تبیان، دستیار زندگی

 سلام

زن خوب فرمانبر پارسا

كند مرد درویش را پادشا

برو پنج نوبت بزن بر درت

چو یارى موافق بود در برت

همه روز اگر غم خورى غم مدار

چو شب غمگسارت بود در كنار

كرا خانه آباد و همخوابه دوست

خدا را به رحمت نظر سوى اوست

چو مستور باشد زن و خوبروى

به دیدار او در بهشت است شوى

كسى بر گرفت از جهان كام دل

 كه یك دل بود با وى آرام دل

اگر پارسا باشد و خوش سخن

نگه در نكویى و زشتى مكن

زن خوش منش دل نشان تر كه خوب

كه آمیزگارى بپوشد عیوب

ببرد از پرى چهره ى زشت خوى

زن دیو سیماى خوش طبع، گوى

چو حلوا خورد سركه از دست شوى

نه حلوا خورد سركه اندوده روى

دلارام باشد زن نیك خواه

ولیكن زن بد، خدایا پناه

چو طوطى كلاغش بود هم نفس

غنیمت شمارد خلاص از قفس

سر اندر جهان نه به آوردگى

وگرنه بنه دل به بیچارگى

تهى پاى رفتن به از كفش تنگ

بلاى سفر به كه در خانه جنگ

به زندان قاضى گرفتار به

كه در خانه دیدن بر ابرو گره

سفر عید باشد بر آن كدخداى

كه بانوى زشتش بود در سراى

در خرمى بر سرایى ببند

كه بانگ زن از وى برآید بلند

چون زن راه بازار گیرد بزن

وگرنه تو در خانه بنشین چو زن

اگر زن ندارد سوى مرد گوش

سراویل كحلیش در مرد پوش

زنى را كه جهل است و ناراستى

بلا بر سر خود نه زن خواستى

چو در كیله یك جو امانت شكست

از انبار گندم فرو شوى دست

بر آن بنده حق نیكویى خواسته است

كه با او دل و دست زن راست است

چو در روى بیگانه خندید زن

دگر مرد گو لاف مردى مزن

زن شوخ چون دست در قلیه كرد

برو گو بنه پنجه بر روى مرد

چو بینى كه زن پاى بر جاى نیست

بات از خردمندى و راى نیست

گریز از كفش در دهان نهنگ

كه مردن به از زندگانى به ننگ

بپوشانش از چشم بیگانه روى

وگر نشنود چه زن آنگه چه شوى

زن خوب خوش طبع رنج است و بار

رها كن زن زشت ناسازگار

چه نغز آمد این یك سخن زان دوتن

كه بودند سرگشته از دست زن

یكى گفت كس را زن بد مباد

دگر گفت زن در جهان خود مباد

زن نو كن اى دوست هر نوبهار

كه تقویم پارى نیاید بكار

كسى را كه بینى گرفتار زن

مكن سعدیا طعنه بر وى مزن

تو هم جور بینى و بارش كشى

اگر یك سحر در كنارش كشى

سلام

حالا واقعا از سعدیه؟...بیشتر به شعرهای خودتون شباهت داره...ولی خیلی زیبا و جالب بود...شما هم همش به فكر اینید بگید خانوما فلان خانوما بصار...

با نام خدا و سلام
شعر قشنگی بود تاحالا ندیده بودمش

با سلام
با تشکر از مطلب جالب و بسیار شیرین شما...و تشکر از سلیقه و رنگ آمیزی و عکس های ججالب
ممنون

با سلام
چقدر کلمه پارسا توش داشت. فکر کنم شعر ماله پارسا زاهد باشه.D:
---
جالب بود اون زمان هم کرکری بوده بین زن و مرد. من خیال میکردم تو این زمونه کرکری برای هم میخونن نگو بابا از قرون قبل هم همینطوری بوده.

سلام

ممنون از شما.....

منظورتون رو از به نظر می آید.....متوجه نشدم

سلام

با تشكر از همه كسانی كه به بحث پاسخ دادند.در همین رابطه مطلبی رو از سایت حوزه براتوننقل می كنم:

سعدی در باب «عالم تربیت» بوستان، بخشی آورده است با عنوان «گفتار اندر پرورش زنان و ذکر صلاح و فساد ایشان». او در این بخش، به طور فشرده زن خوب و بد را در محدوده خانواده معرفی می کند. اکنون با دسته بندی آنها فضایل و رذایل زنان را از دیدگاه سعدی برمی شماریم:

الف فضایل زنان

در بخش مزبور، زن خوب کسی است که علاوه بر زیبایی، خصوصیات زیر را داشته باشد:

پارسایی و فرمانبرداری از شوی:

زن خوب فرمانبر پارسا

کند مرد درویش را پادشا

موافقت و سازگاری:

برو پنج نوبت بزن بر درت

چو یاری موافق بود دربرت

غمگساری:

همه روز اگر غم خوری غم مدار

چو شب غمگسارت بود در کنار

دوستی با شوی:

کرا خانه آباد و همخوابه دوست

خدا را به رحمت نظر سوی اوست

مستوری و پوشیدگی:

چو مستور باشد زن و خوبروی

به دیدار او در بهشت است شوی

صفا و یکدلی:

کسی برگرفت از جهان کام دل

که یکدل بود با وی آرام دل

خوش سخنی در کنار پارسایی:

اگر پارسا باشد و خوش سخن

نگه در نکویی و زشتی مکن

خوش خلقی برتر از زیبایی:

زن خوش منش دلنشان تر که خوب

که آمیزگاری بپوشد عیوب

ببرد از پریچهره زشتخوی

زن دیو سیمای خوش طبع گوی

نیکخواهی:

دلارام باشد زن نیکخواه

ولیکن زن بد، خدایا پناه!

امانتداری:

بر آن بنده حق نیکویی خواسته است

که با او دل و دست زن راست است

ب رذایل زنان

در مورد بحث، خصوصیات منفی زن چنین ذکر شده است:

بداخلاقی و گره بر ابرو داشتن:

به زندان قاضی گرفتار به

که در خانه دیدن بر ابرو گره

با صدای بلند بگومگو کردن:

در خرمی برسرایی ببند

که بانگ زن از وی برآید بلند

خودسرانه به بازار رفتن:

چو زن راه بازار گیرد، بزن

وگرنه تو در خانه بنشین، چو زن

عدم اطاعت از شوهر:

اگر زن ندارد سوی مرد گوش

سراویل کحلیش در مرد پوش

جهل و ناراستی:

زنی را که جهل است و ناراستی

بلا بر سر خود نه زن خواستی

خیانت در امانت:

چو در کیلهیک جو امانت شکست

از انبان گندم فروشوی دست

زن شوخ چون دست در قلیه کرد

برو گو بنه پنجه بر روی مرد

بی حفاظی و به نامحرمان روی خوش نشان دادن:

چو در روی بیگانه خندید زن

دگر مرد گو لاف مردی مزن

عفیف نبودن:

چو بینی که زن پای برجای نیست

ثبات از خردمندی و رای نیست

گریز از کفش در دهان نهنگ

که مردن به از زندگانی به ننگ

سلام
جناب برزخ خان این آقای سعدی از فضایل و رذایل مردها چیزی نگفته؟
یا گفته شما نمی خواستیم بذارین

سلام

یاس كبود گرامی

قصد بنده راه انداختن دعواهای زنونه ومردونه نیست..صرفا خواستم نظر سعدی رو نقل كنم.ولی با این حال موارد زیر تقدیم شما:

--------------------------------------------

به دوزخ برد مرد را خوی زشت

كه اخلاق نیك آمده ست از بهشت

-----------------------------------------------

عاجز نفس ،فرومایه،چه مردی چه زنی

یاس کبود عزیز خوب سعدی چون خودش مرد بوده که نمیاد بد بگه شما باید حوصله کنی و دیوان پروین اعتصامی رو بخونید ببینید شاید شعری اندر باب مردان هم نوشته باشد.