تبیان، دستیار زندگی

دنباله داستان تأثیر دعاى صحیفه سجادیه بر اهل گناه‏

گفت: در قطار، زن در حال رقص بود و آن پنج جوان نیز در حال كوبیدن به دایره و تمبك. من شروع كردم صحیفه سجادیه را خواندم. اول آن زن متوجه صداى من شد و كم كم از رقص افتاد و سر جایش نشست. بقچه‏اش را باز كرد و چادر خود را درآورد و روى سرش انداخت و خود را پوشاند. از گوشه‏هاى چشمش اشك ریخت و آن پنج نفر نیز آرام شدند. تمام كوپه آرام شد. من سرم را بلند نكردم و صحیفه را ادامه دادم. داشتم براى خودم مى‏خواندم و گریه مى‏كردم. آن خانم آرام گریه مى‏كرد و این پنج نفر نیز مبهوت شده بودند.
تا قطار به ایستگاهى در شهر كوچكى رسید. ظاهراً این خانم و آن پنج نفر اهل آن شهر بودند. قطار كه ایستاد، این‏ها گفتند: آقا سیّد! ما سنّى هستیم، تا به حال این دعا را نشنیده بودیم. این دعا را بزرگان ما ندارند، این دعا از چه كسى بود؟ این كتاب از كیست؟ به آنها گفتم: این كتاب پنجاه و چهار دعا دارد كه از وجود مبارك امام زین العابدین پسر سیدالشهداء و نوه امیرالمؤمنین على بن ابى‏طالب علیهم السلام است. گفتند: ما مى‏خواهیم پیاده شویم، آیا این كتاب را به ما مى‏دهید؟ گفت: من بازار گرمى كردم و گفتم: این كتاب براى من خیلى قیمت دارد و نمى‏توانم آن را از دست بدهم، اگر به شما بدهم، دوباره از كجا بروم بخرم؟ این‏ها التماس كردن كه این كتاب را به ما بده. بالاخره كتاب را به آنها دادم. قطار ترمز كرد، آنها اثاث خود را برداشتند و با چشم گریان پیاده شدند و رفتند.
عمر سراسر رنج امام سجاد علیه السلام‏
از مجموع این پنجاه و چهار دعا، یك جمله‏اش را براى شما مى‏گویم كه خیلى عجیب است، به خصوص قسمت دومش كه وجود مبارك امام زین العابدین علیه السلام به پروردگار عرض مى‏كند. قبلًا به شما بگویم كه امام زین العابدین علیه السلام از زمان ولادت تا شهادتش، حتى یك روز هم آب خوش از گلویش پایین نرفت. پنجاه و هفت سال در شدّت، محنت، بلا، مصیبت، جنگ، داغ و انواع رنج‏ها بودند كه اگر یك میلیونیم این فشارها به این غربى‏ها وارد شود، یقیناً خودكشى مى‏كنند.
طلب عمر براى طاعت از خدا
اما انسانى الهى مانند امام زین العابدین علیه السلام در تمام عمر، سخت‏ترین مشكلات را در همه زمینه‏ها مى‏بیند، ولى باز به پروردگار مى‏گوید: «عمّرنى» خدایا! به من عمر بده و مرگ را به سراغ من نفرست و عمرم را طولانى كن، اما تا چه زمانى؟ «و عَمِّرْنى ما كانَ عُمُرِى بَذْلَةً فى طاعَتِك» تا زمانى كه لباس عبادت و خدمت به تن من است. من مرگ را مى‏خواهم كه در عالم برزخ استراحت كنم، اما من از آن استراحت برزخ خوشم نمى‏آید، بلكه مى‏خواهم در دنیا بمانم و عمرم را در دو برنامه خرج كنم: یكى طاعت رب و دیگرى خدمت به خلق. اگر انسان در آتش انواع بلاها باشد و به خدا نگوید مرگ مرا برسان تا راحت بشوم و مرا براى عبادت و خدمت نگهدار، این چه فرهنگى است؟ غیر از پیشگاه‏ اهل‏بیت علیهم السلام مانند این فرهنگ در كجا پیدا مى‏شود؟
مرکز علمی تحقیقاتی دارالعرفان الشیعی

به نام خدا-سلام
تشکر