تقریبا شش هفت ماه بعد از انتخابات ریاست جمهوری ساخت فیلم سیاسی به یک ژست جرعت و روشنفکری در بین فیلم سازان تبدیل شد و همه ی این فیلم ها نیز با عنوان "سیاسی ترین فیلم تاریخ سینمای ایران" شروع به ساخت و اکران کردند که از معروف ترین آنها می توان به فیلم های "اخراجی ها 3" و "پایان نامه" و .... اشاره کرد.
حالا هم فیلم "قلاده های طلا" ساخته ی ابوالقاسم طالبی با همان شعار نخ نما و همیشگی وارد صحنه شده است. واقعا علت هجوم به یک باره فیلم سازان به این زمینه چیست؟!
به نظر شخصی بنده دو علت دارد:
اولا عقده گشایی فیلم سازان برای ساختن فیلم سیاسی.
ثانیا استقبال مردم از این ژانر و سبک.
البته از دیرباز کارگردانانی هم بودند که اساسا فیلم های سیاسی و اجتماعی تند و تیز می ساخته اند که از میان آنها می توان به ابراهیم حاتمی کیا اشاره کرد که با فیلم "آژانس شیشه ای" آغاز و با "ارتفاع پست" و "گزارش یک جشن" ادامه داد.
بنده به شخصه فیلم این کارگردانها را بیشتر می پسندم تا کسانی که تازه وارد این موضوع شده اند و بیشتر فیلم هایشان جنبه ی تملق و چاپلوسی و حتی تجاری دارد.
جای بحث دارد که آیا این فیلم های به اصطلاح سیاسی اصلا رنگ و بویی از سیاست دارند. به نظر حقیر که خیر. فیلم سیاسی فیلمی نیست که با دیالوگ هایی مانند "بگم ..... بگم..... " یا " جوونای مارو دارند توی خیابونا می کشند" ساخته شود ؛ بلکه فیلمی است که در لایه های مخفی خود - و نه به صورت عریان - به موضوعات سیاسی بپردازد. در این جا نیز می توان از فیلم "آواتار" نام برد که در ظاهر یک فیلم علمی-تخیلی و اساطیری است اما در باطن سیاست های آمریکا و هر کشور استعمارگر دیگر را به چالش می کشد.
در مقوله ی سیاست باید به روش خودش (یعنی نه به صورت صریح بلکه تلویحی) وارد شد.پس می توان فیلم سیاسی را یکی از پیچیده ترین ژانرهای سینمایی دانست که به راحتی هم ساخته و پرداخته نمی شوند.
البته فیلم های سیاسی صریحی خوش ساختی هم بودند که فیلم های "جان اف کندی" اولیور استون و "روح نویسنده" پولونسکی از بهترین نمونه های آنها می باشند (البته در بین فیلم هایی که خود بنده دیده ام) که حتی ما به این نوع فیلم ها نیز نرسیده ایم چه برسد به فیلم های تلویحی. البته تا همین حد هم که شروع به ساخت فیلم هایی با این موضوع پرداخته ایم هم جای خوشحالی دارد.
به نظر شما علت چیست؟
