روایت كیهان از تعطیلی پرمخاطب‌ترین نشریه جهاد و شهادت
روایت تعطیلی پرمخاطب ترین نشریه جهاد و شهادت؛
«امتداد» را چه كسانی شهید كردند؟
شش سال پیش بود كه ماهنامه امتداد، با هدف تداوم ارتباط راهیان نور، پا به عرصه مطبوعات گذاشت؛ هدف آن بود كه معنویت و دانشی كه از سفر راهیان نور، برای زائران آن، در همان چند روزه سفرحاصل شده بود، برای دیگر روزهای سال نیز تداوم یابد و فضا و روحیه جهاد و شهادت همیشه در محیط شهر همراه مخاطبانش باشد.
شاید آن روز كه این ماهنامه كلید خورد، حتی دست اندركاران آن حدس هم نمی زدند كه تنها چند ماه بعد، امتداد، تبدیل شود به یك شبكه عظیم فرهنگی كه بیشتر جوانان علاقه مند به حوزه جهاد و شهادت گرد آن جمع شده باشند و ماهنامه اش، یكی از پرمخاطب ترین محصولات فرهنگی این كشور شود.
یكی از بچه های قدیمی مجله می گفت حتی همان روزها، رئیس جمهور دستخطی برای بچه های امتداد نوشت و بركاربرای شهدا تاكید كرد.
كم كم كار گسترده تر شد و رسید به امتداد گویا، كه مجله ای بود تلفنی؛ بی سیم چی امتداد، كه مجله ای بود پیامكی، كه مخاطبان خاص و البته زیاد خودش را داشت.
امتداد درجشنواره مطبوعات كشور، توانست دو دوره متوالی به عنوان بهترین انتخاب شود. همین كافی بود برای برخی مسئولان كه سالی یك بار شاید سری به مسائل دفاع مقدس و فرهنگ جهاد و شهادت می زدند، دریابند كه امروز مباحثی از این جنس، مطلوب جوانان این مرز و بوم است و باید می فهمیدند كه چقدر غفلت كرده اند از كار برای شهدا و فرهنگ دفاع مقدس.
نقطه اوج خاطرات بچه های امتداد، دیدار با رهبر معظم انقلاب است كه درچهاردهم تیرماه پارسال انجام گرفت.
این سیر صعودی فعالیت ها حول محور فرهنگ جهاد وشهادت، زمانی متوقف شد كه اسفندیار رحیم مشایی، جایگزین سیدمهدی هاشمی، نماینده تام الااختیار رئیس جمهور درستاد مركزی راهیان نور شد. و از همان روزها، حمایت های دولتی از راهیان نور و فرهنگ دفاع مقدس، آرام آرام قطع شد.
البته از آنجا كه امتداد تابلو كار این حوزه بود، مشكلات مالی و اداری، دراین حوزه بیشتر به چشم می آمد. تا آنجا كه امتداد، ارتباط خود را با مخاطبانش، به حداقل رساند و سامانه امتداد گویا و بی سیم چی اش، ازكار افتاد و یا به حداقل فعالیت، تنزل یافت و گاه حتی برخی منابع تعطیلی بزرگ ترین شبكه فرهنگ مقاومت را اعلام كردند؛ خبری كه هیچ كس حاضر به باور كردن آن نشد.مگر این كار با تمام باقیات صالحات و آثار مثبت فرهنگی اش چقدر خرج روی دست خزانه این مملكت می گذاشت؟ بین خودمان باشد اما این طور كه ما فهمیدیم هزینه این شبكه بزرگ فرهنگی ماهیانه چیزی حدود 20میلیون تومان بوده است! حالا20میلیون نه، تو بگو 100میلیون.راستی این مبلغ كجای بودجه فرهنگی این مملكت است؟!
بالاخره درتیرماه امسال، كمتر از یك سال از حمایت رهبری از این حركت، ظاهراً امتداد را به پایان خط رسانده اند. این شما و این هم ته مقاله آخرین شماره مجله ای كه دوستش می داشتیم و بوی الوداع می دهد:
این شماره امتداد را با رمز و نام «امتداد» بسته ایم؛ امتداد راه شهیدان، كه همان امتداد خون شهدای كربلاست.
حالادیگر بعد ازشش سال كار برای شهدا، زیر همین نام امتداد، شاید این نام، آن قدر متبرك شده باشد كه بتوان آن را رمز عملیات كرد و با یاد آن گریست، «امتداد» برای ماها كه شش سال با آن زندگی كرده ایم، دیگر تنها یك واژه نیست كه در جمله معنا یابد؛ بلكه خود واژه ای است به وسعت یك تاریخ؛ تاریخی از كربلای حسینی تا كربلای خمینی.
دل كندن از این نام برای ماها كه سال ها با آن، بر سر سفره شهدا میهمان بوده ایم، كمتر از جان كندن نیست و خوب می دانیم كه برای بسیاری از مخاطبانش، نیز همین گونه است. امتداد، امروز یك تفكر است؛ نوعی تفكر با شهدا بودن، برای شهدا زیستن و برای شهدا به پیش رفتن؛ حتی اگر این واژه، نامی برای هیچ مجله ای نباشد...
بگذریم.برویم سر اصل مطلب در یك جمله، ما برو بچه هایی كه با امتداد و قهرمانان داخل صفحات مجله های مكتوب و صوتی و پیامكی اش زندگی می كردیم و چگونگی قهرو آشتی را با دنیا و پدیده هایش می آموختیم، رفتیم! به همین سادگی ... اما شاید برو بچه های جدیدی بیایند و به جای ما امتداد را ادامه دهند. امیدوارم امتداد با این سابقه فرهنگی اش و منش ساده و بی تكلفش، و با مخاطبان ارزشمندش، هرگز به بایگانی نشریات دفاع مقدس نپیوندد و با رفتن ما، خدمتگزاران بهتر و شایسته تری این مسیر پرشكوه را بهتر و پربارتر ادامه دهند.
حالاكه بودجه های فرهنگی دست كسانی افتاده است كه این روزها با عنوان «جریان انحرافی» می شناسیم شان، بگذار چیزی نصیب امتداد نشود از كانال این جریان، و بگذار فرهنگی كه برای شهدا می نوشت و می سرود، پاكیزه بماند و دست نخورده. بگذار بچه هایی كه با كش و قوس های مالی در دو سه سال اخیر( همزمان با ورود این جریان)،كمرشان زیر بار فشارها خم نشد، همچنان درمحضر شهدا استوار بمانند و افتخار كنند كه برای از شهدا نوشتن، دستشان به سمت اینها كه از امام زمان (عج) دم می زند و نه امام زمانی می شناسند و نه شهدایی كه فدایی نام و یاد و نایب او شدند،دراز نشد.
ما كه رفتیم، اما بگذار كسانی كه دم از یاد و نام حاج احمد می زنند، بمانند با خیالات خام خودشان وگمان كنند كه به انتهای افق رسیده اند و پرچم ظهور را نیز دیده اند و ایستاده اند. اما نه، اینجا، انتهای آن افقی نیست كه حاج احمد آن شب به آن بسیجی نشان داد؛ اینجا انتهای افق كسانی است كه تا نوك بینی خود را بیشتر نمی بینند. مبارزه همچنان باقی ست و كربلاهمچنان جاری، تنها عرصه این میدان عوض شده است و تا رسیدن به هدف نهایی آرمان های روح الله (ره)، از جهاد و كوشش خودجوش فروگذارنخواهیم كرد.
یادمان نخواهد رفت كه پرخاطره ترین روزهای امتدادی ما، دیدار با مولایمان درسال گذشته بود كه به نیابت از تك تك خواننده های خوب امتداد، توفیق زیارت قسمتمان شد. جایتان خالی بود وقتی مولایمان با همان صلابت همیشگی اش، ما را «افسر جوان جنگ نرم» خواند و «حركت های خودجوش» مان را ستود. و چقدر سخت است باور اینكه تنها چند ماه پس از این دیدار، جاده پشتیبانی از این خاكریز جنگ نرم، خراب شد و نخست «امتداد گویا» و «سامانه بی سیم چی» از كارافتاد و ماندیم دراین كانال كمیل و محاصره ای كه باید می شكست وشكست و نشكست و شكست و نشكست و...
اعتراض ها و فریادهایتان را شنیدیم و جز سكوت پاسخی برای آن نداشتیم. در برابر محبت هایتان دستمان خالی است و چشمانمان هنوز نیازمند نگاه های خریدارانه تان به نوشته های دوستانی است كه واقعا مخلصانه قلم می زنند و انگیزه ای ندارند جز رضایت شهدا و امام شهدا و مولایشان سید علی.
باید سپاسگزار باشیم از مسئولانی كه دراین مدت، توفیق برای شهدا نوشتن را برایمان رقم زدند و جداً خالصانه از اعطای امكانات توزیع دریغ نورزیدند؛ از سردار سید محمد باقرزاده، رئیس بنیاد حفظ آثار و نشر ارزش های دفاع مقدس؛حاج حسین یكتا و بعدتر جواد تاجیك كه دبیری ستاد مركزی راهیان نور را عهده دار است؛ سردار خادمی كه همین روزهای نیمه خرداد، به امام شهدا و رفقای شهیدش پیوست؛ و دوستان و نویسندگانی كه از ابتدای راه امتداد، همراهی مان كردند؛ و در نهایت خوانندگان عزیز و بی نظیری كه مشوق ما بودند در قلم زدن و قلم زدن با شهدای دیروز و امروز.
غلط ها و اشتباهات تایپی و محتوایی مان را بر ما ببخشید. بگذارید به حساب دست تنها بودن مان و شتابمان برای زودتر رساندن مجله به دست ها و چشم های تشنه تان.
مدتی هم كاغذهای امتداد زرق و برق گرفته بود، كه باب میل قریب به اتفاق شما نبود؛ اما باور كنید تنها صفحات مجله بود كه به زرق و رنگ آغشته شد، خودمان هنوز خاكی هستیم و اگر اقتضای زمانه نبود، لباس های خاكی یادگاری بچه های جبهه را هرگز از تن به در نمی كردیم.
تا دیدار بعد- یا حسین
