روایت مادر شهید مفقودی كه از بوی پیراهن، یوسفش را شناخت
به گزارش نوید شاهد، معراج شهدا در شهر هزار و یك رنگ ما نقطه اتصال زمین به آسمان است؛ معراج شهدا آخرین ایستگاه انتظار شهدایی است كه خودشان سال ها پیش مهمان خان رحمت و فیض الهی شده و همسفره سیدالشهدا (ع) هستند و پیكرهایشان را به عنوان عطیه ای الهی برای این روزهای ما، روزهای غربت و روزمرگی به امانت گذاشته اند.
هر روز در این سرا ولوله ای است از عنایات و كرامات شهداست؛ كراماتی كه با شنیدنشان جز یقین به زنده بودن شهدا نتیجه دیگری نخواهد داشت. مطلبی كه در ادامه می آید، روایت «محمدرضا فیاضی» یكی از خادمان معراج از كرامت شهداست.
در سال 1371، سربازی كه در معراج شهدا خدمت می كرد و اسمش «رنجبر» بود، با چشم هایی گریان آمد و گفت «شب گذشته در یك رؤیا، یكی از شهدای گمنام به من گفت «می خواهند مرا به عنوان شهید گمنام دفن كنند، اما وسایل و پلاكم همراهم است».
به آن سرباز جوان گفتم «در اینجا خیلی ها خواب های مختلف می بینند اما دلیل نمی شود كه صحت داشته باشد؛ تو خسته ای، الان باید استراحت كنی» آن سرباز رفت؛ صبح كه آمد دوباره گفت «آن شهید دیشب به من گفت در كنار جنازه ام یك بادگیر آبی رنگ دارم كه دور آن را گِل، پوشانده است داخل جیب آن، پلاك هویت، جانماز، كارت پلاك و چشم مصنوعی ام ـ شهید در عملیات خیبر در جزیره مجنون از ناحیه چشم مجروح شده بود و چشم او را تخلیه كرده و به جای آن چشم مصنوعی گذاشته بودند ـ وجود دارد» به آن جوان گفتم «برو سالن معراج شهدا اما اگر اشتباه كرده باشی باید بروی و شلمچه را شخم بزنی!».
سرباز وارد سالن معراج شهدا شد و پیكرها را یكی یكی بررسی كرد تا اینكه پیكر شهید مورد نظر را با نشانه هایی كه داده بود، یافت. پس از اطلاع دادن این جریان به مسئولان و پیگیری قضیه، توانستم خانواده شهید را پیدا كنم.
با برادر شهید تماس گرفتم و به او گفتم «برادر شما جانباز ناحیه چشم بوده و در عملیات كربلای 5 در سال 1365 به شهادت رسیده و مفقود شده است؟» گفت «بله تمام نشانه هایی كه می گویید، درست است» به او گفتم «برای شناسایی به همراه مادر به معراج شهدا بیایید»؛ برادر شهید گفت «مادرم تازه قلبش را عمل كرده اگر این موضوع را به او بگویم هیجان زده می شود و ممكن است اتفاقی برایش بیفتد».
اما فردای آن روز دیدیم یكی از برادرها به همراه مادر شهید به معراج آمدند؛ بچه ها به مادر چیزی نگفته بودند و مادر شهید با صلابتی كه داشت، رو به من كرد و گفت «شهید گمنام در اینجا دارید؟» گفتم «بله تعدادی از شهدای تفحص شده در معراج هستند كه گمنام اند» مادر شهید مفقود گفت «می توانم شهدا را ببینم؟» گفتم «بفرمایید».
مادر وارد سالن معراج شهدا شد؛ به پیكرهایی كه فقط تكه هایی از استخوان از آن باقی مانده بود، نگریست و خود را به پیكر همان شهیدی كه آن سرباز جوان نیز او را شناسایی كرده بود، رساند.
مادر شهید رو به ما كرد و گفت «دیشب فرزندم به خوابم آمد و گفت من در معراج شهدا هستم و می خواهند مرا به عنوان شهید گمنام دفن كنند» به مادر شهید گفتم «شما از كجا مطمئن هستید كه این فرزند شماست؟» ابروهایش را توی هم كرد و گفت «من مادرم و بوی بچه ام را احساس می كنم».
برای اینكه از این موضوع یقین پیدا كنم و احساس مادری را در وی ببینم، به مادر شهید مفقود گفتم «اگر برای شما مقدور است لحظه ای از سالن خارج شوید، اینجا كار داریم». مادر شهید از سالن بیرون رفت و در گوشه ای نشست؛ در این فاصله پیكر مطهر شهید را جابجا كردم؛ بعد از مدتی به وی گفتم «الآن می توانید بیایید داخل». مادر شهید وارد سالن شد و بدون هیچ تردیدی به سمت پیكر فرزند شهیدش رفت درحالی كه ما جای او را تغییر داده بودیم؛ و به ما گفت «من یقین دارم كه این پسرم است؛ او به من گفته بود كه برمی گردد».
غوغایی در معراج شهدا به پا شد؛ خواهران و برادران شهید مفقود، گریه می كردند؛ مادر شهید رو به فرزندانش كرد و گفت «برای چه گریه می كنید؟ این امانتی بود كه خداوند به من داده بود، از من گرفت؛ حالا هم كه استخوان هایش را برایم آورده اند دوباره امانتی را به خودش تحویل می دهم».
