ای استرس‌زا در او ایجاد شده و نمی‌تواند به‌گونه‌ای دیگر اضطرابش را اداره کند، این رفتار را از خود نشان می‌دهد.

جویدن ناخن‌ها تنها روشی برای تخلیه اضطرابی است که در پشت آن چیزی عمیق‌تر را پنهان می‌کند؛ چیزی مثل خشمی فروخورده، عدم‌اطمینان یا نیاز به آرام کردن خود؛ اندکی شبیه مکیدن شست که نوزاد نمی‌تواند از مکیدن آن امتناع کند، با این تفاوت که به جای آنکه خشمش را بیرون بریزد یا آن ‌را بروز دهد، با جویدن انگشتانش خشمش را در خود نگه می‌دارد.

تعداد دفعات، شدت و مدت زمان این رفتار از عواملی هستند که باید زمانی که کودک ناخنش را می‌جود به آنها توجه داشت. در حقیقت، گاهی پیش می‌آید که کودکان فقط در یک دوره زمانی این رفتار را از خود نشان می‌دهند که دقیقا به‌مدت زمانی که واقعه‌ای استرس‌زا آنان را تحت‌تأثیر قرار داده است، مربوط می‌شود.

اما همچنین ممکن است اگرچه واقعه استرس‌زا ناپدید شود، عمل جویدن ناخن‌ها همچنان باقی بماند و هر بار که کودک با موقعیت خاصی روبه‌رو می‌شود، به‌طور خودکار این عمل را انجام ‌دهد.

چه باید بکنیم؟

اولین عملی که باید از آن اجتناب کنید، سرزنش کردن کودک است. این عمل بی‌فایده است و حاصلی ندارد. با سرزنش کردن کودک احتمال دارد او را به سمت شرایط بدتری سوق دهید، عدم‌اعتماد به نفسش را افزایش دهید و در نتیجه عادت جویدن ناخن‌ها در او تشدید شود.

در عوض، سعی کنید با صحبت کردن با کودک در مورد احساسی که دارد، منشأ استرسی که رفتار کودک از آن ناشی می‌شود را بشناسید.

به او توضیح دهید که طبیعی است که گاه انسان احساسات ناخوشایندی را تجربه کند و اینکه شما نیز اغلب چنین احساساتی را تجربه کرده‌اید و هنوز هم ممکن است برایتان پیش‌ بیاید.

برای آنکه تشویش و نگرانی‌‌اش را کنترل کند، راز کوچکی را با او در میان بگذارید (زمانی‌که کوچک بودید چه کارهایی انجام می‌دادید).

به کودکتان کمک کنید تا خشمش را به‌گونه‌ای دیگر ابراز کند مثلا از طریق بازی یا ورزش کردن. چنانچه کودک نشان می‌دهد مایل است دست از این کار بردارد و به حمایت شما نیاز دارد، می‌توانید با موافقت او به لاک‌هایی متوسل شوید که در داروخانه‌ها یافت می‌شوند و به ناخن‌ها مزه تلخی می‌دهند، تا جایی که عادت جویدن ناخن‌ها از سرش بیفتد. این مواد محصولات طبیعی‌ای هستند که مواد اصلی آنها از روغن گیاه چای یا روغن بادام گرفته می‌شوند.در مورد این نگرانی کوچک با پزشک کودکان صحبت کنید تا درصورت نیاز شما را به یک متخصص معرفی کند.

سلام
متاسفانه من این عمل نا پسندو در افراد بزرگتر هم دیدم .
به نظر شما دلیلش چیه ؟ همون دلایلی که در مورد کودکان صدق می کنه ؟ یا از روی عادت این کارو انجام می دن ؟