● تاتو در ایران:
تاتو در ایران مشابه روش های تاتو در جوامع غربی می باشد. سوزن الکتریکی، وسیله اصلی کار در تاتو کردن است. نوع رنگ مصرفی نیز بسیار مهم است. رنگ ها باید استاندارد، بهداشتی و سازگار با پوست بدن باشند. گاهی رنگ های گیاهی به جای رنگ های شیمیایی استفاده می شوند که اغلب باعث حساسیت پوستی و ناراحتی شخص می شود و حساسیت به رنگ های گیاهی بیش از رنگ های شیمیایی گزارش شده است.
در انواع تاتوی درمانی اغلب از تک رنگ مشکی، آبی تیره یا قهوه ای استفاده می کنند، اما در "تاتوی دکوراتیو" به دلیل تزیینی بودن از رنگ های مختلف برای رنگ آمیزی طرح بهره می برند.
رنگ های مورد استفاده و منابع تولیدی این رنگ ها عبارتند از: رنگ سیاه یا آبی تیره از کربن، قرمز از رنگ های گیاهی یا جیوه، آبی روشن از آلومینات کبالت، سبز از اکسید جیوه یا کروم، زرد از سولفید کادمیوم و رنگ قهوه ای از اکسید آهن یا گل اخری.
در ایران نیز از رنگ هایی که از همین منابع به دست می آیند استفاده می شود، اما متأسفانه در ایران نظارت یا استاندارد خاصی برای نوع رنگ مصرفی و اطمینان از کیفیت آن وجود ندارد و همین امر، فرصتی برای سودجویان بوده و مشکلات حادی برای تاتو شوندگان ایجاد می کند.
با وجودی که قوانینی برای استفاده از رنگ شامل نوع رنگ، منابع استخراج رنگ، میزان استفاده از انواع رنگ ها و ... در جوامع اروپایی وجود دارد و قوانینی هر چند اندک توسط FDA وضع شده است، اما به عقیده بسیاری از پزشکان هنوز هم نواقصی در آن دیده می شود.
به دلیل استفاده از سوزن در تاتو و ارتباط نزدیک آن با پوست بدن، احتمال بروز هر گونه بیماری، از راه زخم ایجاد شده توسط این سوزن امکان پذیر است. اگر چه تورم، التهاب و خارش در محل تا چند روز و تا هفته ها عادی است، اما گاه این علائم، هر چند خفیف، مقدمه ای برای بروز بیماری های حاد و خطرناک است.
در ایران تاتو کردن به درستی شناخته نشده و تنها به جنبه تزئینی آن توجه می کنند و آن را مطرود می دانند. از این رو پزشکان به هیچ وجه این کار را انجام نداده و یا اگر هم انجام می دهند، خیلی کم است. از این رو فقط مراکز زیبایی ، سالن های آرایش و... پاسخگوی نیاز افراد مختلف، حتی بیماران هستند که متأسفانه اطمینانی به سلامت، بهداشت، تبحر و... این افراد نیز وجود ندارد. اگر ما نیز به "تاتو کردن" به عنوان روشی برای درمان نقص بیماران نیازمند بنگریم، شاید به موفقیت هایی دست یافته و نیاز بسیاری از نیازمندان واقعی را با روشی علمی- بهداشتی برآورده سازیم.
اگر مراکز درمانی و پزشکان وارد عمل شوند، نتایج حاصل از آن برای درمان بیماران در ایران بسیار موفقیت آمیز تر از جوامع غربی خواهد بود، چرا که بیماری هایی چون ایدز، سیفلیس و... در جامعه ما کمتر از جوامع غربی است.