پنج شنبه 31/6/1390 - 18:1
-0 تشکر
368914
خائن کلک! تو نمردی بلند شو بریم
|
قلبش به شدّت می زد؛ طوری که می خواست از قفسه سینه اش بیرون بزند. با عربی دست و پا شکسته گفتم: «خائن کلک! بلند شو برویم.»
به گزارش فرهنگ نیوز به نقل از خبرگزاری فارس، امروز که این یادداشت روزانه را می‌خوانید «حسین» در میان ما نیست.او در کنار تفنگی که به دست داشت و نارنجکی که بر کمر بسته بود و دوربین دیده بانی که بر گردن آویخته بود، دفترچه‌ای هم با خود حمل می‌کرد. او هر فرصتی که به دست می‌آورد، خاطرات روزانه خود را در آن می‌نوشت.
شهید حسین کهتری هم اهل کاشان بود!
جمعه ـ 25/11/1364
پریروز صبح روی دکل جلو ـ شهید فخّاری ـ بودم که «بیشه ای» آمد و گفت: «تعدادی از دیده بانان تیپ قمر بنی هاشم (ع) شهید و مجروح شده اند. برو، ببین وضعیت آنها چطور است.»
به همراه «قینانی» به خط رفتیم و با معاون دیده بانی آنها صحبت کردیم. الحمدالله وضعشان خوب بود و کمبودی نداشتند. به همین جهت برگشتیم خط خودمان که روی جادّة آسفالتة اوّل فاو ـ بصره بود. جعفر یوسف زاده، رجبیان، بهروز داوودی، جلالیان، عطایی و نیکدستی، در دو دیدگاه خط خودمان بودند. روی جادّة دوّم، تعداد زیادی تانک و خودرو سوخته به چشم می خورد که با آتش توپخانه و آر.پی.جی و تفنگ 106 به آتش کشیده شده بودند. جنازة تعداد زیادی از نیروهای دشمن که به هلاکت رسیده بودند، جلو خط عراقیها دیده می شد. بچّه های مستقر در خط می گفتند: «عراقیها دیروز از این قسمت پاتک کردند که بچّه های دیده بان، با گلولة توپ آنها را زیر آتش گرفتند و تار و مار کردند.»
در همین لحظه متوجه شدم در فاصلة 1500 متری خط ما، یک مجروح، چهار دست و پا به سمت ما می آید.
بچه ها گفتند: «به احتمال زیاد، از بچّه های لشکر عاشوراست که دیشب در این منطقه کار می کردند.»
تصمیم گرفتیم همین که هوا گرگ و میش شد، او را بیاوریم عقب. یکی ـ دو ساعت بعد، یک برانکارد برداشتیم و به همراه نیکدستی و دو نفر از نیروهای پیاده، رفتیم جلو. رسیدیم به کشته های عراقی. هرچه گشتیم، آن مجروح را پیدا نکردیم. در راه، دو بیسیم عراقی برداشتیم و انداختیم روی برانکارد و به راهمان ادامه دادیم. یکی یکی اجساد را می دیدیم و می رفتیم جلو؛ چرا که احتمال می دادیم آن مجروح از حال رفته باشد.
به یک جسد رسیدیم. یک لحظه دیدم چشمش را باز کرد و سریع بست. جسد سن و سالی نداشت و هنوز صورتش مو در نیاورده بود. به همین جهت فکر کردم ایرانی باشد؛ امّا نیکدستی گفت: «نه بابا، این عراقی است. مگر لباس عراقی و چهرة سیاهش را نمی بینی؟»
حق با او بود. گفتیم: «حالا چه کارش کنیم؟»
گفت: «حالا که برانکارد هم داریم؛ می بریمش عقب.»
هرچه به او گفتیم: «بلند شو برویم.» اصلاً به روی خودش نیاورد. دستم را گذاشتم روی قلبش که ببینم مرده است یا زنده. قلبش به شدّت می زد؛ طوری که می خواست از قفسة سینه اش بیرون بزند. با عربی دست و پا شکسته گفتم: «خائن کلک! بلند شو برویم.» امّا اصلاً تکان نخورد. مثل این که خیلی اصرار داشت قبول کنیم مرده است. سیلی محکمی زدم توی گوشش؛ تکان نخورد. انگار قصد بلند شدن نداشت. دستش را بالا آوردیم و ولش کردیم. دستش را راست روی هوا نگه داشت. حسابی خندةمان گرفته بود. این بابا بیشتر به درد سینما و فیلمهای کمدی می خورد تا به درد جبهه و جنگ. چند دقیقة بعد که دستش خسته شد، کم کم رو به پایین آورد. به هر زحمتی بود، او را انداختیم روی برانکارد و با بیسیمها آوردیم عقب. همین که از خاکریز خودمان رد شدیم؛ بچّه ها ریختند و دورمان را گرفتند. سرباز کم سن و سال عراقی، چشمانش را باز کرد و شروع کرد به فحش دادن به صدّام. او را سوار آمبولانس کردیم و فرستادیمش عقب. همان موقع، اخبار ساعت هشت شب تعداد اسرای گرفته شده را 1520 نفر اعلام کرد. نیکدستی گفت: «1521 نفر.»
|
