سلام
خیلی ها فکر می کنند انسانهای زرنگی هستند. چرا؟ چون پیوسته دنبال بهبود زندگی هستند البته به هر قیمتی که شود. برخی ها سعی می‌کنند از در و دیوار بالا بروند، برای خیلی چیزها اصطلاحا فال گوش بایستند و یا کارهایی کنند که هر کس آنها را می‌نگرد، بگوید: فلانی آدم زرنگی است.
البته زرنگی در قاموس هر فرهنگی یک جور تعریف می‌شود. آنهایی که دنیا زده اند، به کسی زرنگ می گویند که دنیای بیشتری دارد. آنها که دزدی می‌کنند به کسی می‌گویند دزد زرنگ، که بیشترین دزدی را در سخت ترین مراحل انجام دهد و ...
اما جالب است که مومنین، زیرکی خاصی دارند که در ظاهر نمایان نیست. شاید ظاهرشان ساده باشد، ولی خداوند، درهایی را به روی آنها می گشاید که از خیلی چیزها با خبرند بدون اینکه ما بدانیم.
جناب حاج کمال امینی بابلی که از تاجران دین دار و از ارادتمندان نزدیک آیت الله کوهستانی است می گوید:
روزی با عده ای از دوستان ، از بابل برای زیارت و کسب فیض از محضر آقای کوهستانی روانه کوهستان شدیم، چون آقا کسالت داشتند، در اندرونی خدمتشان شرف یاب شدیم.
یکی از همراهان که برای نخستین بار به محضر آقا رسیده بود و چندان باور و اعتقادی به معظم له نداشت نیز حضور داشت.
مرحوم آقای کوهستانی، در حالی که به علت بیماری زیر کرسی دراز کشیده بودند، به ما لطف و محبت زیادی کردند، پس از لحظاتی که از محضرشان استفاده نمودیم، ایشان رو به من کرد و فرمود:
« مرا بلند کن من بنشینم »
و بعد دستور دادند در استکانش چای بریزم.
عرض کردم: داخل قوری چای نیست. فرمود:
« به هر مقدار که هست، بریزید.»
من قوری را گرفتم و نزدیک به یک استکان چای ریختم، آن گاه آقا چای را به آن دوست کم اعتقاد ما تعارف کرد. وی گفت: آقا من میل ندارم،معظم له اصرار ورزید که باید بگیری. می دانم شما میل داری! با اصرار آقا چای را گرفت و نوشید.
هنگام خداحافظی از محضر ایشان دیدیم این دوست ما که نخست اعتقاد چندانی نداشت و از بوسیدن دست آقا نیز اکراه داشت، خم شد و چند مرتبه دست آقا را بوسید و با سرافکندگی به ایشان گفت:
آقا من ادعای غبن و پشیمانی دارم.
پس از بیرون آمدن از اتاق حالش منقلب و دگرگون شد. آن گاه به وی گفتم: آقای فلانی چه شده؟
گفت: وقتی که در محضر آقا نشسته بودیم، به ذهنم خطور کرد که این آقا در این دِه عده ای از مردم را فریفته و آنان را مشغول به خود ساخته است ؛ اگر این آقا چیزی می داند و اهل معنا و کرامت است! یک استکان چای در استکان خودش برای من بریزد.
همین که این مطلب در ذهنم گذشت، دیدم ایشان از جای خود بلند شد و به شما فرمود، یک استکان چای بریزی و آن را به من تعارف نمود. آن لحظه متوجه گشتم که از اندیشه ام آگاه شده و فهمیدم که او عالمی عارف و اهل معنا است، از این رو از کرده خود پشیمان و سر سپرده ایشان شدم.
********************************************
مرحوم حجت الاسلام سید حسن مدانی چنین تعریف کرده اند :
ایامی که در کوهستان مشغول تحصیل بودم. روزی به خدمت آقا جان عرض کردم: مقداری پول به من بدهید، می خواهم زغال تهیه نمایم.
آقا با مهربانی زیر گوش من گفت:
« شما یک تومان در جیب داری، آن را خرج کن بعد به شما می دهم. »
یا علی
