دلگرمی و حمایت‌هائی که کودکان از دوستانشان دریافت می‌دارند، صبر و بردباری آنها را در سازگاری با محیط‌های ناآشنا و غریبه (مثل، رفتن به مدرسه، ورود به مرحله نوجوانی، مقابله با فشارها و ناکامی و ...) افزایش می‌دهد.
دوستی به کودکان کمک می‌کند تا مهارت‌ها عاطفی - اجتماعی خود را گسترش دهند. آنها از داشتن روابط صمیمی و نزدیک با هم‌سالانشان، به نکات و ارزش‌هائی پی می‌برند که نمی‌توانند از بودن با والدین و اعضاء بزرگسال خانواده‌شان بیاموزند. برای مثال، آنها یاد می‌گیرند که چگونه باید با دیگران رفتار کنند، چگونه باید از قوانین و مقررات پیروی کنند، چگونه باید تصمیم‌گیری کنند. کودکان در جمع دیگر دوستانشان با مفهوم ترس، خشم، عصبانیت و اعتراض کردن آشنا می‌شوند.
آنها می‌آموزند که چگونه باید پیروز شوند، چگونه باید کمبودها را تحمل کنند و چگونه باید رفتار مناسبی داشته باشد. کودکان یاد می‌گیرند که چگونه از مراجع قدرت باید پیروزی کنند. آنها یاد می‌گیرند که چگونه باید نقطه‌نظرات دیگران را بشنوند و درک کنند. دوستی، حس همدلی و نوعدوستی را در آنها زنده می‌کند. آنها در جمع دوستانشان، استعدادها و ویژگی‌های خود را بهتر می‌شناسند و می‌توانند خودشان را با آنها مقایسه کنند. کودکان از طریق مشاهدهٔ هم‌سن و سالانشان به شباهت‌ها و تفاوت‌هایشان با آنها پی می‌برند.
کودکان از بودن در جمع به حس تعلق و ارزشمندی دست پیدا می‌کنند و همین امر موجب افزایش عزت‌نفس آنها می‌شود. دلگرمی و حمایت‌هائی که کودکان از دوستانشان دریافت می‌دارند، صبر و بردباری آنها را در سازگاری با محیط‌های ناآشنا و غریبه (مثل، رفتن به مدرسه، ورود به مرحله نوجوانی، مقابله با فشارها و ناکامی و ...) افزایش می‌دهد.
دوستی، عاملی برای سلامت و بهداشت روانی کودک است. تحقیقات نشان می‌دهند، کودکان یکه در جمع بزرگ می‌شوند، کمتر دچار مشکلات ارتباطی می‌گردند. از طرف دیگر، کودکانی که در دوست‌یابی مشکل دارند، بیشتر احساس تنهائی و طرد شدن از جمع دوستانشان را می‌کنند و در سازگاری با محیط‌های آموزشی ناتوان‌تر هستند.
