تبیان، دستیار زندگی

سلام

دنیا ظلمتکده‏ای بزرگ شده است. آدمیان گرفتار باتلاق غفلت شده‏اند. در شهر علم، جهل فوران می‏کند. چشمه‏های معرفت خشکیده است. رگ‏های غیرت و عفت بریده شده‏اند. عدالت محو شده است و بی‏عدالتی بیداد می‏کند. رودهای الحاد طغیان کرده است ولی سرزمین دین همچنان تشنه است. جنگ نابرابر ظلم علیه حق به پا شده است. مردمان سعادت را در مرداب‏های فساد و منجلاب‏های عصیان می‏جویند. با انسان‏کُشی تجارت می‏کنند و مقام می‏گیرند. صلح را به صلیب می‏کشند و در آتش جنگ می‏دمند.

قساوت در مرزهای بی‏نهایت سیر می‏کند. بر اشک یتیمان می‏خندند و بر آه بی‏نوایان طعنه می‏زنند. دل‏های شکسته را به تمسخر می‏گیرند و ناله‏های مظلومان را به زهرخند می‏خرند. اخلاق را ذبح کرده‏اند و معنویت را مُثله نموده‏اند. حق‏جویان را به هِق‏هِق وادار کرده‏اند و حق را پایمال و لگدمال نموده‏اند. آوای غریبانه مظلومان از زندان ابوغریب به گوش می‏رسد.

و ما بسان بادیه‏نشینان آن سوی کوه قاف در برهوت فنا، میان سراب‏های کاذب هروله‏کنان می‏دویم و عطش روح‏مان را به ناچار با خون‏آبِ دل و شورآبِ دیده‏مان برطرف می‏کنیم. آه! مگر این خاموشی سرد و تنهایی تاریک باور شدنی است؟! مگر این زخم عمیق غربت را مرحم صبر التیام می‏بخشد؟! مگر این سیل اشک را سدّ زمان تواند که مهارش کند؟! مگر این طوفان آه را کسی یارای مقاومت دارد. آیا این شب نومیدی را سحر امیدی خواهد رسید؟! آیا بر این مَه بنشسته بر دل، پرتو خورشیدی خواهد تابید؟ آیا بی‏صبری انتظار قابل تحمل است؟! آیا کشتی طوفان‏زده دل روزی بر ساحل پرامن فَرَج پهلو خواهد گرفت؟ آیا تشنگی آب و گریه صبر، باور کردنی است؟!

یابن یاسین! در سینای عشق تو سینه‏ها چاک کرده و تن‏ها صف به صف آراسته‏ایم تا شاهدان نخستینِ قدوم مبارک تو باشیم. آری! سال‏هاست که در پی یافتن وجود نازنینت خانه به دوشیم. آوارگی گرچه سنّت دیرین عشق است که عاشق را چاره‏ای جز استمرار و احیاءاش نیست، اما ای نازنین معشوق! هیچ شنیده‏ای که معشوقی عاشقش را در دار هجران رها کند و در آتش خیال وصلش بسوزاند؟ هیچ شنیده‏ای که عاشقی به جرم عشق، در دادگاه معشوقش محاکمه گردد؟! هیچ شنیده‏ای که فُرقَت عاشق و معشوقی قرن‏ها به طول انجامد؟ پس ای مولای من! «الی متی احار فیک»؟

مولای من! بیا که دیگر صبرم از جام وجود لبریز گشته و مرا بیش از این توان نیست که بتوانم اشک فراقت را در چاه چشمم به اسارت کشم. بیا که گل‏های بوستانِ حیاتِ ابنای آدم علیه‏السلام دستخوش شبیخون طوفان‏های خزان شده است. بیا که همسنگران خداجو و عاشق‏پیشه‏ام یک‏یک شهید ظلمت زمانه گشته‏اند. بیا و به انتظار پایان بخش و با حضورت به تار و پود خشکیده جان‏هامان طراوت و سرور را ارزانی دار.

منبع :
http://www.tebyan.net/index.aspx?pid=17257&threadID=146868&forumID=969

یا علی

هوالرحیم

با سلام
اللهم عجل لولیك الفرج بفاطمه
یا علی

سلام

مولاجان مهدی(عج) تسلیت آقای من