تبیان، دستیار زندگی

                                                 به نام خداوند بخشنده و مهربان

 سلام

همونطور که همه میدونیم ؛

ترس از رها شدن

کودک ازاولین ماه‌های زندگی اش ترس از رها شدن را احساس می‌کنه.

 این هراس نوعی ترس مخصوصه که با ترسی که بعدها احساس می‌کنه متفاوته ؛اما این ترس از همان روزهای اول تولد کاملا در او وجود داره.

کودک به تماس و ارتباط نیاز داره و زمانی‌که در آغوش مادرش قرار داره احساس امنیت می‌کنه و اگر با او تماس برقرار نکنه احساس ترس می‌کنه.
برای همین به‌شدت توصیه می‌شه که نگذارید نوزاد گریه کنه. درحقیقت توجه نکردن به گریه نوزاد، حس تنهایی و ترس از رها شدن را در او تشدید می‌کنه.

چه نوع ترس‌ها به توجه و درمان نیاز دارند؟
در وهله اول باید به سن کودک توجه داشت. برخى از ترس‌ها در سنین خاصى طبیعى‌تر هستند. بنابراین اگر چنین ترس‌هایى بیش از دو سال دوام داشته باشند حتما به توجه و درمان نیاز دارند. اصولا یک ترس عادى نباید چنین مدت زمانى طول بکشد و گاه بدون نیاز به مداخلات درمانى به تدریج کاهش پیدا کرده و بالاخره از بین مى‌رود. همین طور براى تشخیص ترس‌هاى غیرعادى باید به نوع ترس نیز توجه داشت. هرچند گاهى اوقات کودکان از چیزى مى‌ترسند ولى این ترس چندان وحشت‌زا نیست و مشکل خاصى در عملکرد روزانه کودک ایجاد نمى‌کند و واکنش ترس در او چندان شدید و ناهنجار نیست. اما زمانى که نوع ترس کودک غیرعادى است و نیاز به مداخلات درمانى دارد واکنش کودک به عامل ترس بسیار شدید است. کودک بسیار وحشت‌زده مى‌شود و رفتارهایى از خود نشان مى‌دهد که اغلب خارج از کنترل دیگران است.

روانشناسان براى کاهش ترس‌هاى کودکان راه‌هاى زیادى را توصیه مى‌کنند. آنها در وهله اول به والدین توصیه مى‌کنند که در رفع مشکل کودک عجولانه عمل نکنند. تعجیل و شتابزدگى آنها در کاهش ترس کودک مى‌تواند به جاى درمان، اضطراب و ترس او را افزایش دهد. این ترس معمولا به تدریج از بین مى‌رود و لازم است والدین با خونسردى و آرامش اقدام به کاهش این ترس‌ها نمایند. توصیه‌ بعدى روانشناسان این است که هرگز کودکان را به خاطر ترسى که دارند تحقیر و سرزنش نکنیم. هرچند دلیل ترس از نظر ما بزرگترها کاملا غیرمنطقى و نامعقول به نظر مى‌رسد اما خود کودک چنین احساسى ندارد و نمى‌تواند غیرمنطقى بودن ترس خود را درک کند و سرزنش به او کمکى نخواهد کرد. حتى زمانى که کودک تحت نظر یک متخصص یا روانشناس درمان مى‌شود، اگر عامل اصلى ایجاد کننده ترس هنوز حضور داشته باشد چندان فایده‌اى نخواهد داشت. مثلا زمانى که خود مادر از تاریکى مى‌ترسد، هرچند کودک حمایت‌ها و درمان‌هایى را از روانشناس و مشاور خود دریافت مى‌کند، اما الگویى که درخانه از رفتار مادر مى‌پذیرد الگویى قویتر است که نتایج یک درمان ثمربخش را از بین مى‌‌برد. بنابراین لازم است علل اساسى ترس کشف و مرتفع شوند.

با نام خدا و سلام
مطلب جالبیه تو یه کتابی یه مطلب درباره ترس کودکان که یکی از اختلالات رفتاری اوناست مطلبی خوندم که در ادامه خواهم گذاشت

ترس از غریبه‌ها

نوزاد طی نخستین ماه‌های زندگی‌، تقریبا با مادرش رابطه تنگاتنگ و ویژه‌ای داره و مادر و فرزند یک وجود را تشکیل می‌دن،کودک از حدود 7 یا 8 ماهگی از استقلالش آگاه می‌شه و شروع به ساختن شخصیتش می‌کنه.

 شکل‌گیری شخصیت فرایندیه که طی اون کودک خودشو برای جدایی از مادری که اغلب هنگام ترس از غریبه‌ها همراهیش می‌کرده، آماده می‌کنه.

حتما تا حالا دیدیدکه کودک 7 یا 8 ماهه‌ای با دیدن یک غریبه یا کسی که کمتربراش آشناست یکدفعه زیر گریه بزنه؟
این واکنش کاملا طبیعی و ضروریه.

این عمل درحقیقت ارزش رابطه مادر و فرزندی را نشان می‌ده؛ رابطه تنگاتنگی که طی ماه‌های اولیه زندگی‌‌ بین این دو موجود شکل گرفته ، برای همین ترس از غریبه قدمی در روند رشد و آگاهی از وجود فرد دیگر به‌شمار می‌ره.

ترس از تاریکی

کدوم بچه ای رو دیدید که از تاریکی نترسه ؟

در حقیقت ترس از تاریکی در سنین 2 یا 3 سالگی ظاهر می‌شه و به اشکال و درجات مختلفی کودکان را تحت‌تأثیر قرار می‌ده. در این سن ترس از تاریکی هنوز آگاهانه نیست، اما وجود داره.
بعدها، زمانی‌که کودک متوجه می‌شه که شب به خوابیدن و در نتیجه به جدایی از مادر مربوط می‌شه، ترس از تاریکی آگاهانه می‌شه.

 این دلهره اگرچه موقتیه ، مربوط به رها شدن و جدایی از مادر می‌شه.

 این احساس در شب تشدید می‌شه چون کودک نمی‌بینه چه چیزهایی او را در تاریکی احاطه کردن.

عروسکی که به او اطمینان خاطر میده درست در این زمانه که اهمیت خودش را کاملا نشان می‌ده!

عروسک نمایانگر وسیله‌ای که به‌طور موقت از کودک در برابر ناشناخته‌ها حمایت می‌کنه. مشکل جدا شدن از مادر نمی‌تونه به‌طور کامل برطرف بشه اما به کمک چند ترفند به مقدار زیادی آسون میشه.

عروسک، چراغ خواب و موسیقی از وسایلی هستن که کودکو موقع خوابیدن همراهی می‌کنن.

ترس از گرگ، هیولا و جادوگر بدجنس

بعد از یک دوره هراس‌های ذاتی که حقیقتا واقعی نیستن، ترس کودکان شکل دیگه ای پیدا می کنه و با سمبل‌هایی که در هر خانواده‌ای متفاوته، همراه می‌شه.

تا سن 3سالگی ترس‌ها معمولا به قسمت‌های دهانی مربوط می‌شن (گرگ گرسنه‌ای که دهانش بازه، شیری که در حال دریدنه و...). بعد به‌صورت کابوس‌ها و ترس‌های پیچیده‌تری که گاهی اوقات ترکیبی از خیال و واقعیت هستن خود شونونشون می‌دن(ترس از دزد، جادوگر و...)که نباید آنها را نادیده گرفت.

 مهمه که با کودک در مورد ترس‌هاش صحبت کنیم. در حقیقت بهتره به ترس‌های کودک توجه نشون بدیم تا از این طریق به او کمک کنیم برترسش غلبه کنه.

 باید به کودک اطمینان خاطر بدیم و آرومش کنیم.

ترس از دکتر، دندانپزشک و آمپول

این ترس‌ها، ترس‌هایی واقعی هستن. چیزی که کودکو می‌ترسونه ترس از درد بدنیه(دردی که قطعا وجود داره)؛ برای همین مهمه که ترسو انکار نکنیم.

 مثلا زمانی که می‌خوایم به کودک آمپول بزنیم فایده‌ای نداره به او بگیم که «اصلا درد نداره، هیچی احساس نمی‌کنی». حتی اگه درد قابل تحمل هم باشه باز  این ترس وجود داره.

 برای همین بهتره با کودکمون روراست باشیم، به او دروغ نگیم و براش توضیح بدیم که درد کمی داره و فقط یک سوزش کوچولو احساس خواهد کرد.

گرفتن دست کودک موقع ویزیت شدن به او اطمینان خاطر می‌ده.

 حضورمااین امکان را به کودک می‌ده تا احساس کنه که از طرف ما مورد حمایت قرار می‌گیره.