تبیان، دستیار زندگی

وَ لَقَدْ یَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلْذِّكْرِ فَهَلْ مِنْ مُدَّكِر

« و هر آینه قرآن را برای یادآوری و پند گرفتن، آسان ساختیم؛ پس آیا پند گیرنده‌ای هست؟ »

آیه 32 سوره قمر

سلام

در این مبحث قصد داریم حکایات دینی و آموزه های قرآنی را به ثبت برسانیم ، تا هم خودمان و هم دوستانمان از این آموزه ها بهرمند شویم. لطفا" همراهمان باشید.

 قوی ترین وسیله شیطان

در تبلیغی آمده بود که شیطان می خواهد وسائلش را بفروشد و بازنشسته شود. در تاریخ فروش، تمامی وسائل شیطان برای بررسی در دید عموم قرار گرفته بود.
در میان آنها وسائل خیانت، ایجاد دشمنی و کینه توزی، حسادت، خودخواهی، فریب و نیرنگ، دروغ و غیره قابل توجه بود.
چون شیطان از همه آنها به روش های گوناگونی استفاده کرده بود، قیمت های پایینی برایشان انتخاب شده بود. در آن میان قیمت یکی از وسائل خیلی گران نمایان بود.
یکی از خریدارها پرسید، این چه وسیله ای است؟
شیطان پاسخ داد؛ ایجاد کننده ناامیدی است.
خریدار؛ خوب چرا اینقدر قیمتش از بقیه بیشتره؟
شیطان؛ بخاطر اینکه نسبت به بقیه وسائل مفیدتره. می تونم با استفاده این روش وقتی بقیه روشها جواب نداد، وارد قلب مردم بشم. وقتی واردش شدم، اون موقعست که می تونم به کاری که می خوام واردشون کنم. این قوی ترین سلاحمه، چون من این رو تقریبا رو همه افراد استفاده کردم، در حالی که عده خیلی کمی می دونن که این یکی از سلاح های من برای نزدیک شدن به انسان هاست.
هیچ وقت نا امید نشو! سرتو بالا بگیر و با اعتماد به نفس به راحت ادامه بده...

 حضرت سلیمان ومورچه

ضرت سلیمان (ع ) در کنار دریا نشسته بود ، نگاهش به مورچه ای افتاد که دانه گندمی را باخود به طرف دریا حمل می کرد .حضرت سلیمان (ع) همچنان به او نگاه می کرد که دید او نزدیک آب رسید.در همان لحظه قورباغه ای سرش را از آب دریا بیرون آورد و دهانش را گشود ، مورچه به داخل دهان او وارد شد ، و قورباغه به درون آب رفت.
سلیمان مدتی در این مورد به فکر فرو رفت و شگفت زده فکر می کرد ، ناگاه دید آن قورباغه سرش را از آب بیرون آورد و دهانش را گشود ، آن مورچه از دهان او بیرون آمد، ولی دانه ی گندم را همراه خود نداشت .
سلیمان(ع) آن مورچه را طلبید و سرگذشت او را پرسید. مورچه گفت : " ای پیامبر خدا در قعر این دریا سنگی تو خالی وجود دارد و کرمی در درون آن زندگی می کند . او نمی تواند ار آنجا خارج شود و من روزی او را حمل می کنم . خداوند این قورباغه را مامور کرده مرا درون آب دریا به سوی آن کرم حمل کرده و ببرد .
این قورباغه مرا به کنار سوراخی که در آن سنگ است می برد و دهانش را به درگاه آن سوراخ می گذارد من از دهان او بیرون آمده و خود را به آن کرم می رسانم و دانه گندم را نزد او می گذارم و سپس باز می گردم وبه دهان همان قورباغه که در انتظار من است وارد می شود او در میان آب شنا کرده مرا به بیرون آب دریا می آورد و دهانش را باز می کند ومن از دهان او خارج می شوم ."سلیمان به مورچه گفت : (( وقتی که دانه گندم را برای آن کرم می بری آیا سخنی از او شنیده ای ؟ ))
مورچه گفت آری او می گوید :
ای خدایی که رزق و روزی مرا درون این سنگ در قعر این دریا فراموش نمی کنی رحمتت را نسبت به بندگان با ایمانت فراموش نکن

 فرعون وشیطان

فرعون پادشاه مصر ادعای خدایی میکرد. روزی مردی نزد او آمد و در حضور همه خوشه انگوری به او داد و گفت اگرتو خدا هستی پس این خوشه را تبدیل به طلا کن. فرعون یک روز از او فرصت گرفت. شب هنگام در این اندیشه بود کهچه چاره ای بیندیشد و همچنان عاجز مانده بود که ناگهان کسی درب خوابگاهش را به صدا در آورد. فرعون پرسیدکیستی؟ ناگهان دید که شیطان وارد شد. شیطان گفت خاک بر سر خدایی که نمیداند پشت در کیست. سپس وردی برخوشه انگور خواند و خوشه انگور طلا شد. بعد خطاب به فرعون گفت من با این همه توانایی لیاقت بندگی خدا را نداشتمآنوقت تو با این همه حقارت ادعای خدایی می کنی؟ پس شیطان عازم رفتن شد که فرعون گفت چرا انسان را سجده نکردی تا از درگاه خدا رانده شدی. شیطان پاسخ داد زیرا میدانستم که از نسل او همانند تو به وجود می آید........

 ایثار اهلبیت

در شهر مدینه خانواده‌ای زندگی می‌كرد كه از همه جهات، انسان‌های شایسته و برتری بودند. یكی از اوصاف والای آن‌ها ایثار و فداكاری است كه می‌تواند الگوی همه انسان‌ها باشد و یكی از موارد ایثار ایشان مربوط به زمانی است كه:  حضرت حسن (علیه‌السّلام) و حضرت حسین (علیه‌السّلام) بیمار شدند. پیامبر گرامی (صلی‌الله‌وعلیه‌وآله) با جمعی از یارانشان به عیادت دو نوه و دو نور دیدۀ خود آمدند. در آن دیدار، رسول خدا (صلی‌الله‌وعلیه‌وآله) به حضرت امیر (علیه‌السّلام) فرمودند: «علی جان! اگر برای شفا یافتن و بهبودی فرزندانت می‌توانستی نذری كنی، خدا از سر مهر و كرامت آنان را سلامت ارزانی می‌داشت». امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) در همان لحظه با خدایش عهد بست و نذر نمود كه اگر دو فرزندش سلامتی یابند سه روز روزه بدارد. از پی حضرت علی (علیه‌السّلام)، حضرت زهرا (علیها‌سلام) نیز نذر كرد و آن گاه «فضه» خادمۀ ایشان همان نذر را نمود. طبق بعضی از روایات امام حسن (علیه‌السّلام) و امام حسین (علیه‌السّلام) نیز نذر کردند كه روزه بگیرند.  چیزی نگذشت كه هر دو شفا یافتند و خانوادۀ امام علی (علیه‌السّلام) برای وفای به نذر آماده شد؛ اما در خانه غذایی برای روزه‌داری یافت نمی‌شد. امام علی (علیه‌السّلام) سه صاع جو تهیه نمود.[1] حضرت زهرا (علیها‌سلام)، یك سوم آن را آرد كرد و نان پخت. هنگام افطار، مسكینی بر در خانه آمد و گفت: «السلام علیكم اهل بیت محمد... سلام بر شما ای خاندان محمد (صلی‌الله‌وعلیه‌وآله)، مستمندی از مستمندان مسلمین هستم. غذایی به من بدهید. خداوند به شما از غذاهای بهشتی مرحمت كند». آن‌ها همگی مسكین را بر خود مقدم داشتند و سهم خود را به او دادند در حالی كه چیزی جز آب نداشتند. روز دوم را هم‌‌چنان روزه گرفتند. موقع افطار وقتی كه نان جو را برای غذا آماده كرده بودند، یتیمی بر در خانه آمد. این بار نیز ایثار كردند و غذای خود را به او دادند و بار دیگر با آب افطار كردند. روز بعد را نیز روزه گرفتند. به هنگام غروب اسیری بر در خانه آمد. باز سهم غذای خود را به او دادند. پس از انجام نذر هنگامی كه صبح شد حضرت امیر (علیه‌السّلام) در حالی كه دست دو پسر بزرگوارش را گرفته بود به خدمت پیامبر اكرم (صلی‌الله‌وعلیه‌وآله) رسید. هنگامی كه پیامبر آن‌ها را مشاهده كردند، دیدند از شدت گرسنگی می‌لرزند. پیامبر اشك ریختند و فرمود: «این حالی را كه در شما می‌بینم برای من بسیار گران است» سپس برخاستند و با آن‌ها حركت كردند. هنگامی كه وارد خانۀ حضرت زهرا (علیها‌سلام) شدند ایشان را در محراب عبادت دیدند در حالی كه از شدت گرسنگی ضعیف شده و چشمهایش به گودی نشسته بود. پیامبر گرامی (صلی‌الله‌وعلیه‌وآله) اندوهگین شدند. در همین هنگام جبرئیل امین نازل شد و گفت: «ای محمد این سوره را بگیر. خداوند با چنین خاندانی به تو تهنیت می‌گوید» سپس سوره «هل أتی» (انسان یا دهر) را بر او خواند. بعضی گفته‌اند كه از آیۀ5؛ «ان الابرار...» تا آیۀ21؛ «... كان سعیكم مشكورا» در این زمان نازل گشت.[2]  این خانواده مظهر ابرار و نیكوكاران جهان و از مظاهر عبودیت خدا و از مصادیق بارز بندگان خالص اویند. آنان وفاكنندۀ به نذر خویش و خائفان از قیامتند. آن‌ها مظهر ایثارگری و حمایت از اقشار محروم جامعه (مسكینان، یتیمان و اسیران) و مظهر اخلاص و خداجویی در عرصۀ زندگی اجتماعی‌اند. نعمت‌های سرشار بهشتی، پاداش الهی اهل بیت (علیهم‌السّلام) و جلوۀ تقدیر و سپاس‌گذاری خداوند در قبال نیك‌كرداری آنان است.[3] داستان مذكور در میان علمای شیعه مورد اتفاق‌نظر است و در بین اهل سنت نیز مشهور بلكه متواتر است. علامه امینی در «الغدیر» 34 نفر از علمای معروف اهل سنت را نام می‌برد كه این داستان را در كتاب‌های خود آورده‌اند.[4] در «احقاق الحق» نیز نام 36 نفر از اهل سنت برده شده است.[5] علاوه بر این حافظ ابومحمد عاصمی از علمای اهل سنت كتابی در دو جلد به نام «زین الفتی فی تفسیر سورة هل أتی» تدوین كرده است. ابوجعفر اسكافی (متوفی 240ه.ق) در رساله‌ای كه در ردّ جا خط نوشته می‌گوید؛«ما تردید نداریم كه احدی از صحابۀ پیغمبر برتر از علی بن ابی‌طالب نمی‌باشد ...»   انفاق علی متناسب با حال و وضع زاهدانه‌اش بود و او كسی است كه در راه خدا مسكین و یتیم و اسیر را غذا داد و دربارۀ او و همسر و دو فرزندانش یك سورۀ كامل نازل گردیده است.  آنان برای كسی كه به آن‌ها متوسل شود دستاویزی محكم‌اند كه مناقبشان از راه وحی و انزال رسیده است. مناقب و فضایلی كه در سورۀ «شوری» و «هل أتی» و «احزاب» آمده است، و تلاوت‌ كنندگان قرآن آن‌ها را می‌شناسند. آنان اهل بیت مصطفی می‌باشند و دوستی آن‌ها به حكم الهی در منشور قرآن الزامی است.[6] در كتاب «احتجاج» از امام علی (علیه‌السّلام) نقل شده در ضمن حدیثی كه ایشان، برای مسلمانان بعد از مرگ عمر بن خطاب ایراد كرده‌اند: شما را به خدا سوگند می‌دهم! آیا در میان شما غیر از من كسی هست كه دربارۀ او و فرزندانش این آیه نازل شده باشد: «ان الابرار یشربون من كأس كان مزاجها كافورا...» تا آخر سوره؟ گفتند: «نه».  در كتاب «خصال» در احتجاج امام علی (علیه‌السّلام) بر علیه ابوبكر فرمود: «تو را به خدا قسم می‌دهم! آیا صاحب آیۀ «یوفون بالنذر و یخافون یوماً كان شره مستطیراً» منم یا تویی؟». گفت: «بلكه تویی» .[7] منابع: 1- حسینی تستری، نورالله؛ احقاق الحق، مكتبة آیت‌الله العظمی مرعشی نجفی [بی‌تا]، قم. 2- طباطبائی، محمدحسین؛ ترجمه تفسیر المیزان، ترجمه سید محمدباقر موسوی همدانی، دفتر انتشارات اسلامی، قم، 1385، چاپ بیست و یكم.3- هاشمی رفسنجانی، اكبر؛ و جمعی از محققان، تفسیر راهنما، بوستان كتاب، قم، 1382، چاپ اوّل.4- مكارم شیرازی، ناصر؛ و جمعی از نویسندگان، تفسیر نمونه، دارالكتب الاسلامیه، تهران، 1366.5- امینی نجفی، عبدالحسین؛ الغدیر، ترجمه دكتر جمال موسوی، كتابخانه بزرگ اسلامی و مركز چاپ و نشر بنیاد بعثت، تهران، 1368، چاپ پنجم.6- علی بن عیسی اربلی، كشف الغمة فی معرفه الائمه، با ترجمه المناقب از علی بن حسین زوارئی، نشر ادب الحوزة و كتاب‌فروشی اسلامیه، 1364، چاپ دوّم.[1]- ترجمه تفسیر مجمع‌البیان، ج15، ص 509.[2]- ترجمه تفسیر مجمع‌البیان، ج15، ص 509 و 510؛ الغدیر، ج3، ص 157- 171؛ تفسیر نمونه، ج25، ص 345-343.[3]- تفسیر راهنما، ج19، ص 592 به بعد.[4]- الغدیر، ج3، ص 104-101.[5]- احقاق الحق، ج3، ص 171-157.[6]- ترجمه تفسیر المیزان، ج20، ص 214.[7]- ترجمه تفسیر المیزان، ج20، ص 214.

بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیك یا ابا صالح المهدی
سلام

شخصى محضر رسول خدا صلى الله علیه و آله رسید تا چیزى درخواست كند. شنید كه پیامبر صلى الله علیه و آله مى فرماید:
هر كه از ما بخواهد به او مى دهیم و هر كه بى نیازى پیشه كند خدایش ‍ بى نیاز كند. مرد بدون آنكه خواسته اش را اظهار كند، از محضر پیغمبر صلى الله علیه و آله بیرون آمد. بار دوم نزد پیامبر گرامى آمد و بى پرسش ‍ برگشت . تا سه بار چنین كرد. روز سوم رفت و تیشه اى به عاریت گرفت ، بالاى كوه رفت و هیزم گرد آورد و در بازار به نیم صاع جو (تقریبا یك كیلو و نیم ) فروخت و آن را خود با خانواده اش خوردند و این كار را ادامه داد تا توانست تبر بخرد، سپس دو شتر جوان و یك برده هم خرید و توانگر شد. بعد، نزد پیامبر صلى الله علیه و آله آمد و به آن حضرت گزارش داد. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله فرمود:
- نگفتم هر كه از ما خواهشى كند به او مى دهیم و اگر بى نیازى پیشه كند، خدایش توانگر سازد! بحارالانوار جلد 75 صفحه 108

اللهم عجل لولیك الفرج