گزارش تصویری ایسنا از پرتاب «کاوشگر٤» و تمرینات میمونهای فضانورد
« كاوشگر 4» كه به همراه اولین محفظه زیستی حامل موجود زنده، در مراسم روز فناوری فضایی رونمایی شده بود در روزهای پایانی سال 89 همراه با یك عروسك میمون كه دارای علائم حیاتی شبیهسازی شده موجود زنده است به فضا پرتاب شد.
به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، با گذشت چند روز از این ماموریت تصاویر جالبی از روند پرتاب كاوشگر از سوی پژوهشگاه هوافضا منتشر شده كه علاوه بر محموله جالب آن و تصاویر ارسالی از فضا، بازیابی محموله پس از بازگشت از فضا را نشان میدهد.
كاوشگر 4 كه قرار است بر اساس وعده سازمان فضایی ایران، همراه موجود زنده به فضا پرتاب شود، با هدف انجام تحقیقات زیستی و ارسال موجود زنده انساننما به فضا و بازگشت سالم آن، طراحی و ساخته شده است و این، نخستین گام عملی در اجرای پروژه ملی اعزام فضانورد ایرانی به فضاست.
از جمله فناوریهای كلیدی در این طرح میتوان به آمادهسازی و آموزش موجود زنده، طراحی و ساخت محفظه زیستی شامل عایق صوتی، حرارتی و ضربهگیر و تجهیزات لازم برای تامین اكسیژن و سنجش علائم حیاتی موجود زنده، جدایش ملایم موتور و سایر اجزای جدا شونده به منظور حفظ سلامت موجود و بازیابی سالم محموله از ارتفاعات بالا اشاره كرد.
كاوشگرهای فضایی، راكتهای عمود پروازی هستند كه برای حمل آزمایشگاههای فضایی به ارتفاعات بالای جو غلیظ - ارتفاع بین 50 تا 300 كیلومتر - و بازیابی سالم آنها به كار میروند. كاوشگرها كاربردهای بسیاری دارند كه از آن جمله میتوان بررسی خواص اتمسفر، آزمایش وسایل كنترلی مورد استفاده در ماهوارهها و ماهوارهبرها، كسب اطلاعات هواشناسی و پیشبینی هوا، و انجام تحقیقات زیست فضایی و نجوم را نام برد. در حقیقت، محمولههای آزمایشگاه فضایی در كاوشگرها، اجزای پیچیده سامانههای فضایی و موجودات زنده را در معرض آزمایش و بررسی قرار میدهند.
در كاوشگر 4 اعزام یك میمون از نژاد رزوس به ارتفاع 120 كیلومتری و بازیابی سالم آن و فراهم كردن بستر مناسب برای انجام تحقیقات زیست پزشكی فضایی پیشبینی شده است.
در این كاوشگر اولین محفظه زیستی برای پشتیبانی حیات در ارسال به فضا طراحی و آزمایش میشود. در تمامی مراحل پرتاب تصاویر محفظه زیستی، علائم حیاتی موجود زنده، و دادههای محیطی و علمی مخابره و در جعبه سیاه ثبت میشوند. برای حفظ و تضمین سلامت موجود زنده در ارسال به فضا و بازگشت از آن، باید قابلیت اطمینان سامانههای حامل موجود زنده بسیار بالا باشد؛ از این رو، تمامی مراحل طراحی، ساخت و آزمایش باید مطابق با استانداردهای فضایی خاص سامانههای سرنشیندار صورت پذیرد.
آمادهسازی و آموزش موجود زنده از جمله مراحل كلیدی در این طرح است. موجود زنده با قرار گرفتن تدریجی در شرایط شتاب و ارتعاش، توانایی تحمل شرایط پرواز واقعی را پیدا میكند.
میمون به عنوان حیوانی آموزشپذیر، طی مراحل آموزش خود را با شرایط پرتاب انطباق میدهد. آموزشهای پیشبینی شده شامل سازگاری موجود زنده با شتاب، ارتعاش و شوك، شرایط سقوط آزاد، سر و صدا و محیط داخلی محفظه زیستی است. آزمایش زیر سامانههای جدا شونده و چترهای زیر سامانه بازیابی نیز از مهمترین بخشهای آزمایش عملكردی است و قابلیت اطمینان این زیر سامانهها با تكرار آزمایشها به تایید میرسد.
انتظار میرود با تلاش پژوهشگران و كارشناسان پژوهشگاه هوا فضا در دستیابی به فناوری ارسال موجود زنده به فضا، برگ زرین دیگری به كارنامه فعالیتهای فضایی ایران اضافه شود.
قبل از پرتاب در سکوی پرتابگر
لحضات آغازین پرتاب
پس از جداشدن دماغه
پس از باز شدن چتر کمکی(تصاویر ارسال شده توسط تله متری)
محموله درحال بازگشت به زمین پس ازبازشدن چتراصلی(تصاویر ارسال شده توسط تله متری)
محموله پس از بازگشت به زمین(تصاویر ارسال شده توسط تله متری)
آزمایش شتاب میمون
آزمایش ارتعاش میمون
منبع: خبرگزاری دانشجویان ایران