تبیان، دستیار زندگی

خداوند که خالق عالم و آدم است و معاد را برای بازگشت و دریافت نتایج و پیامد اعمال مردم قرار داده، نظام خلقت را بدین صورت ایجاد کرده که اگر کسی عمل ناپسند و گناه انجام دهد، پیامد عمل خود از طریق ورود به جهنم دریافت می‌کند. اگر همان شخص از عملکرد ناپسند خود بازگشت و توبه کرد و عمل‌های صالح به جا آورد، به طور طبیعی در پی لطف و رحمت خداوند، آثار گناه و عمل ناپسند او برطرف می‌گردد و آثار خوشایند آن جایگزین می‌شود. این نه تنها محذور عقلی ندارد بلکه کاملاً عقل پسند و حکیمانه است، چون اصل هدف خلقت انسان‌ها آن است که رحمت و فیض خدا را دریافت کنند و رشد و تکامل نمایند، ‌نه آن که گرفتار قهر و غضب خدا بشوند. بر اساس آموزه‌های دینی، محبت به اهل بیت علیهم السلام مخصوصا امام حسین علیه السلام و شادی در شادی آن ها و حزن در ایام حزن آن ها مخصوصا حزن و اندوه و عزاداری برای سید شهدا (که جهت حفظ اسلام و عدالت جان خود را فدا کرد) یکی از راه‌های بازگشت به سوی حق و در مسیر تکامل قرار گرفتن است. كسی كه محبت به چیزی یا كسی دارد و به آن عشق می ورزد، به سمت آن جذب می شود و خود را شبیه به او می كند و به تدریج مثلش می شود. اهل بیت به عنوان انسان كامل، به عنوان الگو و سرمشق زندگی انسان باید مورد توجه قرار گیرند و در پیش روی انسان ها قرار بگیرند تا با شبیه سازی اعمال آن ها و جاری ساختن روش و رفتار شان در زندگی به عنوان نمونه عملی دین،‌ انسان ها تربیت الهی گرفته و به سمت كمال مطلوب خود پیش بروند. این مهم با محبت و عشق به آن الگوهای زندگی تحقق می پذیرد. بنابراین محبت و مودت و عشق برای عمل است،نه برای خود محبت و عشق. خدا معشوق برای انسان خلق نكرده است كه بتواند با آن عشق بازی كند. اگر توصیه به محبت و عشق به بزرگان دین كرده، برای رسیدن به عمل و نجات خود از پلیدی ها و گناهان بوده است. محبت و عشق نمودهای گوناگونی می تواند داشته باشد. گاه ابراز محبت با شادی كردن در شادی محبوب ظهور پیدا می كند. گاه با حزن و ابراز ناراحتی در حزن و مصیبت محبوب تحقق می یابد. از این جهت توصیه اكید نسبت به اهتمام داشتن به عزاداری برای اهل بیت به خصوص امام حسین شده، چرا كه عزاداری یكی از نمودهای ابراز محبت و عشق است. ابراز محبت عامل مهم نزدیكی به محبوب و نزدیكی به محبوب عامل الگو گیری و اصلاح خود طبق میزان محبوب می باشد كه نتیجه آن هم سعادت انسان و نجات او از آتش جهنم است. چه بسا مردم به برکت عزاداری امام حسین آگاهی و توجه پیدا می‌کنند و از خواب غفلت بیدار می‌شوند و از گناهان خود توبه می‌کنند و در مسیر حق قرار می‌گیرند. بر اثر این هدایت رحمت خدا شامل آنان می‌شود و گناهان‌شان آمرزیده می‌گردد. بخشش الهی محذوری ندارد و کار حکیمانه است. بر همین اساس که در حادثه کربلا وقتی «حرّ» توبه نمود و به سوی حق بازگشت، حضرت امام حسین به او فرمود: «توبة تو پذیرفته است. «حرّ» در راه خدا و دفاع از امام حسین حرکت کرد و شهید شد. همة افرادی که در عزاداری سید شهدا شرکت می‌کنند و مثل «حرّ» از اعمال گذشته خود توبه نموده و در مسیر حق تا آخر عمر قرار می‌گیرد، بدون تردید از جهنم نجات یافته ،بهشت برای آنان واجب می‌گردد. البته این بدان معنا نیست که هر کسی با همه گناه و آلودگی در مسیر ناپسند، راه خود را ادامه دهد و فکر کند با عزاداری از جهنم نجات پیدا خواهد کرد. بنابر این عزاداری زمینه توبه و بازگشت و قرار گرفتن در مسیر حق را برای مردم فراهم می‌سازد، ولی باید توبه و بازگشت مثل توبه و بازگشت «حرّ» باشد و گرنه عزاداری تنها با ادامه گناه و معصیت موجب رستگاری نخواهد شد. برای نزدیک شدن مطلب به ذهن بدین مثال توجه شود: اگر دانش‌آموزی بر اثر بازیگوشی و کم‌کاری نمره قبولی نیاورد و در امتحان تجدید شود، ولی به هر دلیل از بازیگوشی دست کشیده و آگاه شده و برای جبران ضعف‌های درسی خود تلاش کند، آیا حکیمانه است که آموزگار او را به خاطر بازیگوشی قبلش به کلاس راه ندهد و فرصت ادامه تحصیل و جبران کاستی را از او بگیرد؟ به طور یقین حکمت اقتضا می‌کند که برای قرار گرفتن دانش‌آموز در مسیر پیشرفت و جبران ضعف‌های گذشته، باید زمینه‌هایی فراهم شود و او را کمک نمایند کاستی را جبران نماید. مجالس عزاداری و اشک ریختن برای امام حسین شبیه کلاس‌های جبرانی است و زمینه را برای نجات و بازگشت افراد فراهم می‌سازد. ده‌ها آثار و برکات دیگر نیز دارد (1).

با سلام ودرود

ممنون از مطالب زیبای شما

اگر بخواهم همه مطالب بالا در یک جمله برای دوستم بگم

چنین می گویم:

محبت و مودت و عشق برای عمل است،نه برای خود محبت و عشق.

موفق باشید 

سلام

وقتی رسول خدا ص به پاره تنش حضرت فاطمه س میفرماین:یا فاطمه اعملی بنفسك ..... دختركم خودت برای

خودت عمل كن .....انی لا اغنی عنك شیئا .......من به درد تو نمی خورم....

اون موقع وضعیت ماها مشخص میشه!