گروهی از دانشمندان ژاپنی و سنگاپوری نوعی اسفنج جدید تولید کرده‌اند که می‌تواند در حضور یک میدان مغناطیسی خود را بچلاند. این اسفنج که از شبکه‌ای از نانومغناطیس‌ها تشکیل شده است، می‌تواند به‌عنوان یک کپسول برای رساندن داروها به نقاط خاص بدن مورد استفاده قرار بگیرد.
اسفنج‌های مغناطیسی که برای اولین بار در دهه 1990 تولید شدند، از نانوذراتی ساخته می‌شوند که با استفاده از مولکول‌های فنرمانند به یکدیگر متصل شده‌اند. زمانی که این اسفنج‌ها آب را جذب می‌کنند، منبسط شده و ویژگی‌های مغناطیسی کلی آنها تغییر می‌کند. در نتیجه می‌توان از آنها به‌عنوان حسگرهایی که حضور آب را تشخیص می‌دهند، استفاده کرد.
حال توشیاکی اِنوکی از موسسه فناری توکیو و همکارانش یک اسفنج مغناطیسی فعال‌تر ساخته‌اند. این اسفنج در حالت استراحت خود کاملاً انبساط یافته است، اما با اعمال یک میدان مغناطیسی خارجی همسو با جهت میدان منقبض می‌شود. بنابر گفته یوشیکازو ایتو، یکی دیگر از محققان این کار، این اسفنج می‌تواند داروها را تا رسیدن به نقطه مورد نظر در بدن درون خود نگهداشته و در آنجا با اعمال یک میدان مغناطیسی محموله خود را به آرامی تخلیه کند. او می‌افزاید: «زمان و محل جذب و واجذب را می‌توان با استفاده از میدان مغناطیسی کنترل کرد».
محققان چینی قابلیت فناوری خود را با بازتولید نقاشی مونا لیزا با استفاده از نانوبروس‌های پلیمری نشان دادند.
این اسفنج از سه گروه از آهن‌رباهای نانومقیاس از جنس آلیاژ کبالت-پالادیوم ساخته می‌شود که با زنجیره‌های آلکیلی فنرمانند به یکدیگر وصل شده‌اند. نانوذرات این اسفنج بر خلاف اسفنج‌های مغناطیسی قبلی دارای ممان مغناطیسی بسیار بالاتری هستند. این نانوآهن‌رباها در غیاب میدان مغناطیسی به‌صورت تصادفی مرتب شده‌اند و می‌توانند با استفاده از نیروهای وان‌دروالس نیتروژن را به‌درون ساختار خود جذب کنند. با اعمال یک میدان مغناطیسی با شدت 7 تسلا، این نانوآهن‌رباها به‌شکل یک ماده فرومغناطیس نظم یافته، به‌سمت همدیگر کشیده شده و با غلبه بر نیروهای وان‌دروالسی نیتروژن را از ساختار خود بیرون می‌رانند. این آزمایش در دمای حدود 2 کلوین انجام شده است.
ژومه وسیانا میرو، متخصص اسفنج‌های مغناطیسی در دانشگاه خودمختار بارسلونا این نتایج را بسیار جذاب خوانده و بر این باور است که می‌توان از این پیشرفت در دارورسانی استفاده کرد. او می‌گوید: «این نتایج گام بزرگی به‌سوی استفاده عملی از مغناطیسم مولکولی به‌شمار می‌رود؛ در این زمینه تاکنون تنها حسگرهای اسفنج‌مانند گزارش شده‌اند».
