سلام
منم قبول دارم که اگر قرآن و نماز و قبله و حتی نبوت بدون امامت و ولایت کامل بود، غدیر فلسفه ای نداشت دیگه؛
یک دینداری حداقلی و بهره و سود حداقلی با کلی مشکل که نمونه هاشو تو عالم داریم میبینیم، نسبت به دین کامل.
...
اما این رو که گفتین: این طرز تفکر آن هایی که می گویند ما در اصل دین با مخالفین شیعه مشترک هستیم بزرگترین ظلم به پیامبره رو نه ...
چون واقعه، چه خوشمون بیاد چه نیاد مشترکیم و کاریشم نمیشه کرد؛
البته چرا؛
مگر اینکه سنی از توحید برگرده یا شیعه!
مگر اینکه شیعه معادو رد کنه یا سنی!
مگر اینکه سنی نبوتو بذاره کنار یا ما!
مگرا ینکه شیعه بگه قرآن قانون اساسیش نیست یا سنی بگه!
مگر اینکه سنی پشت به قبله نماز بخونه یا شیعه!
و...
در این صورتا میشه موارد رو از اشتراکات منها کرد؛
ولی
وقتی که عقیدمون یکیه چی بگیم؟ بگیم اشتراک عقیده نداریم در این اصول؟!
اما داریم؛ در این اصول دین با مخالفین شیعه مشترکیم.
...
در مورد عنوان بحث؛ میگم مگه منظور از وحدت اینه که ما از شیعه بخواییم از عقیده خودش نسبت به ولایت اهل بیت علیهم السلام دست برداره و نسبت به اونایی که دشمن اهل بیت و منافقشون می دونه و با سند محکم می تونه محکومشون کنه حسن ظن داشته باشه و از شیعگیش دست بکشه؟!
یا مفهوم وحدت اینه که از سنی بخواییم که از عقیدش برگرده؟!
نه؛ این تعریف وحدت نیست؛
بله، اگه این کار انجام بشه میشه دعوت و تبلیغ، که وظیفه هر دینداری تبلیغ عقیدشه ونباید کوتاه هم بیاد شاید بتونه حتی اگه شده یک نفرو به صراطی که مستقیم و به حق می دونه هدایت کنه.
اما وحدت؛
وحدت میگه که برای حفظ جزء، خطری که کل رو تهدید میکنه از یاد نبریم و برای حفظش، کل رو به خطر نندازیم؛
فکر کنم تعریف وحدت چون بدیهیه نیاز به توضیح نداره.
تایپ شده: ساعت 19:40
