تبیان، دستیار زندگی

سلام

وااای خدای من... ممنون كه دعوتم كردید... آخ.. آقاجون قربونت... دلم تنگیده بود واسه قرار:)

ممنونم شكری عزیز.... عید مبعث گذشت.. ولی مبارك باشه:)

قرار بسیار خوبی بود. ممنون از شما. انشالله هدایای ناچیز ما جوری باشد که مورد قبول حضرت قرار بگیرد.

عصر یک جمعه ی دلگیر

دلم گفت بگویم بنویسم که چرا عشق به انسان نرسیده است؟

چرا آب به گلدان نرسیده است؟

چرا لحظه ی باران نرسیده است؟

وهر کس که در این خشکی دوران به لبش جان نرسیده است

به ایمان نرسیده است

و غم عشق به پایان نرسیده است.

بگو حافظ دلخسته زشیراز بیاید،

بنویسد که هنوزم که هنوز است چرا یوسف گمگشته به کنعان نرسیده است ؟

چرا کلبه احزان به گلستان نرسیده است؟

دل عشق ترک خورد،

گل زخم نمک خورد،

زمین مرد،

زمان بر سر دوشش غم و اندوه به انبوه فقط برد،فقط برد،

زمین مرد، زمین مرد ،

خداوند گواه است،دلم چشم به راه است،

و در حسرت یک پلک نگاه است،

ولی حیف نصیبم فقط آه است و همین آه خدایا برسد کاش به جایی،

برسد کاش صدایم به صدایی…

***

…عصر این جمعه ی دلگیر

وجود تو کنار دل هر بیدل آشفته شود حس،

تو کجایی گل نرگس؟

به خدا آه نفس های غریب تو که آغشته به حزنی ست زجنس غم و ماتم،

زده آتش به دل عالم و آدم

مگر این روز و شب رنگ شفق یافته، در سوگ کدامین غم عظمی به تنت رخت عزا کرده ای؟ ای عشق مجسم!

که به جای نم شبنم

بچکد خون جگر دم به دم از عمق نگاهت.

نکند باز شده ماه محرم که چنین می زند آتش به دل فاطمه آهت

به فدای نخ آن شال سیاهت

به فدای رخت ای ماه!

بیا
صاحب این بیرق و این پرچم و این مجلس و این روضه و این بزم توئی ،

آجرک الله!

عزیز دو جهان یوسف در چاه ،

دلم سوخته از آه نفس های غریبت

دل من بال کبوتر شده

خاکستر پرپرشده،

همراه نسیم سحری

روی پر فطرس معراج نفس گشته هوایی

و سپس رفته به اقلیم رهایی،

به همان صحن و سرایی که شما زائر آنی

و خلاصه شود آیا که مرا نیز به همراه خودت

زیر رکابت

ببری تا بشوم کرب و بلایی؟

به خدا در هوس دیدن شش گوشه دلم تاب ندارد ،

نگهم خواب ندارد،

قلمم گوشه دفتر غزل ناب ندارد،

شب من روزن مهتاب ندارد،

همه گویند به انگشت اشاره

مگر این عاشق بیچاره ی دلداده ی دلسوخته ارباب ندارد…

تو کجایی؟

تو کجایی؟

شده ام باز هوایی،شده ام باز هوایی…

***

گریه کن

گریه وخون گریه کن، آری

که هر آن مرثیه را خلق شنیده است

شما دیده ای آن را

و اگر طاقتتان هست،

کنون من نفسی روضه ز مقتل بنویسم،

و خودت نیز مدد کن که قلم در کف من

هم چو عصا در ید موسی بشود چون تپش موج مصیبات بلند است،

به گستردگی ساحل نیل است،

و این بحر طویل است

وببخشید که این مخمل خون، بر تن تبدار حروف است

که این روضه ی مکشوف لهوف است،

عطش بر لب عطشان لغات است

و صدای تپش سطر به سطرش همگی موج مزن آب فرات است،

و ارباب همه سینه زنان، کشتی آرام نجات است ،

ولی حیف که ارباب «قتبل العبرات» است،

ولی حیف که ارباب«اسیر الکربات» است،

ولی حیف هنوزم که هنوز است

حسین ابن علی تشنه ی یار است

و زنی محو تماشاست زبالای بلندی،

الف قامت او دال و همه هستی او در کف گودال و سپس آه که «الشّمرُ …»

خدایا چه بگویم «که شکستند سبو را و بریدند …»

دلت تاب ندارد

به خدا با خبرم

می گذرم از تپش روضه که خود غرق عزایی،

تو خودت کرب و بلایی،

قسمت می دهم آقا به همین روضه که در مجلس ما نیز بیایی،

تو کجایی … تو کجایی… .

شاعر : سید حمیدرضا برقعی

منبع شعر

پ.ن

انصافاً شعر قشنگ و پر محتوائیه. اجرشون با امام زمان

التماس دعاس خیر

به امید آدینه ی ظهور

بر غاصبین فدک لعنت

یا حق با حق تا حق

به نام خدا
سلام
نامه‏ای به موعود
مهدی رمضانی متین - قم
مدّتهاست که منتظرِ آمدنت هستیم. می‏بینی چقدر انتظار می‏کشیم! امّا تو در بینِ ما نیستی! امّا نه مادر می‏گوید: آقا در بینِ ما هست و این ما هستیم که نمی‏توانیم ایشان را درک کنیم، چون ما بنده‏های گنهکاری هستیم. اصلاً خانه ما بدونِ حضورِ تو جورِ دیگری شده، گلهای باغچه خانه‏مان پژمرده‏اند و شکوفه‏ای ندارند و... تو گفته‏ای که: خواهی آمد و من سالهاست که منتظرِ حضورت هستم. هر روز به استقبالِ روزی که خواهی آمد، غروب‏ها می‏روم رویِ ایوان خانه‏مان. رویِ چهارپایه سفیدم می‏نشینم تا وقتی آمدی مانندِ شبنمی بر گلبرگِ وجودت باشم؛ سر در آغوشِ مبارکت بگذارم و با دیده‏های پُراشک، از درددلهایم برایت بگویم.
آقا جان! دیگر بزرگ شده‏ام، امّا هنوز تو نیامده‏ای. دوست دارم وقتی قرار شد که بیایی همه چیز را فرا گرفته باشم تا تو را بهتر بشناسم، آنگاه جزو یارانِ منتظرت باشم.
...در خانه‏مان تنهای تنهایم و این یادِ توست که مرا از تنهایی درمی‏آورد. ما همه‏مان یعنی بابا و مامان، خودم و برادرم هِزارجور حرف داریم که با تو می‏گوییم و تو فقط از آن سوی مهتاب و از پشتِ ابرهای سفید به ما لبخند می‏زنی. وقتی مادر برای آمدنت اشک می‏ریزد تو صحبتهایش را می‏شنوی. این را مادر به من گفته.
امروز، جمعه است. پدر می‏گوید: جمعه اختصاص به آقا و مولایمان دارد و من هم به اُمید آنکه در این روز بیایی جورِ دیگری می‏شوم. دلم را مهربانتر می‏کنم، برای این کار از مادر، محبّت را قرض می‏گیرم و قلبم را قاب تا از خوشحالی نپرد! دست و صورتم را هم می‏شویم، موهایم را شانه می‏کنم، لباس مرتّبی می‏پوشم و جیب‏های شلوارم را از گل‏یاس پُر می‏کنم. تو دوست داری که ما اینگونه باشیم. باغچه‏ها را تمیز می‏کنم و حیاطِ خانه را آب و جارو، پنجره‏های خسته‏مان را هم دلداری می‏دهم و گلدانهای کُهنه را از زیرزمین می‏آورم، داخلشان شمعدانی می‏کارم و می‏گذارم لبِ پنجره‏ها، روی هر کدام از پله‏هایمان را گلدانهای یاس می‏گذارم و دست به دعا برمی‏دارم!
شب شده است امّا هنوز تو نیامده‏ای. باران شروع به باریدن کرده است و لباسهایم را خیس کرده. پنجره‏ها دوباره گریه‏شان می‏گیرد و گلهای باغچه به‏هم‏می‏خورند. پدر، چراغها را روشن می‏کند و من پنجره‏ها را می‏بندم و می‏روم روی ایوان، روی چهارپایه سفیدم می‏نشینم.
چقدر حیاطِ خانه‏مان، روزهای جمعه و شب‏های بارانی‏اش زیبا می‏شود و اصلاً جمعه‏ها زیباست! گرمای وجودم با گرمای سوزهای گریه مادر چقدر دلچسبند و من تصمیم می‏گیرم که از این به بعد، در نمازهایم بیشتر صدایت کنم تا زودتر بیایی و جمعه‏ها این قدر انتظارت را نکشم.
می‏خواهم مثل تو شوم، می‏دانم که نمی‏شود امّا من تصمیمِ خودم را گرفته‏ام. پس زودتر بیا

به نام خدا
سلام
من اعتراض دارم !!!!
کسی هست اعتراض منو بشنوه....چرا این قرار عاشقی ها نوبت ما نمیشه
چیکار کنیم تنبل شدیم ؟؟؟دیر میرسیم؟؟دهکده خیلی زرنگی d
من نوبت میگیرم برای بعد از نوبت دهکده ......
ممنون از شکری عزیز که همیشه هوای این قرار رو داره
خداییش چند هفته هست میخوام یک قرار ثبت کنم میام تا ثبت شده تصمیم گرفتم دست به این اعتراض بزنم دی

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیك یا بقیة الله الاعظم

سلام  goolha عزیز و گرامی ؛اعتراض وارد است!...این قرارها مدیون شماست چون پایه گذارش بودید.یك جورایی خودتان صاحبخانه اید.انشاءالله برایتان باقیات صالحات باشد..انشاءالله بعد از دهكده عزیز و زرنگ و فعال قرار 60 را كه مصادف با ایام میلاد مولاست  شما برگزار كنید.خیلی خوب است كه در كارهای خیر از هم سبقت بگیریم.

وَالسَّابِقُونَ السَّابِقُونَ أُوْلَئِكَ الْمُقَرَّبُونَ فِی جَنَّاتِ النَّعِیمِ ثُلَّةٌ مِّنَ الْأَوَّلِینَ وَقَلِیلٌ مِّنَ الْآخِرِینَ واقعه 14_10

دو حدیث را تقدیم میكنم.اولی به گلها ارجمند و دومی را به شما اهالی محترم مهدیه عاشقی كه هر هفته با حضور خود در این محفل نورانی ارادت خود را به مولا نشان می دهید.،چه آنها كه در بحثها مشاركت كردند و چه  آن عزیزانی كه آمدند و و در مهدیه قرار عاشقی دل به مولا دادند و برای ظهورش دعا كردند.

اللهم عجل لولیك الفرج

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیك یا بقیة الله الاعظم

سلام

السلام علیک یا اباصالح المهدی(عج)...

آقا!

آقا جان!

آقای یگانه من!

مظلوم ترین!

تنها ترین!...

تو خود خوب میدانی که من، عاشق عاشق پیشه دل شکسته تو،با خود عهد کرده بودم که زندگی ام را، تمام زندگی ام را...آری، همه و همه آن را، وقف تو کنم... و چرا نه؟!!

چرا چنین نکنم؟ در حالی که می دانم، به یقین می دانم که تو - مولای دریا دل من( که چقدر کوچک است دریا برای نشان دادن مهربانی تو و چقدر کلمات محدودند برای بیان احساس من)- هر روز و همه شب ،لحظاتی از زندگی گران بار خود را به یاد من بوده ای و برای من، این موجود کوچک سراپا تقصیر، دست به دعا برداشته ای و چه زلال - ای زلال ترین - اشک ریخته ای؛

اشکی برای من...

اشک " تو " برای " من"...

اشکی برای سبک شدن کوله بار پرگناه من!!!....

آه....ای خدای من!

پس اگر تمام زندگی خویش را و لحظه به لحظه آن را وقف تو کنم،هنوز هیچ نکرده ام و هنوز هم در خم ابتدایی

ترین کوچه عشق تو مانده ام....

من عهد کرده بودم؛

با خود و با خدای خویش، که لحظات زندگی ام را به یاد تو گره بزنم...

و اکنون، سر به زیر و شرمگین ام؛ از اینکه نتوانسته ام-آن چنان که باید و آن سان که شاید- به عهد خویش وفا کنم...

که به خدا سخت زمانه ای شده برای عاشقان تو... اینک؛ ای دریادل ترین! می خواهم - به سان مورچه ای که به اندازه توان خویش، تحفه ای برای سلیمان می برد - هدیه ای به بار گاه تو تقدیم کنم...

نیک می دانم که سرزنش ام نخواهی کرد؛ از اینکه هدیه ام کوچک است در برابر عظمت تو. اکنون به لطف و مهربانی خویش،

هدیه مرا بپذیر...

جان مرا بپذیر...

بگذار تا فدایی تو باشم؛

فدا شوم به راه تو،

که همه چیز منی و همه هستی من...

ای تمام سرمایه زندگانی من!

ای محبوب آسمانی من!

من فرزند پدر و مادری هستم که قلب مرا با محبت تو آشنا کرده اند و شهد شیرین تر از عسل مهرت را،نه جرعه جرعه که دریا دریا، در کام جانم ریخته اند...

به امید روزی که فدایی تو باشم... امیدشان را نا امید مکن.. ای منتهای تمامی آرزو ها!...

مهدی جان....

وبلاگ امام زمان عجل الله

اللهم عجل لولیك الفرج

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیك یا بقیة الله الاعظم

سلام

یکی از چیزهایی که سفارش شده است اهدای ثواب اعمال خیر به ساحت قدسی امام زمان-عجّل الله تعالی فرجه الشریف- است.مرحوم «صدرالاسلام همدانی » در کتاب «تکالیف الانام فی غیبة الامام » یا «پیوند معنوی با ساحت قدس مهدوی » می نویسد:«از جمله تکالیف بندگان در عصر غیبت امام عصر، علیه السلام، هدیه کردن ثواب طاعات و عبادات اعم از واجب و مستحب به آن حضرت و پدران بزرگوار ایشان است; زیرا این کار باعث قبولی عبادات و ازدیاد طاعات زیاد بنده خواهد شد» .

و در ادامه و به نقل از «سیدبن طاووس » روایتی را چنین می آورد:«کسی که ثواب نماز خود را - چه واجب و چه مستحب - برای رسول خدا، صلی الله علیه و آله، امیرمؤمنان و اوصیای گرامی او قرار بدهد، خداوند ثواب نمازش را چند برابر می کند ... و پیش از جدا شدن روح از بدنش به او می گویند: ای فلان! دلت خوش و چشمت روشن باد بدانچه خداوند متعال برای تو مهیا کرده است ...» {صدرالاسلام همدانی، پیوند معنوی با ساحت قدس مهدوی، ص 225 }.
همچنین مرحوم طبرسی در «النجم الثاقب » حج کردن به نیابت از سوی آن حضرت را عنوان نموده و این کار را از قدیم در میان شیعیان امری مرسوم دانسته است.{ النجم الثاقب، ترجمه، ص 774}.

منبع

اللهم عجل لولیك الفرج

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیك یا بقیة الله الاعظم

انجام دادن مستحبات و اعمال صالح به نیابت از آن حضرت و اهدای ثواب آن به ارواح طیّب عترت طاهره(ع) از بهترین راه‌هایی است که می‌تواند ارتباط انسان با آن وجود مبارک را تأمین کند و بهترین حالت در چنین نیابتى، آن است که انسان در برابر عمل خویش از آن امام خواسته‌ای نداشته باشد، زیرا از قدر عملش می‌کاهد: چون خواستة ما به قدر ادراک ماست و ادراک ما بیشتر به حجاب تمنیات ما محجوب است، مطلوب متوقّع ما نیز محدود خواهد بود. پس بهتر است که برابر این ادب، به پیشگاه آن حضرت چیز خاصّی را پیشنهاد ندهیم، زیرا او از آن دسته است که «سجّیتهم الکرم؛4 دأب شان کریم بودن است». بنابراین شایسته آن است که در انتظار عطای او باشیم، زیرا آنچه آن حضرت به اقتضای سجیّة کریم خویش عطا می‌کند ماندنی است.

البته این سخن بدین معنی نیست که انسان اگر مشکل خاصی دارد، با امام خویش در میان نگذارد و از او نطلبد بلکه مقصود آن است که در انجام دادن اعمال صالح به نیابت از آن حضرت، طلبی نداشته باشد و پیشنهادی ندهد تا آنان در خور خویش عطا کنند؛ نه در اندازة مطلوب محدود ما. آنان چون درخور خویش عطا کنند, هم قابلیت و ظرفیت می‌بخشند و هم مقبول و مظروف؛ گاه گرچه به شخص عطا می‌کنند، ظهور و فضل عطایشان جامعه‌ای را بهره‌مند می‌سازد؛ مانند آنچه حضرت رضا(ع) به شاگرد خویش جناب زکریا بن آدم در برابر استجازة او برای خروج از قم فرمود: «شما در قم بمانید. خدای سبحان به برکت شما عذاب را از مردم قم بر‌می‌دارد، آن‌گونه که به برکت مزار پدرم عذاب را از ساکنان آن منطقه برداشته است».5

این نمونه‌ای از آن عطایاست که به شخصی چنان لطفی می‌کنند که چون پیکرش در زمینی مدفون شود، آن برکت در تمام آن شهر جریان یابد.

منبع

اللهم عجل لولیك الفرج

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیك یا بقیة الله الاعظم

اللهم عجل لولیك الفرج