فراق یار جانم را گرفته
تب هجران توانم را گرفته
نه تاب درد گفتن دارم ای دل
که گویی غم زبانم را گرفته
غم دلبر زده آتش به جانم
که میسوزد ز سر تا استخوانم
بیا ای دل بیا با هم بسوزیم
که خاکستر بر این خرمن نشانم
امان از دست صیاد زمانه
که بگرفته دل ما را نشانه
کبوتر بچه ای در خواب میگفت
مرا نه بال و پر ماند نه لانه
دلم درد و سرم درد و تنم درد
از آن بهتـر بگویم که منم درد
طبیبا زخم دل را مرحمی نیست
بود داروی زنده ماندنم درد
چه سازم با غم و دوری دلدار
که شبها مینشینم در غم یار
مرا نی طاغت دوریست یارب
نه می باشد توان حال بیمار
بیا ای مونس من یابن الزهرا
عزیز نرگس من یابن الزهرا
بیا تا بی کس و کارم ندانند
تویی مولا کس من یابن الزهرا