تبیان، دستیار زندگی

به منتها الیه بی بند و باری و بیچارگی و بی خدایی

پسرک های ساده؟!!

این بیشتر وصف الحال پسراست تا دخترا!

سلام

موردی که برای اکثریت دخترخانمها پیش میاد, خاصه خیلی جوون و نوجوون...
با خوندن چندین مطلب از فرد یا مکالمه و همراه شدن با او ,
در ذهنشان خیال پردازی میکنن
در ذهنشان با او صحبت کرده
و کم کم خود آگاه یا ناخودآگاه علاقه صورت میگیره
و اتفاقات دیگری نیز در کنارش میفته
اینکه دیگه فقط خوبی ها طرف رو میبینه

سلام

ادامه...

بدون اینکه به این موارد توجه کند:

1- قومیت, شهر , فرهنگ
2- خانواده خودش و طرفش
3- سطح خانواده ها از هر لحاظ...فرهنگی, اقتصادی و...
4- اعتقادات واقعی
5- ظاهر واقعی فرد و خانواده اش
و...

سلام

ادامه...

در این بین آقایون نیز مقصر هستند

چون آقایون منطقی تر برخورد میکنند , و خیلی سریعتر میتوجه میشند قضایا رو

لذا باید هر چه سریعتر این رابطه بی فایده را قطع کند

اما باید توجه کرد که:

بعضی هستند برای هوس خود یا نقشه های دیگر

یا حتی اینکه شاید, شاید... بشود مزدوج شد راه رو ادامه میدن

باهاتون موافقم. به نظر بنده شناخت افراد به صورت مجازی واقعا کار سخت و دشواریه. دوستان حتما تجربه دارند که در عالم واقع هم اتفاق می افته که پس از مدتها آشنایی و دوستی با یک فرد ، تازه از بعضی خصوصیات و اخلاقیات اش آگاه میشی.


بهتره اصلا درباره ازدواج از این طرق فکر هم نکرد. چون تقریبا غیر ممکنه و اگر هم اتفاق بیفته احتمال موفقیتش خیلی کمه. اونقدر آدمها از لحاظ شخصیتی و خانوادگی متفاوت هستند که با وجود بسیاری از تشابهات باز هم ممکنه برای ازدواج مناسب هم نباشند.

تشکر از بحث مفیدتون

مرسی هیون از همراهیت

سلام
عنوان قشنگی هست. دخترک مجازی
راستش وقتی می گن مجازی، بعضی فکر می کنن مُجازن هرکاری بکنن، دروغ بگن، اذیت کنن، عذاب بدن، تباه کنن، ...
البته کلی اگر نگاه کنیم می شه ادمکهای مجازی.
ادمکهای مجازی بسیار رویایی وارد دنیای مجازی می شن، بعد از مدتی بخاطر زیادی مجازی بودن، منزوی می شن، بعد از انزوا دچار نوعی دوگانگی شخصیت می شن، چون به هرحال زندگی واقعی و شرایطش محدودیت هایی رو میاره که زندگی مجازی هیچ کدوم از اون محدودیت ها رو نداره، ادمک افسرده بین زندگی واقعی سراسر مانع و محدودیت های ظاهری، به دنیای مجازی پناه میاره.
بعد از مدتی دل کندن از دنیایی که ساخته و هویت جدیدی که واسه خودش رقم زده واسش سخت می شه، و حتی گاهی دلبستگیهای دنیای واقعی رو به دلبستگیهای دنیای خیالیش ترجیح می ده؛ دنیای خیالی که به لطف تکنولوژی می تونه تا حدودی با واقعیت همراه بشه، منظور اینه مثل رویاپردازی های یه رمان نویس نیست که باید جای هر کارکتر ذهنش فکر کنه و سرنوشت رو رقم بزنه ... بلکه اینجا ادمک مجازی خودش رو داخل یه روایت از یه قبیله توی یه دهکده ی مجازی می بینه که می تونه هویت انتخابی خودش رو داشته باشه، و هر کارکتر این روایت یه فکر مستقل داره و روایت دانای کل نداره و همه ی احساسات و عواطف و علایق یه ادمک می تونه یه سایه باشه یا یه دروغ بزرگ.
ادمکای تازه وارد اولش نمی دونن قانون دنیای مجازی، قانون جنگله، وقتی می فهمن که دیگه خیلی براشون دیر شده، بین دل کندن از این دنیای مجازی و موندن، باید تصمیمی گرفته بشه، اگر بمونه باید همه ی قوانین این جنگل مدرن رو قبول کنه، و به هر کسی که سلام می ده حواسش باشه که خورده نشه و اگر هم برگرده به دنیای واقعی، مثال کسی می شه که سالهاست خواب رفته بوده و یهو الان بیدار شده و باید با عادات جدید زندگی واقعی کنار بیاد.

شاید بگید علی داستان ننویس واسمون ولی اینجوریه ... دوستانی تو دانشگاه دارم که اینطورن ... فیس بوک ... توییتر ... هیچ فرقی نداشت ...

دلبستگیهای مجازی بین جنس های مخالف افسردگی شدیدی میاره ... از شخصیتی که تاحالا ندیدن و فقط چت کردن باهاش یه شخصیت ارمانی، با همه ی خصوصیات مد نظرشون می سازن، حتی اگر شخص مورد نظر رو هم از دست بدن باز هم مرد دل کندن از زندگی مجازی نیستن ... انگار درد و درومانش همینجاست ...

ادمکهای مجازی شده، یه جور ازادی بدست میارن که فقط با یه فرهنگ خوانش داره، اونم فرهنگی هست که در رسانه های استکباری و هالیوودی تبلیغ می شه، و الا در فرهنگ هایی مثل فرهنگ ما هر فرد یه سری اعتقادات و نباید های اخلاقی و یه پناهگاه عاطفی به عنوان خانواده تعریف شده، که به لطف اموزشهایی که نمی دیم، به راحتی با تکنولوژِِِی این فرهنگ رو از بین می برن.
اول با سریالهایی که خیلی از روابط رو عادی و لازمه ی «زندگی مدرن» معرفی می کنن و به عنوان میوه ی تفکرشون و با تزیین هنر، به خورد ذهن ادمکها داده می شه، اگر جامعه خودشون باشه که فرد به راحتی برده شده و ذهنش رو به کنترل هواهاش می گیرن ولی نه اگر جامعه با موانعی مثل خانواده، همسر، فرزند، دین، همراه بود؛ با سریالهای n قسمتی فرد رو دچار زنای ذهنی می کنند و بعد راهی به عنوان زندگی مجازی رو باز می کنند تا لذت زندگی مدرن رو حتی اگر شده مجازی بچشی که شاید بعدا در اثر همینجور زندگی مجازی یادبگیره چه جور بعد 15 سال زندگی مشترک طلاق بگیره! شاید با رضایت شوهر ادمک بتونه دوست پسر داشته باشه و به عکس!
شاید نتونه توی جوِّ خانواده خودفروشی رو تمرین کنه! ولی توی فیس بوک می تونه! شاید نتونه توی زندگی واقعی نقش ویکتوریای فارسی1 رو بازی کنه ولی توی دنیای مجازی می تونه.
برای شیطان فرقی نمی کنه که نافرمانی خدا مجازی باشه یا واقعی! همین که بتونه حب و بغض ادمک ها رو تغییر بده کافیه؛ اراده ها یقین ها و ایمان ها ...

یا حق

سلام

اینم تصویر انتخابی دهکده :)

هرجا که خدا نباشه ویرانه ای بیش نیست... میخواد دل باشه.. میخواد چیز دیگه

هم از طیبه ممنونم هم از سها.

یاحق