پیرمرد چهارده سال تمام هر روز، آفتاب که غروب می‌کرد پیاده خود را به حرم شاه نجف می‌رساند و از در قبله وارد صحن و از کفشداری ضلع جنوبی ایوان عبور کنان اذن دخول می‌خواند و در رواق مقابل ضریح می‌ایستاد و به مولا سلام می‌داد.
در این چهارده سال حتی یک شب این کار پیرمرد ترک نشد، تا جایی که «مصطفی» پسرش می‌گفت: یک شب هوا به شدت سرد و طوفانی و بیرون رفتن از خانه سخت بود، وقتی دیدم «آقا» شال و کلاه کرده که طبق عادت هر روز به حرم برود، به اعتراض گفتم: «علی علیه السلام به خواص دور و نزدیک اعتقاد ندارد. امشب لااقل زیارت جامعه را به جای حرم در خانه بخوانید…». پدر رو به من کرد و با تبسم گفت: «مصطفی! تقاضا دارم روح عوامانه را از ما نگیری!» بعد از مقابل نگاه نگران پسر عبور کرده و به سوی حرم رفت.
پیرمردی که در تاریکی سرد و طوفانی آن شب در نجف، گام‌ها را یکی پس از دیگری به مرقد مطهر امیرمومنان علیه السلام، نزدیک می‌کرد، مرجعی برای شیعه بود و امامی برای امت اسلام، کسی که تا آخرین روزهای عمرش نیز تقید خاص به زیارت و توسل داشت و از عراق هم که به ایران آمده بود، برای اعمالی که انجام آنها در حرم مطهر سیدالشهداء علیه السلام، تاکید شده است، ـ به استناد روایت مشهور امام هادی علیه السلام ـ به حرم مطهر حضرت عبدالعظیم الحسنی علیه السلام مشرف می‌شد او که برای عوام و خواص رهبر و هدایتگر و راه نما بود.
این نوشته را با این حکایت آغاز کردم که برای توهم‌زدگان دانایی روشن شود که روشنفکری با تخریب و از بیخ ریشه باور‌ها را زدن و دیگران را عوام و ابله و نادان فرض کردن، محقق نخواهد شد.
بقاع متبرکه و مرقدهای مطهر اصلاب و ذریه شریف اهل بیت علیه السلام در نقاط مختلف کشور، ستارگان درخشانی‌اند که نسل شیعه وجود و حیات پر افتخار و سرافرازانه خود را به آنها مدیون است.
شعباتی از حرم مطهر اهل بیت علیه السلام در سرتاسر جهان که سال‌های سال و در حکومت‌های مختلف، مراکزی برای ترویج شعائر شیعه بوده‌اند و زیر سؤال بردن و تلاش برای تخریب معنوی آثار ارزشمند آنان، چیزی جز خاک پاشیدن به خورشید نیست.
خبری این روز‌ها در یکی از سایت‌های خبری منتشر و بلافاصله به خبر مهم سایت‌ها و شبکه‌های اجتماعی بیگانه تبدیل شد با عنوان «چگونه امامزاده‌های ایران ۷ برابر شد؟» و در آن نوشته سراسر توهین از یک طرف، مردم کشور و خصوصاً مردم پاک دل روستایی، متوهم و فریب‌خور شمرده شده و از سوی دیگر سازمان اوقاف نیز در نظام اسلامی منفعت طلب از برای ایجاد امامزاده‌های دروغین شمرده شده و از همه تأسف‌بار‌تر تیشه قلم نویسنده با بیان یک محاسبه بی‌اساس و شتابزده، بر ریشه همه امامزاده‌ها به عنوان مهم‌ترین پایگاه‌های معنوی و الهی و قطب‌های ترویج فرهنگی کشور خراش انداخت.
همیشه وقتی خبری یا یادداشتی بدون هیچ کم و کاست از سایت‌ها و وبلاگ‌های ما در سایت‌ها و شبکه‌های اجتماعی نشاندار بیگانه به «هات نیوز» و «تاپ نیوز» تبدیل شوند، به صراحت، صدای شادمانه سوت و کف حریف از نشستن تیر در قلب هدفی که نویسنده آن خواسته یا ناخواسته به سوی آن شلیک کرده است، شنیده می‌شود و گواه آشکار این ادعا نیز جست‌و‌جوی واژه «امامزاده» در سایت‌های خبری و شبکه‌های اجتماعی نشاندار است که مشخص شود وقتی تنها یک خبر با ده‌ها تی‌تر مختلف در یک شبکه اجتماعی لینک می‌شود و در سایت‌های مختلف خبری به سوژه اصلی و فرعی مطالب تبدیل می‌شود، این تیر پرتاب شده کدام هدف مشخص را دنبال می‌کرده است.
البته شایعه‌سازی و بیان حکایت‌های ساختگی در رد اصالت مزار شریف امامزادگان والا مقام در اقصی نقاط ایران، ریشه‌ای به قدمت دشمنی با تفکر و اصالت شیعه دارد، از آنجا که مزار شریف ائمه بقیع علیهم السلام، در سال ۱۳۵۳ هجری قمری اگر چه به دست وهابیون در شهر مدینه منوره تخریب می‌شود، اما ریشه این اقدام در مکاتبات سری شاخه بهائیت در ایران و مذاکرات مستقیم عین الملک هویدا پدر امیر عباس هویدای بهایی‌مسلک در این مسئله مشهود است.
از این رو، تکثیر یک خبر با تیترهای مختلف در سایت‌های متعدد بیگانه که عموما با منابع مالی صهیونیست‌ها منتشر می‌شود، توجیه عقلی پیدا می‌کند که بی‌اعتبارسازی و مخدوش نمودن اصالت مزار شریف امامزاده‌های کشور از مهم‌ترین اهداف رسانه‌های مذکور است زیرا که وجود منور این بقاع متبرکه حتی در دورافتاده‌ترین نقاط کشور سد بزرگی در جهت اهداف مادی و معنوی وهابیت و بهائیت به عنوان شاخه‌های اصلی صهیونیست در مبارزه با فرهنگ و تفکر شیعی است.
در ایران عزیز اکنون ۸ هزار و ۵۰۰ بقعه متبرکه از امامزادگان و پیامبران وجود دارد که بنا به آمار تقریبی ارائه شده، سالانه قریب به ۱۰۰ میلیون نفر به زیارت اماکن منور مشرف می‌شوند.
البته ممکن است از میان این ۸ هزار و ۵۰۰ بقعه متبرکه، بخشی از این اماکن مقبره عرفا و دانشمندان و بزرگان و صاحبان احترام از مردم دوران خود بوده که به لحاظ شأن و مرتبت علمی و دینی نام برای ایشان گنبد و بارگاه ساخته شده باشد و یا بنیان بنای معدودی از این بقاع متبرکه به دلایل دینی و اجتماعی خاص صورت گرفته باشد که این به هیچ وجه دلیل موجه عقلی برای بی‌اعتبار ساختن وجاهت و اصالت همه امامزاده‌های کشور نخواهد بود.
و هیچکدام از مراجع بزرگ و علمای شیعه در طول دوران مرجعیت خویش اجازه‌ای برای رد اصالت و تخریب معنوی این اماکن معنوی را که عموماً دارای قدمتی قریب به هزار ساله است، صادر نفرموده‌اند.
البته نگاهی به تاریخ پر افتخار ایران زمین در سال‌های متمادی که محل پناهندگی و مهاجرت علویان و سادات با کرامت و ذریه گرانقدر رسول الله (ص) بوده، حاکی از استقبال و احترام ویژه مردم ایران زمین به بزرگانی است که به راهنمایی و گره گشایی فکری از مشکلاتشان می‌پرداختند و پس از شهادت و یا وفات نیز با احترام زیاد برای آنان گنبد و بارگاه ساخته‌اند.
و اما نکته مهم در این ماجرا این است که دشمنان فکری اسلام و تشیع در این برهه قصد دارند در فضای تنویر افکار عمومی و مقابله با خرافه‌گرایی که کنترل اصلی آن از سوی علما و مراجع و نهادهای مسئول فرهنگی صورت می‌گیرد، آب را گل‌آلود کرده و ماهی خویش را از آن بیرون بکشند که به طور قطع اساس «ولایت» هدف اصلی این دشمنی‌هاست.
و اما حکایت بوسه زدن و تبرک بر درگاه و ضریح خورشید نشان این ستاره‌های همیشه فروزان، آن است که «فَلَمَّا أَنْ جاءَ الْبَشِیرُ أَلْقاهُ عَلى وَجْهِهِ» و آستان ملک پاسبان هر امامزاده برای ما، نشانی از یوسف غایب از نظر است که به آن تبرک و استشفاء می‌کنیم.
منبع: فارس
