مسیح علیه السلام به روایت قرآن
راه بیابان در پیش گرفته بود و به سوی هدفی نامعلوم، ناکجاآبادی را می جست تا در سایه سار سنگی، صخره ای و شاید درختی، اندکی بیاساید.
درد آبستن لحظه به لحظه بر وجودش پنجه می افکند و او از شدت درد بر خود می پیچید. لحظات اما به کندی می گذشت؛ پرده ای از سیاهی و تاری بر چشمانش نشسته بود و خط نگاهش تا اندکی آنسوی تر امتداد نداشت.
اشک آمیخته با گرد و غبار را از دیدگانش سترد، ناگهان در دوردستها، درخت نخلی پدیدار شد، رفت و رفت تا به درخت رسید و در سایه آن آرام گرفت.
درد و رنج زایمان که اینک با عطش گرسنگی دو چندان شده امانش را بریده بود؛ آه می کشید و با خود زمزمه می کرد:
کاش پیش از اینها مرده بودم و از خاطرها کوچ می کردم.(مریم/23) کاش ...
انگار کسی صدای او را شنید..
نگاهش به چهار سوی صحرا دوید اما کسی آنجا نبود.
دخترک می پنداشت خیالاتی شده است.
اما طنین صدا آنقدر زنده و رسا بود که راه رابر هر گونه خیالی می بست.
درون خود را کاوید، دید ندا از درون بر می خیزد.
حیرت زده و اندکی ترسان به صدا گوش سپرد.
- چه جای نگرانی که پروردگارت در پایین پای تو چشمه ای زلال جاری کرده است. اینک کنده درخت نخل را تکان بده تا رطبی تازه بر تو فرود آید؛ این طعام و آن آب را نوش جان کن و دیدگانت را بر من روشن بدار!(مریم/25و24)
آب اگر چه عطش مریم را فرو می نشاند اما او به فکر آبروی خویش بود.
لحظه ای نبود که اندیشه بازگشت و لحظه دیدار با مردمان شهر، بر ذهن او هجوم نیاورده باشد؛ در این اندیشه غوطه ور بود که ناگهان سخن دیگری شنید که ابر تیره غم را از آسمان ذهنش دور ساخت.
- چون کسی را دیدی به اشارت بدو بگو:"من برای خداوند رحمان روزه ای نذر کرده ام؛ از این رو امروز با هیچ کس سخن نخواهم گفت.(مریم/26)
اینک مریم انیسی یافته بود که با او سخن می گفت و چه معجزه ای بالاتر از این.
آری مسیح نه نتها خلقتش معجزه که وجودش نیز مایه خیر و برکت است.
او کسی است که موید به تایید الهی است ومقرب به درگاه باری.(آل عمران/ 45) مبشر نبوت خاتم پیامبران(صف/6) و نجات بخش مسیحیان. وامروز همان روزی است که او در وجود آمد.
سلام بر او روزی که به دنیا آمد و روزی که از دنیا رخت بر می بنند و روزی که دوباره برانگیخته می شود.
