سال ها به مادران گفته می شد و تصور عمومی این بود كه نوزاد یا كودك باید گریه كند تا ریه او باز شود و اگر هنگام گریه كردن مادر او را بغل كند او به این كار عادت می كند و لوس می شود. امروزه مشخص شده است موقعی كه كودك گریه می كند مشكلی برای او بوجود آمده و ناراحت شده است و اگر او را رها كنیم تا به طور دایم گریه كند، مغز او رشد كافی نخواهد كرد.
كودكان از نظر خلقت و ژنتیك طوری خلق شده اند كه در برابر ناراحتی یا هنگام احساس نیاز، گریه كنند و گریه كودك نشانه و پیامی است كه او ناراحت یا دچار ترس شده یا نیازی دارد. بنابراین گریه كودك نه ریه او را باز می كند و نه كودك می خواهد با گریه، مادر خود را اذیت كند و نه از گریه كردن لذت می برد. این گریه می تواند علل جسمی، روانی یا احساسی داشته باشد.
ممكن است از اقوام و دوستان شنیده باشید كه در مواردی كودك شیرخوار می خواهد با گریه خود مادر را تحت كنترل درآورد، بنابراین مادر باید كودك را رها كند تا گریه كند چنین تصوری از نظر زیستی ـ عصبی درست نیست، زیرا برای كنترل كردن یك فرد بالغ، ضرورت دارد كه قسمت پیشانی مغز رشد كامل كرده باشد كه بتواند فكر كند ولی مغز كودك شیرخوار هنوز رشد نكرده و قادر نشده است كه در مورد چیزی فكر كند و عمل نماید، بنابراین چطور می تواند والدین خود را كنترل نماید. پس مادر بدون توجه به این گونه توصیه های غیرعلمی، در هنگام گریه كودك باید او را بغل كند و در آغوش بگیرد تا آرام شود.
كودكان بزرگ تر نیز هنگام گرسنگی، خستگی یا بیماری دچار گریه می شوند. در این دوران نیز جدا شدن مادر، آنها را ناراحت می كند و موجب گریه آنها می شود. كودكی كه هنوز نمی تواند تكلم كند و ارتباط برقرار نماید، گریه او به معنی «نه، نه» است، یعنی مادر من نمی خواهم مرا از بغل خود روی زمین بگذاری. اما گاهی این گریه كردن ها تا زمانی كه كودك خود می تواند نیازهایش را بیان كند و حرف زند ادامه می یابد و بیشتر حال نق زدن پیدا می كند.
در نظر بگیرید وقتی كودك شما نوزاد بود، گریه او زمینه ساز عشق و توجه شما می شد. مشكل او این است كه یاد نگرفته به جای گریه كردن، از روش هایی كه افراد بالغ برای كمك گرفتن استفاده می كنند، بهره بگیرد.
راه حل ها:
1. نگویید «گریه نكن». زیرا واكنش مؤثری نیست و باعث افزایش شدت گریه او می شود و شما را عصبانی تر می كند در عوض به او بگویید، چه چیزی می خواهید: «من باید حرفهایت را بشنوم. به من بگو چه اتفاقی افتاده، از زبانت استفاده كن.»
2. دلیل گریه كودك را تصدیق كنید تا برای احساسات او ارزش قایل شوید: «تو خیلی ناراحت هستی چون شیرینی می خواهی.» یا «می دانم واقعا دلت می خواست با پدر بیرون بری.» اغلب گریه كردن درخواست «درك كردن» است. تصدیق كردن باعث می شود تا آنچه را كه كودك نیازمند شنیدن آن است، به او داده شود. این كار باعث قطع گریه و پشت سر گذاشتن احساس ناراحتی و عصبانیت او می شود.
3. اگر گریه كردن او روشی برای فریب دادن شما است، مثلا گفته اید دیگر بستنی به او نمی دهید و او گریه می كند، توجهی نكرده و اتاق را ترك كنید.
4. دقت كنید كه گریه او ناشی از كم خوابی یا عادات بد غذایی نباشد. در این صورت، ساعت خواب او را هر چه زودتر تنظیم كرده و برای تجدید قوای او، خواب یا استراحت نیمروزی را برایش تعیین كنید. مراقب عادت غذایی فرزندتان باشید تا حتما سه وعده غذا و میان وعده های سالم بخورد و بیش از سه ساعت بدون غذا نماند.
5. مدت زمانی را كه بزرگسالان خانواده صرف ارتباط مستقیم با كودك می كنند، افزایش دهید. گاهی اوقات گریه كودك درخواست «توجه» است. به یاد داشته باشید قبل از گریه او به وی توجه كنید نه به عنوان امتیازی كه با گریه كردن بدست می آورد.
6. سعی كنید تشخیص دهید كه فرزندتان طبیعتا، حساس است یا خیر. اگر حساس است از نكات انضباطی ملایم تری در مورد او استفاده كنید اغلب صحبتی با لحنی محكم برای این گونه كودكان كافی است تا مطابق گفته شما عمل كنند. سعی كنید از روش های انضباطی مختلفی مانند پرت كردن حواس كودك یا شوخی و بازی استفاده كنید. زیاد جدی و خشن نباشید، زیرا این رفتار منجر به طولانی شدن گریه كودك می شود.
