بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیک یا ابالمهدی علیه السلام
می‌پیچد عطر حضور فرشته‌ها، در دهان «مدینه النبی».
کوچه‌های مدینه دوباره عطر یاس گرفته‌اند و صدای بال فرشتگان، روی شانه‌های شهر جاری است.
خانه، خانه هادی امت است.
«حَسن»، به حُسن ازلی و تبسم نبوی، چشم می‌گشاید.
می‌آید تا تداوم‌بخش چشمه‌سارهای زلال زمزم پیامبر باشد.
می‌آید تا وام‌دار کرامت و احسان حسنی باشد.
می‌آید تا شانه‌هایش، ادامه پرچم خونین حسینی باشد.
می‌آید تا تداوم سجده‌های طولانی سجاد(ع) باشد.
تا وارث بلاغت علوم باقری باشد.
تا مدرس منابر «حکمت» صادقی و «مذهب» جعفری باشد.
تا تداعی رنج‌های دیرینه امام کاظم و آینه بی‌بدیل صبر و استقامت باشد.
تا طلیعه غربت و همدم تنهایی رضوی باشد.
می‌آید تا سینه‌اش مالامال از جود و سخاوت امام جواد(ع) و دست‌هایش، نشانه‌های نورانی هدایت امت موحد باشد که از پدر به ارث برده است.
می‌آید تا چلچراغ عشق و سکان کشتی دین را به دست کسی بسپارد که از صلب مطهر او خواهد آمد.
