تبیان، دستیار زندگی

اگر بخواهیم این قدردانى را به معناى حقیقى كلمه به كار ببندیم، باید همه‌ى نیروها را به صحنه بیاوریم؛ واقعاً كمربسته‌ى كار، وارد میدان شویم و یك مقدارى هم برگردیم به خودمان، نقصهاى خودمان را مشاهده كنیم. ما هر كداممان نقصهائى داریم؛ كم هم نیست. معمولاً عیوب ما انسانها خیلى بیشتر از محسّناتمان است؛ خودمان ملتفت نیستیم. اگر اینجور نبود، كسى مثل پیغمبر با آن عظمت -  كه نور خالص است و ظلمتى در وجود او نیست - استغفار نمیكرد. پیغمبر هم استغفار میكرد؛ «لأستغفر اللَّه فى كلّ یوم سبعین مرّة». حضرت فرمود: بارها و بارها من در روز استغفار میكنم؛ «انّه لیغان على قلبى». طبیعت بشر، اینجورى است. ما مجموعه‌اى از ضعفها هستیم؛ اما خداى متعال توان قدرت پیشرفت و حسن بى‌انتها را هم در ما قرار داده، كه میتوانیم همین طور هى بر این ضعفها فائق بیائیم؛ یكى پس از دیگرى این صفرها را تبدیل كنیم به عدد، این منفى‌ها را تبدیل كنیم به مثبتات. خدا كه به ما ظلم نمیكند. ما میتوانیم همه‌ى اینها را از آن طرف برگردانیم به عدد. هرچه كردیم، پیش رفتیم. آن مقدارى كه باقى میماند و كمبود كار ماست، این را باید متوجه باشیم. یعنى اگر انسان متوجه ضعفهاى خود و كمبودهاى كار خود و عیوب خود نبود، عقب خواهد ماند. یكى از فوائد مسابقه این است دیگر. در مسابقه چون یك رقیب بغل دست انسان هست، آدم كمبود خودش را میفهمد؛ والّا وقتى خود انسان به‌تنهائى دارد میدود، یك وقت لازم بداند، مثلاً مى‌ایستد و چند تا سرفه و عطسه‌اى هم میكند؛ دیگر نمیداند كه همین كار چقدر انسان را عقب مى‌اندازد. وقتى یك نفر بغل دست انسان هست كه همان دو ثانیه، پنج ثانیه را هم توقف نكرده، آدم مى‌بیند كه عجب، چقدر انسان جلو افتاد. در زندگى كارى ما، ثانیه‌ها و دقایق و ساعات، عقب‌افتادگى وجود دارد؛ اینها را باید ببینیم تا به فكر جبران بیفتیم. اگر نتوانیم جبران كنیم، لااقل پیش خداى متعال اقرار كنیم؛ «و ان كان قددنا اجلى و لم یدننى منك عملى فقد جعلت الاقرار بالذّنب الیك وسیلتى».(1) یكى از راه‌هاى تقرب به پروردگار، همین است: اقرار به ذنب و اقرار به كوتاهى‌ها و عقب‌ماندگى‌ها و نقصها و تاریكى‌هائى كه در وجود خودمان هست. به این مسئله توجه كنیم. همه‌ى اینها با توفیقات الهى امكان‌پذیر است.

ما در دوران خوبى واقع شدیم. باید خدا را شكر كنیم، براى اینكه در یك چنین دورانى واقع شدیم و خداى متعال یك چنین نعمت بزرگى، یك چنین فرصت بزرگى در اختیار ما قرار داده كه بتوانیم براى جامعه‌مان، براى كشورمان، براى اسلام عزیز و براى تاریخ مفید باشیم. یك روزى بود كه نمیتوانستیم. آن كسانى كه میخواستند، انگیزه داشتند، همت داشتند، قادر نبودند؛ امروز آنهائى كه همت دارند و انگیزه دارند، قادرند. این را قدر بدانیم و خدا را شكر كنیم. به روح مطهر امام بزرگوارمان رحمت بفرستیم و همچنین به شهداى عزیز و مجاهدان راه حق كه این راه را به روى ما گشودند.
والسّلام علیكم و رحمةاللَّه و بركاته

1) مفاتیح الجنان، مناجات شعبانیه