سال‌هاست که مردم کره شمالی، خود را
قدرتمندترین کشور جهان، صاحب بزرگترین ارتش جهان و البته بزرگترین هتل جهان
می‌دانند. این اما نتیجه سیاست‌های بسته حکومت کمونیستی این کشور است که
برای مردمش رویایی از قدرتمندترین کشور جهان ساخته؛ مردمی که دریچه‌های
بسیاری برای دیدن جهان ندارند و دنیای را از چشم سردمداران خود می‌بینند.
تصور
عمومی اما حاکی از حس دلسوزی و ترحم نسبت به مردم کره شمالی است؛ مردمی که
امکانات اولیه زندگی را ندارند، در شرایط امنیتی زندگی می‌کنند، تحریم‌های
سنگین جهانی را تحمل می‌کنند و... ولی گزارش‌های رسیده از کره شمالی، خبر
از چیز دیگری می‌دهد. مردمی که دیوانه‌وار حاکمان خود را دوست دارند، از
جان و دل سختی‌ها را تحمل و وقت و توان خود را صرف حاکمان خود می‌کنند.
دختران
جوانی که روزانه هشت ساعت در چهارراه‌های این کشور با علاقه نقش چراغ
راهنما را بازی می‌کنند، چرا که استفاده از برق در این کشور محدودیت‌های
دارد؛ کشاورزانی که با تجهیزات و ادوات قدیمی به سختی زراعت می‌کنند، چون
دروازه‌های تکنولوژی به روی این کشور بسته است و قهرمانان ملی که که وقتی
در جام جهانی سرود ملی‌شان پخش می‌شود، اشک شوق می‌ریزند، چرا که راهی برای
سلام کردن به دنیا پیدا کرده‌اند. همه و همه نشان از این دارد که هرچند
زندگی آنها در حباب کمونیسم تعریف شده، ولی دست کم خودشان از این زندگی
راضی هستند.
کشوری
که سالانه تنها به هشتصد نفر اجازه سفر به خاک خود را می‌دهد و مردمش حتی
از داشتن تلفن همراه محرومند، چه برسد به اینترنت و اتصال به شبکه جهانی.
این است که اگر عکاس یا خبرنگاری فرصت بازدید از این کشور را پیدا کند، هم
سعادت بزرگی نصیبش شده تا بتواند گزارشی ناب از سوژه‌ای کمیاب را مخابره
کند و هم جانش را کف دستش گرفته، چون اگر بخواهد کمی از روحیات جستجوگر
ژورنالیستی خود را در خاک این کشور نشان دهد و سرک به هر گوشهای بکشد، بی
گمان سروکارش با دستگاه امنیتی این کشور است.
چندی
پیش، «دیوید گاتنفلدر»، رئیس سرویس عکس بخش آسیای AP این فرصت را یافت تا
تحت نظارت نیروهای امنیتی و به همراه شماری از روزنامه‌نگاران و عکاسان
دولتی کره شمالی از بخش‌های از این کشور دیدار و گزارش تهیه کرد که در زیر
بخشی از این تصاویر را می‌بینید:
نمایی از مرکز پیونگ یانگ، پایتخت مخوف کره شمالی
