به بهانه پخش سریال شوق پرواز
(به او كه آرام بود و بی قرار، به شهید عباسِ بابایی)
كی بود كه نشناسدش. پیرمردها و پیرزن‌های فقیر روستایی كه خرج زندگی و دوا و درمانشان را می‌داد، سرباز وظیفه‌های پادگان كه مثلِ یكی از خودشان با آنها بود، مهمانخانه‌دارِ جادة قزوین ـ رشت كه با آن‌همه مشغله گاه و بی گاه سراغش را می‌گرفت، یا «شكر علی» آبكش، پیرمردِ فقیرِ روستا كه از آمریكا برایش نامه می‌نوشت؟ پیرمرد حق داشت بعد از شهادت، تنها سه روز در خانة خودش برای او مراسم بگیرد، پیر مرد عباس را شناخته بود. اصلاً همه عباس را خوب شناخته بودند؛ عباس مردِ خدا بود. این را من نمی‌گویم. پدرش می‌گوید كه از همان بچگی این را در او دیده بود، از همان وقتی كه می‌دید برای تزریقات از بیمارانِ فقیر پولی نمی‌گیرد. یا آن موقع كه فرمانده پادگانِ اصفهان بود و آمده بود قزوین و وقتی برای اجرای تعزیه سوار اسب شد، فوراً آمد پایین، چون یك لحظه احساس كرد غرور او را گرفته و دیگر سوار اسب نشد. ترسید خودش را گم كند؛ امّا عباس خودش را گم نكرد. هیچ چیز نتوانست عباس را گم كند. نه آن پست و مقام و نه حتی آن خانه‌های سازمانیِ مخصوصِ افسران و اگر باور نمی‌كنی از همان درجه‌داری بپرس كه عباس خانة خودش را با اصرار به او داد كه خانوادة پرجمعیتی داشت و خودش به خانة كوچك‌تری رفت. انگار نه انگار كه خودش مقامِ ارشد است و او یك درجه‌دار. یا نه برو از حمید احمدی بپرس، از آن پرسنل منطقة هوایی، از او كه عباس با دست‌های خالی ماشینش را بكسل كرد. چه حالی پیدا كرد احمدی وقتی دید چند ماشین نظامی كنار آن مرد غریبه ایستادند و همگی شروع به سلام و احوالپرسی با او كرده و سرهنگ خطابش كردند. سرهنگ چقدر ترسیده بود، عقب عقب رفته بود و افتاده بود توی جوی آب؛ اما عباس جلو رفته بود و كمكش كرده بود از جوی بیاید بیرون. با خنده گفته بود: «چرا داخل جوی آب رفتی، می‌خواهی شنا كنی؟» و آن روز بود كه احمدی او را شناخته بود، نه او را كه سرهنگ بابایی بود، او را كه عباس بود؛ مرد خدا.
بچه‌ها هم دیگر بابا را شناخته بودند، مهربانی بابا را، این را آن وقتی فهمیدند كه بابا تلویزیونِ رنگیِ اهدایی‌شان را داشت از خانه می‌برد و آنها ناراحت بودند و بابا جلو آمد و گفت: «بچه‌ها شما بابا را بیشتر دوست دارید یا تلویزیونِ رنگی را؟» و بچه‌ها گفتند: «بابا را» بابا هم با مهربانی نگاهشان كرد و گفت: «پس حالا كه شما بابا دارید، اجازه بدهید من این تلویزیونِ رنگی را به یكی از خانواده‌های شهدا بدهم تا دلِ بچه‌های این شهید كه بابا ندارند شاد شود.» و از همان وقت بود كه دیگر، بچه‌ها بابا را شناختند، بابا مرد خدا بود.
و همسرش، ... چقدر دلش گرفت وقتی عباس او را راهیِ خانة خدا كرد و خودش مجبور شد برود سمت خلیج فارس؛ آخر، باز منطقه حساس شده بود، قول داد با آخرین پرواز خودش را برساند؛ امّا وقتِ رفتنِ حجاج به منا و عرفات بود و هنوز از عباس خبری نبود. زنگ زد. گفت: «پس چی شد؟ چرا نمی‌آیی؟» شنید كه: «بودن من در جبهه ثوابش از حج بیشتر است.» و سكوت كرد. چه می‌توانست بگوید، مردش مرد خدا بود، آنچه خدا می‌گفت می‌كرد. و عباس نرفت. ماند جبهه و كاری كرد كه خدا به دیدار خودش بخواندش. كاری كرد كه فرشته‌ای مأمور شود جای او به عرفات برود، فرشته‌ای كه روز عرفات هنگام دعا به چشم سر همافر سوم عبدالمجید طیب، به شكلِ عباس ظاهر شد و عبدالمجید ناباورانه به او چشم دوخت كه آنجا با لباس احرام در حال نیایش بود و بعد دوباره از جلو چشمش رفت. آری، عباس جای خانة خدا به زیارت خود خدا رفت؛ آخر او مردِ خدا بود، آخر خدا این را خوب می‌دانست.
منبع:ماهنامه امتداد
