یکی از جریاناتی که در حوادث خونین ابتدای انقلاب موجب می شد جبهه یاران انقلاب ضربه بخورد و در برخی موارد هزینه هایی (بعضاً بسیار سنگین) پرداخت کند آن بود که علاوه بر آنکه در روبرو با منافقین و تجزیه طلبان و دشمن بعثی و دشمنان قسم خورده جهانی روبرو بود، از پشت سر هم با برخی خواص بی بصیرت مواجه بود که بهترین و صدیق ترین یاران انقلاب را در اوج درگیری و نبرد، مورد تهاجم قرار می دادند و سعی می کردند زیر پای آنان را خالی کنند.
یکی از این خواص بی بصیرت (که بی بصیرتی اش نهایتاً او را به سقوط کشاند) آقای منتظری بود. جلوه های این بی بصیرتی را می توان در برخوردهای او (و دار و دسته اش) با شهید بصیر سید اسدالله لاجوردی یافت که می خواستند تیغ او را در نبرد با منافقین کُند كنند.
همه مطلعین از تاریخ بر نقش بی بدیل شهید لاجوردی در ریشه کنی اقدامات منافقین اذعان دارند ولی با مروری بر خاطرات روشن می شود اگر حمایت های امام نبود، برخی افراد اجازه این دفاع از انقلاب را به او نمی دادند.
خاطره‌ی زیر که توسط دکتر حسین لاجوردی (فرزند شهید لاجوردی) نقل شده مبیّن همین موضوع است:
«در روز ششم تیر حضرت آیت الله خامنه ای ترور شدند، در هفتم تیر اتفاق 72 تن افتاد، هشتم تیر قرار بود آقای لاجوردی و آقای گیلانی و دیگران ترور شوند که آقای کچویی شهید شدند. در پی این وقایع، ماجراهایی توسط مجاهدین خلق در زندان ایجاد شدند که با تدبیر آقای لاجوردی مدیریت شد.
در تمام این مدت، امام از ایشان حمایت کردند، اما گزارش‌های متعددی در مورد آقای لاجوردی به امام داده بودند و امام خیلی ناراحت شده بودند. می گویند در جلسه ای که آقای لاجوردی رفته بودند تا درباره آن گزارش توضیح بدهند، در ابتدا ابروهای امام درهم بود و به شدت ناراحت بودند، ولی هرچه آقای لاجوردی توضیح بیشتری می دادند، چهره امام بازتر و بازتر می شد.
می دانید که شورای عالی قضایی با آقای لاجوردی مخالفت هایی داشتند و به خصوص از طرف آقای منتظری فشارهای سنگینی برای برداشتن ایشان وجود داشت. صحبت های آقای لاجوردی که تمام می شود امام صحبت هایی را می فرمایند و می گویند از اینها تا روز قیامت کسی خبردار نشود. بماند بین ما و شما و خدا. یک نفر اشاره می کند که ریشه منافقین کنده شده. امام لبخندی می زنند و می گویند: "تا اسلام هست، منافقین هم هستند. شما تصور می کنید ریشه شان کنده شده! باید همان مراقبت سابق صورت بگیرد".
امام در مورد توابین منافقین هم نظرات محکمی داشتند و می فرمودند: "آنهایی که دستگیر شده اند، تا توبه شان مسلّم و یقین نشود، محارب محسوب می شوند، مگر اینکه بیایند و بگویند که اسلام و جمهوری اسلامی را قبول داریم و مبارزه مسلحانه را کنار می گذاریم، ولی در مورد کسانی که اسلحه به دست گرفته بودند و همین طور در مورد کسانی که چه قلمی و چه زبانی، اینها را تشویق و به آنها کمک کرده بودند که اسلحه دستشان بگیرند، مثلاً نویسنده روزنامه مجاهد که دائماً اینها را به مبارزه مسلحانه تشویق می کرد، کمترین مماشاتی نباید صورت بگیرد."»
(ماهنامه شاهد یاران، شماره 28، صفحه 52)
