تبیان، دستیار زندگی

در نیمه دوم قرن 13 میلادی، قلب به‌طور رسمی جایگاه عشق خوانده شد و در تمامی تصاویر مذهبی، قلب مكان مقدس عشق خداوندی معرفی شد. در قرن 18 میلادی گرچه علم قلب‌شناسی در حال بال و پر گرفتن بود ولی جایگاه عشق متزلزل نشد تا آنكه سرانجام در قرن 20 میلادی، انسان عشق را احساسی تولید و كنترل شده از سوی مغز دانست. انسان قرن بیستمی عشق را بی‌اهمیت و نتیجه گذرای فعل و انفعالات شیمیایی در بدن جلوه داد. بشر قرن بیست و یكی نیز بیشتر به <ماتریالیسم> زیستی گرایش پیدا كرده است.

تحقیقات اخیر نشان داده است كه عشق نتیجه واكنش متقابل مغز (مراكز مربوط به غرایز، احساسات و منطق) و قلب است جالب است كه بدانید قلب نقش مستقل در عاشق‌شدن بازی می‌كند. گاهی عشق اصلا نتیجه یك تصمیم عاقلانه و منطقی نیست. در واقع مغز در این میان نقش اندكی ایفا می‌كند. ده‌ها هزار نرون، اطلاعات درونی بدن را به مغز مخابره می‌كنند و در نهایت مركز مربوط به غرایز با بررسی این اطلاعات و اطلاعات هورمونی، دستور بروز عكس‌العمل‌های فیزیكی اتوماتیك مانند ترس، خشم و شادی ... را صادر می‌كند. هنگامی كه عاشق می‌شوید، مغز فرمان می‌دهد تا ضربان قلب تند، پوست سرخ و تنفس عمیق‌تر شود.

به لطف تكنیك‌های مدرن عكس‌برداری از مغز، هم‌اكنون می‌دانیم كه مركز احساسات در مغز كجاست و به این منطقه در اصطلاح "مغز احساسی" می‌گویند.

به‌طور خلاصه وقتی فردی را می‌بینید كه به دلتان می‌نشیند، بخش مربوط به غرایز در مغز فعال می‌شود و از بخش مربوط به احساسات می‌خواهد نظرش را درباره فرد روِیت شده بگوید. بخش احساسات در تمامی خاطرات ذخیره شده در مغز موقعیت‌های مربوط به این فرد و این حس را مورد بررسی قرار می‌دهد و نتیجه را چه خوب و چه بد بازگو می‌كند. بخش منطقی مغز نیز موقعیت و داده‌ها را با توجه به معیارهای خود ‌‌می‌سنجد و ممكن یا غیرممكن بودن ایجاد یك رابطه عاشقانه را به كمك هورمون‌های مختلف مخابره می‌كند.

نكته جالب توجه آنجاست كه دانشمندان پس از بررسی تصاویر گرفته شده از مغز یك انسان عاشق متوجه شدند كه در عشق همان مناطقی درگیر می‌شوند كه وقتی انسان از مواد مخدر یا مشروبات الكلی به مقدار زیاد مصرف می‌كند، دچار اختلال می‌شوند. كشف این موضوع، توجیهی برای این ادعاست كه عشق كور است.

سلام

میدونم زیاد با انجمن جراحان ارتباط نداره ولی چون حرف از قلب و مغز بود گفتم بد نیست اینجا بذارمش...