این یك حقیقت است كه در دنیای كنونی كه در واقع دنیای معلومات و دنیای شناخت راز و رمز پدیده ها است، فرصت حل مسائل روزمره را به كودكان بدهیم. این وظیفه والدین نیست و هرگز نبوده است كه تمام مدت كودكان خود را مشغول و سرگرم نگاه دارند. در واقع وظیفه والدین این است كه به بچه ها كمك نمایند تا آنجا كه ممكن است خودشان راه حلی برای مسایل پیدا كنند. هیچ پدر و مادری دوست ندارد در زمره افرادی قرار گیرد كه بچه ها به آنان متكی باشند بلكه ترجیح می دهند به كودكان خود كمك نمایند تا وابسته بودن به اطرافیان را غیر ضروری تلقی نمایند. اگر بچه ها به والدین خود گله نمایند كه كسل و بی حوصله هستند خیلی صریح و راحت والدین باید به او بفهمانند كه این وظیفه آنان نیست كه تمام اوقات روز در اختیار آنان باشند و با فعالیتهای سرگرم كننده اوقات كسالت آور او را پر نمایند باید به كودك یاد داد و آموخت كه كم كم قوه ـ ابتكار و سازندگی خود را به كار بسته و سعی نمایند راه حلی برای این مشكل و مسئله ـ خود بیابند. باید به كودكان آموخت كه برای سرگرم نگاه داشتن خود از قوه تصور و تجسم خلاق خودشان كمك بگیرند. این همان مسئولیتی است كه پدر و مادر به عهده دارند یعنی به بچه ها بیاموزند كه مستقلا فكر كنند و راه حلی برای مسایل و مشكلات خود پیدا نمایند. اگر هر بار كه كودك درخواستی از والدین خود دارد و تمنای رفع كسالت و خواهش همبازی بودن با آنان را داشته باشد و والدین مطیع درخواست او باشند و دورش را بگیرند و در فكر این باشند كه برای رفع نیاز او و این اوقات كسل آور چه باید بكند، كودك را در رفع نیاز و چگونگی آن محتاج افكار خود قرار داده اند. باید به كودكان كمك كنید تا حس خلاقیت و ابتكار ویژه ـ خود را پرورش دهند، علاقه و تمایل در پرتو نمودن اوقات فراغت بسیار مهم است اما پر كردن وقت خودشان با والدین دور از انصاف و منطق می باشد. والدین باید سعی نمایند ارزش پیگیری نبوغ و استعداد ذاتی كودكان را دایما به آنان گوشزد نمایند و برای گرفتن نشان لیاقت و تایید رفتار تلاش مستمر و بكارگیری ذهن و فكر خلاق بسیار مهم است. كودكان خلاق كه خود فكر می نمایند، راه می یابند، و در راستای همان راه قدم بر می دارند. در واقع مسئله را شناخته اند، راه حل را یافته اند و راه یافته شده را تجربه و دست ورزی می نمایند و با قلب و روح خود لذت درگیری را چشیده اند در واقع ساعت ملال آور و كسل كننده ای كه در پی یافتن راهی برای سپری كردن در نزد والدین خود بوده اند را به ساعاتی پر احساس و در اوج غرور و لذت مبدل ساخته اند.
كودكانی كه خود می اندیشند و درصدد یافتن راه مناسب در زندگی می باشند، یك معیار سنجش درونی برای خود دارند كه فقط برای خودشان مهم است و تا رسیدن به آن دست از تلاش و جستجو بر نمی دارند. كودكانی كه از سوی والدین خود تشویق می گردند تا به جای همبازی شدن با آنان درصدد یافتن و ارایه پیشنهادات باشند، بیشترین تاثیر را در افكار و پویایی تصورات ذهنی و عقلی خود می یابند. این مورد در خصوص كودكانی كه همیشه داوطلب مسابقه دادن، برنده شدن و رهبر بازی بودن صادق و مشهود است. البته والدین كودك باید متوجه این نكته اساسی باشند كه كودكان برای پر نمودن اوقات خود احتیاج به رها شدن دارند كودكی كه منع از دست زدن به خاك و آب و... دارد فقط همبازی خود را والدینش می بیند و این محدودیت در دست ورزی به محیط محدودیت در وقت و در اختیار كودك بودن را برای والدین به ارمغان خواهد آورد. اگر می خواهیم كودك مان خود بجوید، خود بیابد و خود بشناسد. باید به او آزادی و استقلال فكر و عمل داد یعنی اجازه كاوش و جستجو كردن و سپس رفتار و اعمال كودكان با عقل و منطق دوران سنی خودشان منطبق گردد. اتاق كودك، اسباب بازی كودك و مشاهده ـ محیط اطراف او محل ابتكار و سلیقه ـ آنان است. هرگز در امور مربوط به آنان دخالت نكنید و فقط سعی نمایید در صورت نیاز هدایت غیر مستقیم داشته باشید. اگر والدین تمام سعی خود را بنمایند كه ویژگی های كودك را بشناسند و آنان را هدایت نمایند نه اینكه در دست بگیرند و كنترل نمایند.
در واقع كودكشان را یاری داده اند تا خود را بشناسد و مسئله را خود حل نماید. توانایی حل مسئله در كودكان اصلا چیزی نیست كه بتوان آن را اندازه گیری نمود، قیاس كرد یا بسیاری از قبل برای آن تعیین كرد. اگر كودك را آزاد بگذارید و اجازه بدهید والدین خود و با تكیه بر آنان به شناخت محیط اطراف خود نیز بپردازند، خود راهی برای ساعات كسل كننده و خالی خود می یابند. از تمام ساعات روز به خوبی بهره برده و لذت می بردند. حقیقتا كودكانی كه مجاز هستند خودشان باشند، خودشان باید فكر كنند و در چارچوب قانونی اجتماع و مورد پسند اخلاق خانواده و عرف بیندیشند و عمل نمایند و مانند آفتاب نیمروزی دارای تابش و درخشندگی در زندگی خود می باشند كه نیاز به روشنایی و كسب نور از دیگران ندارند. كودكان در كلامی ساده اگر آزاد و رها باشند و در قالب باید و نبایدهای والدین قرار نگیرند از این فرصت برای زندگی خود استفاده نموده، دیگر نیازی نیست كه والدین از وقت و زمان خود و در حقیقت بیش از حد حوصله و توان خود برای كودكان شان صرف نمایند و فقط كافی است در این مواقع به جای همراه شدن با ساعات كودك، برخوردی متفاوت داشته او را متوجه راهی متفاوت نمایند، راهی كه او بداند می تواند فقط اگر خودش بخواهد.
