تبیان، دستیار زندگی

هرچه یک دختر به سن و سال او دلش میخواست داشته باشد او داشت.هر جا می خواست میرفت و هر کار می خواست میکرد .

می ماند یک آرزو: این که یک سینی بامیه متری بگذارد روی سرش و ببرد بفروشد.تنها کاری که پدرش مخالف بود
فرشته انجام بدهد.و او گاهی غرو لند میکرد چه طور می توانند او را از این لذت محروم کنند.

آخر،یک شب پدر یک سینی بامیه خرید و به
فرشته گفت توی خانه به خودمان بفروش.حالا دیگر آرزویی نداشت که بر آورده نشده باشد.

پدر همیشه هوای ما را داشت.لب تر می کردیم همه چیز آماده بود.ما چهارتا خواهر بودیم و دوتا برادر.فریبا که سال بعد ازمن با جمشید -برادرمنوچهر ازدواج کرد،فرانک، فهیمه ومن، محسن و فریبرز.

توی خانه ما برای همه آزادی به یک اندازه
بود.پدرم می گفت:هر کاری میخواهید،بکنید فقط سالم زندگی کنید.

چهارده پانزده سالم بود که شروع کردم به کتاب خواندن.همان سالهای پنجاه و شش وپنجاه و هفت.

هزار ویک فرقه باب بود و
می خواستم ببینم این چیز ها که این چیزها که می شنوم ومی بینم یعنی چه.

از کتابهای توده ای خوشم نیامد.من با همه
وجود خدا را حس می کردم و دوستش داشتم.نمی توانستم باور کنم که نیست.نمی توانستم با قلبم و با خودم بجنگم.

گذاشتمشان کنار.دیگر کتابهاشان را نخواندم.کتابهای مجاهدین از شکنجه هایی که می شدند می نوشتند.از این کارشان بدم آمد.

با خودم قرار گذاشتم اول اسلام را بشناسم بعد بروم دنبال فرقه ها.  به هوای درس خواندن با دوستان می نشستیم کتابهای دکتر شریعتی را می خواندیم .

سلام
ممنون کتاب خوبیه همینطوری کم کم بذاری خیلی خوبه تا ما هم به تدریج بخونیم مرسی

سلام هیون عزیز
خیلی عالیه با اجازت تو کتابخانه ی کامل انجمن کتابخوانی هم اسمشو ثبت میکنیم
شاد باشی

سلام مرسی هیون
نمیدونم چن سال پیش فیلمشونو دیدین تعریف میکردن؟
من که خیلی دوسش داشتممممم

سلام

به به خیلی خوبه.. من واسه چهار شهید رو داشتم دادم دخترعمه ام... الانم بهش دسترسی ندارم... ولی کتابای خوبین.. چون همسراشون بهتر از بقیه تونستن به زاویه های ناشناخته زندگیشون پی ببرن.

ممنون دوست خوب.. هستیم باهات

یاحق

از همه شما که تشریف آوردین و ابراز لطف و محبت کردین سپاسگزارم
انشالله همراه باشید
کم کم مطالب رو میزارم تا همه پیگیری کنند

منم همراهی میکنم. خیلی دوس دارم از اینجور کتابهارو بخونم

کم کم دوست داشتم حجاب داشته باشم. مادرم از چادر خوشش نمی آمد.گفته بودم برای وقتی که با دوستانم می رویم زیارت چادر بدوزد.هر روز چادر را تا می کردم می گذاشتم ته کیفم و کتابهایم را می چیدم رویش.از خانه که می آمدم بیرون سرم میکردم تا وقتی بر میگشتم.آن سالها چادر یک موضع سیاسی بود.خانواده ام از سیاسی شدن خوششان نمی آمد.پدر می گفت:من ته ماجرا را می بینم شما شر وشورش را. اما من انقلابی
شده بودم،می دانستم این رژیم باید برود.

در پشتی مدرسه مان روبروی دبیرستان پسرانه باز می شد.از آن در با چند تا از پسرها اعلامیه و نوار امام ردو بدل می کردیم.سرایدار مدرسه هم کمکمان می کرد.یادم هست اولین بار که نوار امام را گوش دادم بیشتر محو صداش شدم تا حرفاش.

امام مثل خودمان بود.لهجه امام کلمات عامیانه و حرفهای خودمانیش.می فهمیدم حرف هایش را

به خیال خودم همه
این کارها را پنهانی میکردم.مواظب بودم توی خانه لو نروم.