تبیان، دستیار زندگی

بسم رب الحسین

نشسته ام و در سکوتی ذلت بار فرو رفته...پیشنهاد گناه می دهد به دور و بری هایش. لب از لب باز نمی‏کنم.اصرار می ورزد. من کماکان چون مجسمه‏ای سنگی...صمم بکم عمی نشسته و انگار نه انگار...

روی اطرافیان کم کم باز می‏شود. پرده‏ های حیا و شرم و حرمت رفته رفته فرو می‏افتند. مقدمات گناه و معصیت به سادگی فراهم می شود. هم چنان در خویشِ بی ‏وجدان خود غرقه و مستم. گویی نه صدایی از برون می‏شنوم و نه صدایی از درون. مگر پیش از این بارها بر من علم و حجت آشکار نیامده بود؟!

چرا؟! این همه ضعف و درنگ و تزلزل از برای چیست که دور‏و‏برم شیاطین به هر گونه که پسندشان آید می‏نوازند و می‏زنند و می‏رقصانند...و مرا زنجیر کرده، برای شکنجه شدن به میهمانی کذایی خویش دعوت نموده اند تا از این همه بزدلی و بی‏ عرضگی و عجز من سرشار از لذت شوند.

 

آه خدایا! محرم فرا رسیده و دل من چه خوش است به سوگواری و گریستن بر آن حسین مظلومِ معروف. که از اسباب شهادت جانگدازش همین سکوت و ضعف نشان دادن برابر گناه و پرده‏ دری خدانشناسان بود.

 

چه حسین‏ها که هر روز در قلب و روحمان شهیدشان می‏کنیم. گویا هرگز حکایت کربلا و عبرت‏ هایش بر ما نرسیده و جانمان با معرفت گوهربار عاشورای حسینی سیراب نگشته. چه تلخ است قصه‏ ی عادت.

چه حسین ها که شهید نمی‏شوند هر روز، هر ساعت، هر لحظه در قلب من و تو! و چه شادمانی‏ها که نمی‏کند ابلیس از بی‏ تفاوتی رقت‏ انگیزمان در برابر معصیت‏های ریز و درشت هم‏نوعان.

ندای حسینِ درون، هر روز در جان ما طنین انداز است...از سوی وجدان و نفس هوشیار که: یاری‏ گر من کجاست؟ تاسف که به راحتی کشتن یک پشه این ندا را خفه کرده و لشگر لشگر از نفس طغیانگر و بدخواهمان را به سوی این حسینِ مظلومِ درون، روانه می‏سازیم. وجدانِ ما، روح حق ‏خواهی ما و عباسِ جان ما علم حق به دست، چه راحت و بی‏ دردسر و بی‏صدا، در نینوای جدال عقل و نفس، تیرباران شده بر خاک می‏افتند...

آنجا جایی است که همه‏ ی کوفه‏ ی جان، یک صدا در برابر وظیفه‏ ی امر‏به‏ معروف و نهی‏ از‏منکر خفگی پیشه کرده ‏اند و به روی هر حادثه‏ ی شوم، شانه بالا می‏اندازند.

چه مسلم ها که هر روز اشارت‏ وار بر قلب من و تو می‏گذرند و کوفه‏ ی تنگ قلب ما، به جای یاری و تایید او، روانه ی اسارت‏گاه شیاطینِ درون می سازندش. به راستی در وجود هر یک از ما گاهِ تصمیمات...گاهِ انتخاب برای پافشاری بر حرف حق یا فریاد علیه یک ظلم و گناه، لشگریان ابن زیاد پیروزند یا سپاهی بیشمار از یاران حسینی؟

 

عجب از آنکه فرمانروایی دل در دست طاغوتیان و یزیدیان و شمریانِ نفس اماره است و خون حسین‏ها و عباس‏ها در جای جای قلبمان ریخته، آنگاه چشم طمع بر شفاعت آن سالار مظلوم داریم! قطره های اشک را شمرده و نشمرده جاری می‏سازیم...اسم مبارکش را ورد زبان می‏کنیم  و بر سینه و شانه می کوبیم...و با هر حسین حسین گفتن ما، یزیدیان درون چه دیوانه‏ وار قهقهه می‏زنند و هلهله می‏کشند!

 

پس با این حساب که هر مؤمن و بلکه هر انسان در درون سرزمینِ جانِ خویش نینوایی دارد و کوفه و شامی، حسینی دارد و مسلمی و عباسی، و یزیدی و شمری و زیادی، هر روز و هر ثانیه، میلیون ها میلیون حسین در ارواح آدمیان مظلومانه به شهادت می‏رسند و شهید ترس ها و تردیدها و سستی‏ های عقل می‏گردند.

 

آری!

 هر روز در هر دلی کربلایی بر پا می‏شود و چه اندکند گریه کنندگان بر این حسین های مهجور و مغفول مانده و بی یاور.

 

دلا بسورز که هر روز عاشورایی ست و در هر جان کربلایی.

این متنم رو در قسمت ثبت مطالب قرار داده بودم چند روز پیش...اصلا نفهمیدم خوانده شد یا نه.
اینجا هم قرار دادم تا دوستان انجمنی هم ببینندش.
امیدوارم پر فایده افتد.

سلام

فرا رسیدن تاسوعا و عاشورا رو تسلیت عرض میکنم

تعبیر حکیمانه ایست....از خودتون بود؟

میگویم helella گرامی! از بی وفایی کوفیان مینالیم اما هر محرم چه کوفی صفتانه حسین ع را به سرای دل فرا میخوانیم...چن روزی لبیک سر میدهیم...به عادت یا از سر ارادت نمی دانم اما تنها چن روزی بر او و مصیبت هایش می گریم ...نمادین خیمه اش را آتش میزنیم....قیمه می خوریم و به خانه هایمان میرویم .....حسین ع در دل آمد و نه نامی نه مرامی از او درونش جوانه زد..گویا آتشی که هر سال از خیمه ها زبانه می کشدآتش دل حسین ع است که دل کوفی صفت ما به جانش انداخته نه لشگر یزید!

حسین (ع) هنوز مظلوم است
چون وقتی محرم می‌آید...
کل یوم عاشورا
یعنی...۱۰ روز و شب ...غم گریه
کل ارض کربلا
یعنی...چند مسجد و چند تکیه !
حسین (ع) هنوز مظلوم است
چون وقتی خورشید عصر عاشورا غروب کرد
او هم می‌رود
تا سال بعد !
تا یاد بعد! 

سلام
کرور کرور احسنت، تلنگر زیبایی بود، واقعا چی باعث شده که ما خودمونو جزو حسینی ها حساب کنیم، عملمون که چیز دیگه ای نشون می ده، خدا عاقبتمونو به خیر کنه.
وحید خان و سما خانوم هم واقعا زیبا نوشته بودن.عزداریهای همه قبول.
یا علی

سلام
امیدوارم عزاداریهاتون مقبول خداوند قرار گرفته باشه.

بله، شأن نزولش به فکرم هم شرکت در یک مراسم عروسی_درست دو روز قبل محرم_ بود که مثلا قرار بود اسلامی باشه!

میگویم جناب وحیدمیلادی گرامی! عجب قطعه ی قشنگ و پرظرایفی گفتید!...نکته بسیار لطیفی داشت:)
«...هر محرم چه کوفی صفتانه حسین ع را به سرای دل فرا میخوانیم...چن روزی لبیک سر میدهیم...»
خیلی خوشم اومد!
نمیدونم شاید بخاطر همونه که فرمانروایی روح و جان بعضی از ما عملا در دست معاویه و یزیدِ درونه! و گه گاه جوشش هایی برای انقلاب در درونمون شکل میگیره، بی کوشش. پس بی نتیجه میمونه...
بچه که بودم میگفتم یه بار امام مظلومانه شهید شد اما یه عمر بر دلهای بیشماری فرمانروایی میکنه...بعدا فهمیدم نه...مصیبت عمیق تر و جاودانه تر از این حرفهاست...
-----
خیلی ممنون که اومدید و حرف به این زیبایی رو تکمله بحث کردید:)

سلام
با کمال تشکر...فوق العاده بود.
میگم کاش همین ده روز هم حقیقتا دلهامون عاشورایی باشه.

سلام
خیلی لطف دارید و ممنوم شاهین گرامی.
ان شاءالله.
از شما هم قبول

دهه امسال هم تمام شد


همه جا شور ججسینی در قلوب سرشار بود .. لختی با خود فكر كنیم كه چند درصدمان كنار این شور ،شعور هم بر كوله بارشان اضافه كردند.
آنچه حسین ها را بر مسلخ كشاند جهالت بود ... جهالت


بیاییم تا محرم سال آینده با خود عهد كنیم اندكی معرفتمان را در دینمان و در شناخت ائمه هدی و بزرگان راه انسانیت بالا ببریم... وگرنه یك سال دیگر هم از عمرمان می گذرد و ما همانی خواهیم بود كه الآن هستیم