تبیان، دستیار زندگی

 بسم الله الرحمن الرحیم

داستان‏ها ز راستان گفتى
دكتر مظاهر مصفا

 بسم الله الرحمن الرحیم

میرِ معلّمان ربانى
على معلّم دامغانى

صبح آمد، جُبّه شوخگین كرده
یك ران نسیم زیر زین كرده

اى دوست! به حق دوستى برخیز!
وى مغز! اگر نه پوستى برخیز!

برخیز كه كاهلان فرو ماندند
از قافله غافلان فرو ماندند

اى خفته اگر نه كاهلى برخیز!
شد قافله، گرنه غافلى برخیز!

اى دوست! قیام ما قیامت گیر!
زى فتنه مپو، رهِ سلامت گیر !

در دهر مجو طبیب درد آگاه
ز عیسى نفسان سواى روح الله

از غنچه به صبحدم طرى مى جو
مستى ز مى «مطهرى» مى جو

مردان نه زِ هَر كه هر نشان جویند
بوى از گل و گل زباغبان جویند

از دوست نشان آشنا پرسند
سر منزل لیلى از صبا پرسند

گر در طلبند، زى عدن پویند
ور لعل و عقیق، از یمن جویند

اى دوست! چو خواهى از كریمان خواه !
رَم از رمَه، رحم از رحیمان خواه !

صحبت‏طلبى، سراغ سینا گیر !
یا ذیل معلمان دانا گیر !

خود در خبر است كاندرین عالم
مى‏بود سزاى سجده، گر آدم

طلاب علوم، ساجدین بودند
مسجود معلمان دین بودند

بسم الله الرحمن الرحیم

اى میرِ معلّمان ربانى
فیروزه خاتمِ سلیمانى

اى خانه جهل باژگون كرده
تعلیم جهان به خط خون كرده

در شیشه خاك چون پرى، چونى ؟
اى رائد ما «مطهرى» چونى ؟

اى دوست یلان و پُر دلان رفتند
برموج كمال، كاملان رفتند

ماندى تو و عهد و عرصه و مردى
اى مرد! چنان مرو؛ كه برگردى

بسم الله الرحمن الرحیم 

داناى عشق
دكتر طاهره صفارزاده

بسم الله الرحمن الرحیم

سرحلقه پیمانه كشان
محمد حسین بهجتى شفق

اى بسا سود كه عشّاق ز سودا بردند
عاقبت قطره صفت رخت به دریا بردند

هر چه چیدند گل از یُمن محبت چیدند
هر چه بردند، ز فیضِ دل شیدا بردند

دل به خون شسته و پرداخته جان از اغیار
راه در خلوت آن شاهد یكتا بردند

بال پرواز گشودند و شكستند قفس
وز زمین رخت بر افلاك چو عیسى بردند

رنج بردند و بِكِشتند و به جان پروردند
خرمنِ معرفت از مزرعِ دنیا بردند

همه شب، چون لب عالم زنوا شد خاموش
ناله شوق، زدل تا به ثریا بردند

دولت عشق بنازم! كه شهیدان رهش
گوى اعجاز و كرامت ز مسیحا بردند

بال و پر سوختگان با همه بى بال و پرى
آشیان برتر از این گنبد مینا بردند

مى‏برم حسرتِ خوشبختى گلگون كفنان
كه فشاندند سر و فیض دو دنیا بردند

چه شتابنده و مستانه سپردند طریق
كه در اول قدم آنان سبق از ما بردند

یار در خلوت خود تازه تجلایى داشت
وین دل ازكف شدگان را به تماشا بردند

مرتضى وار - همه - پاك و مطهر ز ریا
دل و جان را بر جانان پى اهدا بردند

مرتضى بود چو سر حلقه پیمانه كشان
اول او را به سوى عالم بالا بردند

تا «شفق» آینه دارى كند از خون شهید
شسته این آینه در خون و به بالا بردند

ای مطهر ای چراغ افروز دلهای پریش ای که نورانی کنی دلهای فرزندان خویش
پاک فزندان تو در مکتب توحید وعشق از وجود تو فرو زان می کنند جانان خویش...

بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیك یا بقیة الله الاعظم
سلام


حکمت حکایتی ز لب دلربای توست

جان کلام در سخن جانفزای توست

 اشراق اگر به مدرسه نوری فکنده است

آن نور، نور شعله‌ای از چشم‌های توست

دست شفا نجات نبخشد به درد و رنج

داروی درد عشق به دارالشفای توست

حاجت به فهم شرح اشارات شیخ نیست

تا چشم ما به چشم اشارت‌نمای توست

با عقل سرخ، هستی و مستی به هم نساخت

خون جای باده قسمت جام بلای توست

یک قصه بیش نیست غم عشق و این عجب

کز هر زبان که می‌شنوم، ماجرای توست

«عادل» بگو چگونه دم از عشق می‌زنی

آنجا که آفتاب برآید نه جای توست

حداد عادل

اللهم عجل لولیك الفرج

بسم الله الرحمن الرحیم

می توان در سایه آموختن

گنج عشق جاودان اندوختن

اول از استاد، یاد آموختیم

پس، سویدای سواد آموختیم

از پدر گر قالب تن یافتیم

از معلم جان روشن یافتیم

ای معلم چون کنم توصیف تو

چون خدا مشکل توان تعریف تو

ای تو کشتی نجات روح ما

ای به طوفان جهالت نوح ما

یک پدر بخشنده آب و گل است

یک پدر روشنگر جان و دل است

لیک اگر پرسی کدامین برترین

آنکه دین آموزد و علم یقین