تبیان، دستیار زندگی

سی‌وچهارمین سالروز درگذشت «چارلی چاپلین»، كارگردان، فیلم‌نامه‌نویس و بازیگر توانمند سینمای جهان است.

 

وی از بزرگترین كارگردانان، آهنگسازان و بازیگران آثار كمدی در عصر «هالیوود كلاسیك» سینمای آمریكا به شمار می‌آید كه این توانایی را داشت كه درد و رنج را در كنار عشق و انسانیت به تصویر بكشد؛ بدون این كه بتوان به آن نام فیلم هندی اتلاق كرد.

«چاپلین» به‌راستی از خلاق‌ترین و تأثیرگذارترین شخصیت‌های عصر فیلم‌های صامت بود كه هم‌زمان با بازیگری در فیلم‌هایش، كارگردانی، تهیه‌كنندگی و ساخت موسیقی آن‌ها را نیز برعهده داشت. 

یك‌سال پس از مهاجرت همراه خانواده‌اش از انگلستان به آمریكا، «چاپلین» كه به‌واسطه مادرش، علاقه فراوانی به بازیگری پیدا كرده بود، برای اولین‌بار در فیلم «در تلاش معاش» بازی كرد كه البته چندان موردقبول مدیران كمپانی «كی‌استون» قرار نگرفت.
با این‌حال آنها تصمیم گرفتند فرصت دوباره‌ای به چاپلین جوان بدهند. وی در سن 24 سالگی در دومین فیلم‌اش با نام «مسابقات اتومبیل‌رانی كودكان» بازی كرد. سبك خاص راه‌رفتن سنگین او در این فیلم و همچنین فیلم بعدی‌اش «مخمصه‌ غریب میبل» سخت موردتوجه تماشاگران قرار گرفت و محبوبیت ویژه‌ای پیدا كرد.

سال 1915 آغاز دوران حرفه‌ای بازیگری «چاپلین» بود كه با عقد قرارداد جدید با استودیوهای جدید و راه‌اندازی كمپانی فیلم خودش همراه بود. یك سال بعد، «چاپلین» با دریافت دستمزد 670 هزار دلار، طی مدت 18 ماه، 12 فیلم كمدی برای كمپانی «میوچال فیلم» ساخت كه جزء تأثیرگذارترین فیلم‌های كمدی تاریخ سینما محسوب می‌شوند كه از معروف‌ترین آن‌ها می‌توان به «خیابان آرام»، «ساعت یك صبح»، «ماجراجو» و «سمساری» اشاره كرد.

تكنیك‌های خاص فیلم‌سازی «چارلی چاپلین» تا زمان حیات او برای همه ناشناخته باقی ماند و هرگز درباره آن‌ها صحبتی نمی‌كرد. در سال 1983، شش سال بعد از مرگ چاپلین بود كه یك مستند انگلیسی با نام «چاپلین ناشناخته» به بررسی دقیق سكانس‌ها و هنر فیلم‌سازی چاپلین پرداخت.

وسواس بسیار زیاد «چاپلین» در این‌كه بازیگران فیلم‌هایش حتما آن‌چه او درنظر دارد را بازی كنند، از دلایلی بود كه وی در مقایسه با دیگر رقبایش، مدت طولانی‌تری را وقف ساخت فیلم‌هایش می‌كرد.

در این سال‌ها، چاپلین برخی از آثار ماندگارش چون «پسربچه» (1920)، «زائر» (1923) و «دوش‌فنگ» (1918) را ساخت. وی به‌واسطه مشغله‌كاری زیاد كه هم‌زمان برای استودیو شخصی‌اش و دیگر استودیوها فیلم می‌ساخت، كم‌تر فرصت پیدا می‌كرد تا خودش نیز نقشی بازی كند. «زن پاریسی» (1923)، «جویندگان طلا» (1925) و «سیرك» (1928) ازجمله فیلم‌های دهه 30 بودند كه چاپلین نقش كوتاهی در آن بازی كرد.

پیش از ورود به عصر فیلم‌های ناطق، «چاپلین» در سال 1931 «روشنایی‌های شهر» و در سال 1936 نیز «عصر جدید» را ساخت كه به‌راستی از ماندگارترین آثار او هستند.

فیلم‌های ناطق و همراه‌با دیالوگ «چارلی چاپلین» با شاهكار معروف‌اش، «دیكتاتور بزرگ» در سال 1940 آغاز شد. هرچند اولین‌باری كه صدای چاپلین را تماشاگران شنیدند، در سكانس پایانی فیلم «عصر جدید» بود كه آواز نامفهومی از چاپلین شنیده می‌شد.

با وجود شكوفایی دوران فیلم‌های ناطق در دهه 30، چاپلین هم‌چنان سینما را یك هنر پانتومیك می‌دانست و عقیده داشت كه بازی بسیار بیشتر از كلمات و دیالوگ‌ها از سوی تماشاگر درك می‌شود.

وی با فیلم «لایم‌لایت» در سال 1972 جایزه اسكار بهترین موسیقی را كسب كرد، هرچند چند دهه بعد از ساخت آن بود كه با تأخیر حدودا 30 ساله در لس‌آنجلس اكران شد.

«چاپلین» در سال 1929 در دو بخش بهترین بازیگر و بهترین كارگردان كمدی برای فیلم «سیرك» نامزد جوایز اسكار بود، اما برگزاركنندگان جوایز اسكار با خارج‌كردن نام او از فهرست نامزدها، تصمیم گرفتند تنها یك اسكار افتخاری به وی اعطا كنند.

این كمدین بزرگ 42 سال، در سال 1972 دومین جایزه افتخاری اسكار را گرفت و برای اولین‌بار در مراسم حضور یافت. در تاریخ برگزاری اسكار، «چاپلین» ركوردار طولانی‌ترین مدت تشویق ازسوی حضار است كه 5 دقیقه به طول انجامید.

«چارلی چاپلین» دو فیلم آخرش را در لندن ساخت؛ «سلطانی در نیویورك» در سال 1957 و «كونتسی از هنگ‌كنگ» در سال 1967 كه كارگردانی، نگارش فیلم‌نامه و تهیه‌كنندگی آن‌ها برعهده خود چاپلین بود. فیلم «كونتسی از هنگ‌كنگ» با بازی «مارلون براندو» و «سوفیا لورن»، آخرین حضور چاپلین در عرصه سینما بود.

«چاپلین» پس از خداحافظی از بازیگری، بین سال‌های 1969 تا 1976، موسیقی فیلم‌های صامتش را می‌ساخت و آنها را دوباره عرضه می‌كرد. وی روز چهارم مارس 1975 به‌جهت سال‌ها خدمت هنری به جامعه انگلستان از سوی ملكه الیزابت دوم به مقام شوالیه رسید و لقب «سر» را دریافت كرد.

سلامت جسمانی چاپلین تقریبا پس از پایان ساخت فیلم «كونتسی از هنگ‌كنگ» و به‌طور شدیدتر پس از دریافت جایزه اسكار در سال 1972 روبه وخامت گذاشت. از سال 1977 بود كه او بر روی «ویلچر» می‌نشست و سرانجام روز 25 دسامبر 1977 در سن 88 سالگی درگذشت.

از مهمترین آثار كارنامه فیلم‌سازی چارلی چاپلین می‌توان از «ولگرد»،‌ «شغل»، «بانک»، «مامور آتش‌نشانی»، «خیابان آرام»، «زندگی سگی»، «دوش‌فنگ»، «پسربچه»، «زائر»، «زن پاریسی»، «جویندگان طلا»، «سیرک»، «روشنایی‌های شهر»، «عصر جدید»، «دیکتاتور بزرگ»، «موسیو وردو»، «لایم‌لایت»، «سلطانی در نیویورک»، «کنتسی از هنگ‌کنگ»، «خانه‌به‌دوش»، «پروفسور» و «طبقه مرفه» نام برد.

در ماه ژوئن امسال بود كه یك دست‌نوشته كمیاب متعلق به «چارلی چاپلین» كه اولین تلاش‌های این نابغه سینمای كمدی به سمت فیلم‌های دیالوگ‌دار را نشان می‌دهد، كشف شد.

در رونمایی از آرشیو خانوادگی «چارلی چاپلین»، یك متن 50 صفحه‌ای دست‌نویس كشف شد كه نشانه اولین تلاش‌های این چهره نامدار سینما برای ورود به دنیای فیلم‌های دیالوگ‌دار است. این متن دست‌نوشته اثری طنز درباره كولونیزم است كه برگرفته از سفر «چاپلین» به جزیره بالی اندونزی در سال 1932 است.
وی قصد داشت فیلمی با نام «بالی» بسازد كه در صورت تحقق اولین فیلم او می‌بود كه همراه با دیالوگ بود، اما سرنوشت اینگونه رقم خورد كه فیلم «دیكتاتور بزرگ» در سال 1940 كه از شاهكارهای چاپلین است این عنوان را در اختیار بگیرد.

منبع:ایسنا

ممنون سلام زهرای عزیز از ثبت اطلاعات خوبی که در مورد چارلی چاپلین دادید ...
سلامت باشید

سلام
نمی دونم اگه الان بودن چه فیلمی می ساختن ؟

روحش شاد