نقاش چهره درونی آدم‌هالوسین فروید، معروف‌ترین نقاش واقعگرای معاصر دنیا كه به عنوان یك اسطوره هنری در انگلستان شناخته می‌شد، هفته گذشته در 88 سالگی درگذشت. او كه نوه زیگموند فروید، روان‌شناس و نظریه‌پرداز بزرگ بود و همین امر نگاه متفاوت مردم به آثارش را در پی داشت، سال 1922 در برلین متولد شد. او در ۱۰ سالگی و با به قدرت رسیدن حزب نازی در آلمان، همراه خانواده‌اش به انگلستان رفت و كار نقاشی را آغاز كرد. استعداد فوق‌العاده فروید در ۲۱ سالگی با برپایی یك نمایشگاه انفرادی از نقاشی‌هایش نمایان و چاپ یك خودنگاره او در مجله هوریزون انگلیس باعث شد تا به طور رسمی پای در راه شهرت بگذارد.این نقاش كه بیشتر عمر حرفه‌ای خود را در لندن گذراند، یكی از بزرگ‌ترین نقاشان قرن بیستم محسوب می‌شود كه در سبك‌های واقعگرایی، اكسپرسیونیسم و فراواقعگرایی نقاشی می‌كشید. فروید در مراحل ابتدایی خلاقیت هنری، از جستجوگران هنر مدرن بود، اما در كارهای دوران بلوغ هنری، در نقاشی پرتره و پیكرنگاری آثاری استادانه خلق كرد كه با بهترین آثار استادان كلاسیك قابل مقایسه است. او از جمله هنرمندان خوش شانسی بود كه در طول زندگی‌اش توانست از شهرت بسیاری برخوردار شود تا جایی كه تابلوهای هنری وی همین اواخر با قیمت‌های بالا در حراجی‌های معتبر آثار هنری به فروش رفت. ویلیام آكوئاولا، منتقد هنری و مهم‌ترین دلال جهانی آثار فروید، او را یكی از بزرگ‌ترین نقاشان قرن بیستم می‌شناسد كه كمتر شناخته شده است.نیكلاس سروتا، رئیس گالری تیت لندن نیز حرف‌هایش در مورد فروید شنیدنی است. این گالری كه گاهی حراج‌های معتبری از دنیای نقاشی را میزبانی می‌كند، در چند سال اخیر میزبان آثار بسیاری از این هنرمند بوده است. سروتا درباره فروید می‌گوید: او نابغه‌ای در هنر معاصر جهان است كه اواخر قرن بیستم ظهور كرد. نقاشی‌های اولیه این هنرمند بزرگ كه تعریف جدیدی به هنر آن زمان انگلستان تزریق كرد، باعث شد تا آثار بعدی او همتراز و قابل مقایسه با نقاشان فیگوراتیو (شمایل‌نگار) بزرگ دنیا در همه دوره‌ها شود.ویلیام فیوور، منتقد هنری روزنامه آبزرور كه فروید را بیش از 40 سال می‌شناخته، درباره مرگ فروید می‌گوید: او كسی بود كه هنر فیگوراتیو و چهره‌نگاری را به جای درست خود بازگرداند و با تمركز روی شناخت چهره درونی آدم‌ها به دنبال نمایش وجه متفاوتی از آنها می‌گشت.فیوور با اشاره به این‌كه فروید چند اثر ناتمام دارد، می‌افزاید: «همیشه یكی دو نقاشی را نیمه‌تمام می‌گذاشت كه اگر كاری به ذهنش نرسید، آنها را تمام كند. حالا هم می‌دانم از او یكی دو اثر نیمه‌تمام باقی مانده است.» منبع جام جم
