حلیمه:
دختر ابی ذؤیب كه از قبیله سعد بن بكر بن هوازن بوده است
و فرزندان
او عبارت بودند از: عبدالله، انیسه، شیماء؛
آخرین فرزند او از پیامبر اكرم
پرستاری نیز نموده است.
رسم اشراف عرب این بود كه فرزندان خود را به دایه
ها می سپردند؛
و دایگان معمولاً در بیرون شهرها زندگی می كردند تا كودكان
را در هوای صحرا پرورش دهند؛ و رشد و نمو كامل، و استخوان بندی آنها محكمتر
شود؛
و ضمناً از بیماری وبای شهر « مكه » كه خطر آن برای نوزادان بیشتر
بود مصون بمانند؛
و زبان عربی را در یك منطقه دست نخورده فرا گیرند.
در این
قسمت دایگان قبیله ی « بنی سعد » مشهور بودند. آنها در موقع معینی به مكه
می آمدند، و هر كدام نوزادی را گرفته همراه خود می بردند. چهار ماه از تولد
پیامبر اكرم گذشته بود كه دایگان قبیله بنی سعد به مكه آمدند و آن سال،
قحطی عجیبی بود، از این نظر به كمك اشراف بیش از حد نیازمند بودند.
برخی از تاریخ نویسان می گویند: هیچ یك از دایگان حاضر نشد به محمد شیر
دهد، زیرا بیشتر طالب بودند كه اطفال غیر یتیم را انتخاب كنند تا از
كمكهای پدران آنها بهره مند شوند،
و نوعاً از گرفتن طفل یتیم سر باز می
زدند. حتی حلیمه این بار از قبول او سر باز زد ولی چون بر اثر ضعف اندام،
هیچ كس طفل خود را به او نداد؛ ناچار شد كه نوه ی عبدالمطلب را بپذیرد و با
شوهر خود چنین گفت كه:
برویم همین طفل یتیم را بگیریم و با دست خالی
برنگردیم، شاید لطف الهی شامل حال ما گردد.
اتفاقاً حدس او صائب درآمد، از
آن لحظه كه آماده شد به « محمد »، آن كودك یتیم، خدمت كند؛ الطاف الهی
سراسر زندگی او را فرا گرفت.
