تبیان، دستیار زندگی

باید از وی گرفته شود. تصمیم در خصوص آغاز جنگ هم برای من بازی انتخاب های گوناگون بود:آیا ما می توانیم با مردم و دولت عراق به گونه ای همکاری کنیم که این کشور در قلب تحولات جهان عرب گرفتار بی ثباتی نشود؟پس از حادثه یازدهم سپتامبر ایده اعمال تغییر در محتوای سیاسی جهان عرب و مبارزه با افراط گرایی ظاهرا ایده استراتژیک خوبی بود. اما سوال اینجاست که آیا تصمیم عاقلانه ای هم بود؟ جواب من این است : خیر..

پاسخ من " نه " است چرا که حتی اگر از عراق کشوری مانند سوئیس هم ساخته می شد باز ارزش هزینه های این جنگ را نداشت. توماس فریدمن ستون نویس روزنامه آمریکایی نیویورک تایمز در ادامه این یادداشت برای این نشریه می نویسد: برای من از این جنگ تنها مجموعه ای از افسوس ها و حسرت ها باقی مانده است. ما تلفات بسیاری داشتیم، زخمی های ما بیشمار بودند و در تمام این سالها دولت از اصلی ترین اولویت های خود در سیاست داخلی بازماند. عراقی ها هم هزینه های بیشمار بیشتری را پرداخت کردند. یکی از دلایل بالابودن هزینه ها این بود که پروژه ما در عراق بسیار سخت بود. دلیل دیگر آن هم ناکارآمدی دولت جورج بوش در مدیریت این جنگ بود. سومین دلیل طبیعت این دشمن بود.


فریدمن در ادامه نوشتار خود به سبک و سیاق تمام روزنامه نگارهای امریکایی تقصیر را بر گردن همسایگان انداخته و ادعا می کند که القاعده و طرفداران صدام حسین و ایران از برقراری ثبات در عراق بیزار بودند و بر همین اساس تمام تلاش خود را برای ناآرام کردن این کشور به کار گرفتند!
اکنون دیگر سخن گفتن از دلایل این جنگ بی معنا است و اصلی ترین سوال ها از این دست هستند: آیا قرار بود که آمریکایی ها و متحدان آنها در دولت مرکزی عراق در قلب جهان عرب القاعده و جریان افراط را شکست دهند و یا برنامه این بود که برعکس این ماجرا رخ داده و امریکا در این بازی شکست بخورد؟ جنبش بیداری اهل تسنن با مذاکره با آمریکایی ها این فرصت را به وجود آورد که برای نخستین بار در عراق ، کرد، شیعه و سنی نوعی توافقنامه همکاری سیاسی با هم امضا کرده و نوعی همراهی سیاسی مسالمت آمیز را تجربه کنند . اکنون در بسیاری از کشورهای عربی شاهد تحولات انقلاب گونه هم همگان سعی می کنند الگوی عراق را به نوعی پیاده کنند.


توماس فریدمن در ادامه به موفقیت های آمریکا در جنگ عراق هم اشاره کرده و می نویسد: دیکتاتوری قاتل از میان ما رفت؛ القاعده شکست خورد و توان حمله به ما از این جبهه را ندارد، معمر قذافی در لیبی تصمیم گرفت برای عدم تکرار سرنوشت عراق در کشورش تسلیحات هسته ای خود را واگذار کند. کردستان عراق که در سالهای حضور صدام حسین در قدرت تنها سرکوب را تجربه کرده بود ماهیت مستقل خود را بازیافت. آزادی رسانه ها هم از جمله دستاوردهای این داستان بود. اما عراق زمانی الگوی خوبی خواهد شد که در آن شیعیان، کردها و اهل تسنن بتوانند به تقسیم درست قدرت تن دهند.
با نوجه به حوادث سوریه ، بحرین و یمن می بینید که آشتی قومیت های مخالف با هم تنها راه برای برقراری ثبات در کشورهای عربی است. اینچنین دوستی ظرف یک شب در عراق رخ نخواهد داد اما اگر به مرور زمان به اینچنین توافقی برسند می توانند الگویی موفق باشند. در غیراینصورت جهان عرب همچنان منطقه خطرناکی برای زندگی خواهد بود.


فریدمن در نهایت می نویسد: بهترین سناریو برای عراق این است که روسیه دیگری باشد. دولتمردان عراقی مانند ولادیمیر پوتین روس باقی مانده از دنیای قدیمی سیاست هستند. این نسل از رهبران همیشه در گذشته هستند. اما همانگونه که پوتین کشف کرد نسل جدید به گونه دیگری فکر می کنند. نمی دانم که عراق می تواند این مسیر را به درستی طی کند یا خیر؟ نشانه های عجیب و غریب در این داستان بسیار زیاد هستند. با اینهمه امروز عراق از دیروز آن بهتر است و باید از آنها که این هزینه را پرداخت کردند، قدردان بود.

ترجمه :سارا معصومی

منبع : سایت مقاومت اسلامی