تبیان، دستیار زندگی

کمرویی یک پدیده پیچیده روانی- اجتماعی است. کمرویی یک صفت یا ویژگی ارثی یا ژنتیک نیست بلکه اساسا در نتیجه روابط نادرست بین فرد و سازش‌نایافتگی‌های اجتماعی در مراحل اولیه رشد، در خانه و مدرسه پدیدار می‌شود.

کمرویی یک توجه غیرعادی همراه با ترس به خویشتن است که در یک موقعیت اجتماعی ظاهر می‌شود و در نتیجه آن، فرد دچار نوعی اختلال در رفتار و عضلات بدنی شده و شرایط عاطفی و شناختی‌‌اش متأثر می‌شود؛یعنی زمینه بروز رفتارهای خام و ناسنجیده و عکس‌العمل‌های نامناسب در وی فراهم می‌شود. 

علل و عوامل بروز کمرویی در کودکان

از نظر روانشناسان و متخصصان بهداشت روانی، کمرویی و انزواطلبی یکی از مشکلات جدی کودکان است. کمرویی شدید مشکل عادی و در عین حال ویژگی پردردسری است. به عقیده کارشناسان، اکثر کودکان کمرو، ذاتا خجالتی به دنیا می‌آیند. به‌نظر می‌رسد آسیب‌پذیری آنها در برابر افراد و موقعیت‌های جدید ارثی است و علائم آن در ظاهرشان کاملا نمایان است.

برخی از علل کمرویی کودکان ممکن است ناشی از یک علت و یا آمیزه‌ای از چند علت زیر باشد:

1- وراثت: بعضی از تحقیقات نشان داده‌اند که کمرویی زمینه ارثی دارد، اما مشخص نیست که زمینه آن ژنتیک است یا اکتسابی.

2-چگونگی رفتار والدین با کودک: نگرانی بیش از حد مادر و مراقبت دائم او از فرزند موجب می‌شود که کودک از بازی با دوستان و کودکان دیگر محروم شود. همچنین سختگیری بیش از حد نسبت به کودک و تنبیه و توبیخ او به دلایل بیهوده، به‌خصوص در مقابل دوستان و همسالان او، موجب ایجاد عدم اعتماد به نفس در کودک می‌شود و در نتیجه کودک ترجیح می‌دهد در مقابل دیگران حاضر نشود.

3- توجه بیش از اندازه: والدینی که مرتب درباره گفته‌ها و نظرات دیگران راجع به کودک صحبت ‌می‌کنند، ممکن است ترس از ابراز وجود را در دل فرزندشان به‌وجود آورند. این کودکان تصور می‌کنند که مدام زیر ذره‌بین هستند و هر حرفی بزنند و هر کاری که انجام بدهند، موشکافانه تجزیه و تحلیل خواهد شد. به همین دلیل ترجیح می‌دهند، هیچ صحبتی نکنند.

4- فقدان تعاملات اجتماعی: کودکانی که از جمع و اجتماع دور نگه داشته شده‌اند، ممکن است از بودن بین سایرین احساس ناراحتی و فشار کنند. آنها فاقد مهارت‌های اجتماعی مطلوب هستند و چون نمی‌دانند در جمع چه باید بکنند، لذا ترجیح می‌دهند در گوشه‌ای تنها و ساکت بنشینند.

5- کمرویی ذاتی: بعضی از کودکان از هنگام تولد کمرو هستند و بعضی از آنها تا بزرگسالی با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند.

چگونه به کودکان کمرو کمک کنیم؟

درک و پذیرش کامل کودک: حساس بودن نسبت به علایق و احساسات کودکان موجب نزدیکی بیشتر والدین به فرزندشان می‌شود. والدین با این کار نه تنها به کودک نشان می‌دهند که برایش ارزش و احترام قائلند، بلکه اعتماد به نفس او را نیز تقویت می‌کنند.

از بین بردن بدبینی کودک: کمرو بودن معمولا از الگوها و تفکرات منفی که باعث بدبینی می‌شود نشأت می‌گیرد (مانند بچه‌ها من را دوست ندارند)؛ با تقویت و جایگزین کردن افکار مثبت، به فرزندتان در از بین بردن بدبینی و تفکرهای منفی ذهن او کمک کنید.

پرورش عزت نفس: کودکان خجول و کمرو به احتمال زیاد خودپنداره‌ای منفی از خود در ذهن دارند و احساس می‌کنند که مورد پذیرش هیچ کس نیستند. به همین دلیل بهتر است روش‌های دوست‌یابی کودک را تقویت و او را تشویق کنید تا خود برای دوستی پیشقدم شود. سعی کنید هرگاه که کودک کار مثبت و ارزنده‌ای انجام می‌دهد، او را تشویق کنید. پژوهش‌ها نشان می‌دهند کودکانی که احساس خوبی نسبت به خود دارند، کمتر دچار شرمساری و خجالت می‌شوند.

شنیدن حرف‌های کودک: کودک را تشویق کنید تا در مورد آنچه او از آن واهمه دارد صحبت کند و سعی کنید بدون اینکه نگرانی‌‌اش را فراموش کند روی تجربیاتش تأکید کنید. به او بگویید بعضی اوقات من هم این احساس را دارم.

رشد مهارت‌های اجتماعی: رفتار اجتماعی کودکان کمرو را تقویت کنید و عبارات مربوط به مهارت‌های اجتماعی را به کودکان بیاموزید (آیا منم می‌توانم بازی کنم؟) .

نقش والدین

والدین کودکان کمرو باید با تلاش، مهارت‌های بیان شده زیر را در کودکان خود نهادینه کنند و پس از آن به رشد و توسعه این مهارت‌ها در کودکان خود همت گمارند:کنترل خشم، بخشیدن دیگران، معذرت خواهی کردن، راز نگهدار بودن، به‌دیگران کمک کردن، از دیگران درخواست کمک کردن، از خود دفاع کردن، از دیگران تعریف کردن، اجتناب از موقعیت‌های خطرناک و...

با نام خدا و سلام
کمرویی مشکل بزرگیه برای کودکان و در آینده اونا هم بسیار موثر
ممنون از اطلاعاتی که در این مورد گذاشتید